..... ขวัญเจ้าเอย .....

เพรง.พเยีย

๏ หรือลิขิตจากฟ้าลงตราไว้
ส่งดวงใจสองผ่านบนลานฝัน
ให้ครั้งหนึ่งร่วมปลูกความผูกพัน
เกิดต้นขวัญบานรับประดับใจ

๏ ขวัญเจ้าเอย..มาหลอมมาร้อยสู่
สองสินธูเชื่อมผ่านสมานสมัย
รวมเป็นหนึ่งร้อยปวงความห่วงใย
มารองไว้ซับเข็ญบนเส้นทาง 

๏ ขวัญเจ้าเอย..จะกล่อมนอนในคืนหนาว
ใต้แสงดาวจุดปรุงจนรุ่งสาง
ห่มแพรผืนอุ่นไอจากใจนาง
ที่เทียบวางไว้สู่เพียงผู้เดียว

๏ ดวงตาวันทาทาบในภาพเช้า
พรายแสงเงารุ่งรางบนทางเปลี่ยว
โลมแดดอุ่นแอบอ้อนใบอ่อนเรียว
ลบเศษเสี้ยวคืนหนาวอันยาวนาน

๏ จากเพรงกาลทดท้อ..ผู้รอคอย
กลับตรารอยด้วยลิขิตชิดสมาน
เก็บหยาดคำร่ำกรองมาลัยกานต์
คล้องวิญญาณแนบขวัญนิรันดร

๏ แม้สายธารบรรจบในภพนี้ 
มอบไมตรีคู่เคียงเพียงอักษร
จดจารไว้ธาราแห่งอาทร 
สู่อกอร..ตราบสายลมหายใจ

๏ นับแต่นี้..ตราไว้ในดวงจิต
เสมอมิตร..กัลยาร่วมปราศรัย
เสมอกานต์..ล้อมกายด้วยสายใย 
เสมอไป..เช่นนั้น..ขวัญเจ้าเอย..