...กล่อมกลางสายฝน...

เพรง.พเยีย

๏  โปรยดอกฝนหล่นล่องละอองสาย
บรรจบปลายซับรินสู่ดินผืน
ให้รากหนึ่งปลูกฝังจนยั่งยืน	
ร่วมฝากฟื้นคืนช้ำกลับอำไพ

๏  ผ่านคีตาโอบขวัญสู่บรรจถรณ์
กล่อมอัปสรแนบนำกับคำไข
นานเจ้าเอย..เคยคอยด้วยน้อยใจ
แอบร่ำไห้พร้อมฟ้าอยู่ครานั้น

๏ เหลือเพียงหยาดซับขวัญในวันนี้
หลอมยินดีทั้งผองมารองฝัน
ให้อ้อมแขนหนึ่งวาง..เป็นรางวัล
โอบป้องปันขับว้าง..จนร้างรอย

๏ เหลือเพียงหยาดหยดแพร้วดั่งแก้วทิพย์	
ต่างพร่างพริบเนตรเหลียวมาเกี่ยวก้อย
อุ่นสายใยท่ามฝนที่หล่นปรอย   	
กลบสิ้นสร้อยวันเก่าสู่เถ้าธาร

๏ บรรจงวาดความหลังอีกครั้งหนึ่ง
ด้วยคำนึงหวนเลยได้เชยผ่าน   
เพื่อกอปรนำเดียงสาเป็นปราการ
เขียนตำนานเพรงภาคผกาพวง

๏  กรุ่นบุปผาหอมรื่น..พี่ยื่นให้
ถนอมไว้ในแขนด้วยแหนหวง    
แทนหนึ่งใครอิงแอบอยู่แนบทรวง
ลบสิ้นปวงอนธการ..ที่ผ่านมา..