2 ตุลาคม 2547 13:05 น.
เพชรสีฟ้า
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม
ไม่เลิกคิดตัดใจ.. ไปจากเขา
เหนื่อยและล้าเหลือเกินหัวใจเรา
เมื่อความเศร้า - เปลี่ยวเหงา.. มาทักทาย
พยายามใช้เวลามาลบล้าง
แต่ยิ่งคิด - ความอ้างว้างไม่จางหาย
รอยอดีต.. กรีดหัวใจไว้มากมาย
ผลสุดท้ายเกินรับได้.. กับน้ำตา
เหมือนฉันถูกทิ้งไว้ในความฝัน
คืนและวันผ่านพ้นไปอย่างช้า - ช้า
มีความสุขแค่ในฝัน.. ที่ผ่านมา
หลอกตัวเองไปว่า.. ยังมีเธอ
ไม่อาจฝืนยอมรับความเป็นจริง
กับบางสิ่งที่เป็นไป.. อยู่เสมอ
เมื่อเธอจาก.. ลากันไป.. เกินพบเจอ
ทำร้ายใจหนึ่งใจ.. ที่ไหวเพ้อ.. อย่างเดียวดาย
2 ตุลาคม 2547 12:54 น.
เพชรสีฟ้า
ความรักไม่รู้เป็นอย่างไร...
แต่ก็ทำให้ คิดถึงใคร คนนั้นเสมอ
ไม่มีอะไรช่วยได้ ดอกไม้กับหัวใจ หรือใครๆที่พบเจอ
ก็ไม่ทำ ให้ลืมเธอ ได้สักที
ที่เห็นไม่ได้มาเพื่อขอคืนดี...
แต่กลับมาวันนี้ เพราะยังมีความห่วงหา
สายน้ำไม่ไหลกลับ เหมือนกันกับกาลเวลา
ลืมหมดแล้ว ที่ผ่านมา ว่ารักเธอ
วันนี้ที่ผ่านมา...
เพื่ออยากบอกลากับความหวั่นไหว
และอยากให้เธอรู้ว่า ฉันอยู่ได้โดยไม่มีใคร
น้ำตาที่รินไหล ไม่ต้องให้ใครมาเช็ดแทน
อยากบอกเธอให้รับรู้...
ขอบคุณที่ทำให้ยืนอยู่ลำพังได้
ไม่ได้ใครมาดูแล เทคแคร์ หรือเอาใจ
ฉันก็อยู่คนเดียวได้ สบายดี
ขอบคุณที่สอนให้รักเป็น...
ขอบคุณที่เห็นความสำคัญเสมอ
ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รักเธอ
ขอบคุณความสุข ล้นเอ่อ ที่มีกัน
ขอโทษที่เอาแต่ใจ (เธอ)
ขอโทษที่ดีเกินไป เธอไม่ง้อ
ขอโทษที่รักเธอไม่น้อยพอ
ขอโทษที่นั่งรอเธอ ฝ่ายเดียว
ขอโทษที่ห่วงเธอมากไป
ขอโทษที่หวั่นไหว เมื่อเขาใกล้ เธออย่างนั้น
ขอโทษที่คิดว่าเรารักกัน
ความจริงนั้น คงเป็นฉันที่รักเธอ
ขอโทษที่เชื่อคนง่าย
ขอโทษที่เชื่อว่าเธอจริงใจเสมอ
ขอโทษต่อไปนี้ จะไม่โทรไปหาเธอ
และจะไม่พลั้งเผลอรักเธอ คนหลายใจ.
2 ตุลาคม 2547 12:45 น.
เพชรสีฟ้า
ราวกับเข็มนาฬิกาล้าแรงเคลื่อน
ความไหลเลื่อนของเวลาช้าจริงหนอ
ทุกนาทีที่ผ่านกับการรอ
มันเกินพอให้คล้ายตายทั้งเป็น
ยิ่งวันแล้ววันเล่าเฝ้ารอเก้อ
ไม่มีเธอแม้เงาให้เราเห็น
คนถูกเมินเหินห่างอย่างเลือดเย็น
กลืนลำเค็ญแทบคลั่งทั้งน้ำตา
ก็หลงรอเธออยู่เธอรู้ไหม
รอด้วยใจเจ็บช้ำคร่ำครวญหา
หากยังเหลือเยื่อใยให้รีบมา
เพื่อบอกว่าจากนี้ไปไม่ต้องรอ
จะกลับมาพบเพื่อสบตา
จะกลับมาบอกย้ำว่า..มีค่ากับการรอต่อไปอีกครั้ง
จะกลับมาเพราะห่วงหา เพราะยังคิดถึงกันทุกวันๆ
จะกลับมาย้ำเตือนสิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนผัน ทุกพื้นที่ในหัวใจนั้น
เคยมีให้ใคร ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
หรือจะกลับมาพบสบตา
หรือจะกลับมาเพื่อบอกให้รู้ว่า ไม่ต้องรอต่อไปอีกแล้ว
หรือจะกลับมาบอกถ้อยคำเจ็บช้ำ ย้ำถ้อยคำที่เปี่ยมด้วยเความศร้าสุดแสน
เกาะกลืนหัวใจให้เปลี่ยวแค้น
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร แค่ขอให้เธอกลับมา...
2 ตุลาคม 2547 12:42 น.
เพชรสีฟ้า
ราวกับเข็มนาฬิกาล้าแรงเคลื่อน
ความไหลเลื่อนของเวลาช้าจริงหนอ
ทุกนาทีที่ผ่านกับการรอ
มันเกินพอให้คล้ายตายทั้งเป็น
ยิ่งวันแล้ววันเล่าเฝ้ารอเก้อ
ไม่มีเธอแม้เงาให้เราเห็น
คนถูกเมินเหินห่างอย่างเลือดเย็น
กลืนลำเค็ญแทบคลั่งทั้งน้ำตา
ก็หลงรอเธออยู่เธอรู้ไหม
รอด้วยใจเจ็บช้ำคร่ำครวญหา
หากยังเหลือเยื่อใยให้รีบมา
เพื่อบอกว่าจากนี้ไปไม่ต้องรอ
1 ตุลาคม 2547 16:39 น.
เพชรสีฟ้า
ไม่ต้องห่วงฉัน............
เรื่องราวที่ผ่านมานั้นให้มันผ่านไปดีไหม
ชีวิตมีเรื่องราวให้ก้าวต่อไป
ต่างคนต่างมีเส้นทางใหม่ไม่เกี่ยวกัน
เรื่องราวที่ผ่านมา..........
เป็นบทเรียนให้ต่างคนต่างรู้ว่าอย่าเพ้อฝัน
เรื่องของความรู้สึกไม่มีใครบังคับมัน
เรื่องของหัวใจความผูกพันยังต้องเรียนรู้กันต่อไป
ฉันคงไม่สามารถเป็นอะไร
แค่ผู้หญิงธรรมดาที่หัวใจรอนล้าอ่อนไหว
เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วต่างคนต่างไป
อาจจะดูเหมือนใจร้ายก็แค่ไม่อยากอ่อนไหวอย่างเคยเป็น
........................ให้มันเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว ................
หน้าส่วนตัว
976
