..... อำนาจ .....

เพรง.พเยีย

๏  โดยหน้าที่ผู้นำกับอำนาจ
คือบทบาทของระบอบเรามอบให้  
ตามครรลองผองสิทธิ์อธิปไตย
เพื่อรับใช้สัญญาประชาคม 

๏  สวมหัวโขนตำแหน่งแสดงศักดิ์
ควรตระหนักใช่ลานใครกรานก้ม    
หรือบัลลังก์คอยตื่นไว้ชื่นชม
รอพ่นลมโวหารสำราญลิ้น

๏  เพียงบังตาทาฉาบด้วยคราบสูท
กลับดึงดูดหลงปลื้มจนลืมหมิ่น
เป็นนายว่า..ข้าพลอยจึงลอยดิน
ก่อแหว่งวิ่นคุณค่าศรัทธาชน    

๏  ลอยดุจว่าวต้องลมยามข่มพัด
คอยยืดหยัดรั้งตัวไปทั่วหน
เวียนซัดส่ายเพราะแรงตะแบงตน
หวังดิ้นรนยื้อยุดจนสุดปลาย

๏  โอ้อำนาจ..เสพผ่านอยู่นานเนิ่น
กลัวเพลิดเพลินเริงสรรพจะลับหาย
จึงวาดเติมเคลิ้มฝันกับบรรยาย
เทียวขับผายฟุ้งทั่วทุกกลั้วคำ

๏  แต่สุดที่สุดทางในร่างเก่า
สิ้นแสงเงาคอยส่งให้ลงย่ำ 
เหลือสุดท้ายปรากฏไว้จดจำ
ชนจะนำคืนค่า..สู่สามัญ