จดหมายถึง คนดีของฉัน

"เพชรสังคีต"

ถึง คนดีของฉัน

..... คนดีของฉัน... ฉันเพิ่งได้ดูภาพยนตร์เรื่อง ข้างหลังภาพ จากนวนิยายชื่อดังของ ศรีบูรพา บริบูรณ์ไปเมื่อสักครู่นี้เอง มันเป็นความแปลกประหลาด ที่ฉันไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ประสบกับตัวเอง ฉันรู้สึกว่ามันช่างคล้ายคลึงกับอารมณ์ ชีวิต และจิตวิญญาณของฉันในตอนนี้ ฉันไม่คิดมาก่อนว่า นักเขียนสามารถสร้างเรื่องราวต่างๆ ให้สะท้อนถึงความดำมืดในหัวใจของฉันได้ถึงเพียงนี้ เปลือกนอกของฉัน สายตาของสาธารณชนอาจมองเห็นฉันเป็นคนแกร่งกล้า และแข็งกร้าวต่อโลก คนดีของฉัน... ความจริงแล้วเป็นอย่างไร เธอนั้นระลึกรู้อยู่แก่หัวใจ ฉันเป็นคนอ่อนไหวจนน่าระอา เพียงแต่ไม่สู้จะแสดงให้ใครเห็นเท่านั้น เธออาจจะยังไม่รู้ ทำไมฉันจึงต้องอารมณ์กับเรื่องราวของ ม.ร.ว.กีรติ กับนพพร ได้ถึงเพียงนี้ 
..... คนดีของฉัน... รู้หรือไม่ว่า ความปรารถนาดีของฉัน มีอยู่แก่เธอในทุกเวลา ซึ่งผู้คนในโลกยุคปัจจุบัน อาจเรียกความรู้สึกเหล่านี้แบบเหมารวมว่า ความรัก แต่ฉันยังไม่กล้าพูดคำนั้นหรอก เพียงเพราะว่าเราทั้งสอง มี กำแพงประเพณี คล้ายๆกับของ ม.ร.ว.กีรติ กีดขวางความรักของเราไว้ กำแพงประเพณีนี่แล ร้ายกาจยิ่งกว่ายักษาทศกัณฑ์ ที่พรากนางสีดาไปจากพระรามเสียอีกตั้งโข คนดีของฉัน... แลเห็นบ้างหรือไม่ว่า กำแพงประเพณีนั้นห่อหุ้มไปด้วยหนาม อันมีพิษถึงความขมขื่นทรมาน ปวดร้าวเหลือที่จะอดอารมณ์ให้หักหายไปได้ หากแม้ฉันจะปีนข้ามกำแพงอันเปี่ยมไปด้วยหนามมีพิษซึ่งผู้คนนิยมว่าประเสริฐนี้ไป ก็จำควรที่จะถูกครหาให้ถึงแก่ความอับอาย ถึงกระนั้นก็เถิดคนดีของฉัน ฉันพร้อมที่จะข้ามกำแพงนี้ไปทุกเมื่อ และพร้อมที่จะปวดร้าวกับหนามสังคมอันมีพิษร้ายกาจนี้ เพียงแต่ว่าฉันยังไม่มั่นใจเท่านั้นว่า อีกฟากหนึ่งของกำแพง จะมีเธอคอยรับ และพร้อมที่จะเยียวยาบาดแผล อันเกิดจากหนามพิษเหล่านั้นด้วยความรักอันบริสุทธิ์อยู่หรือไม่ ฉันยังลังเลใจเป็นที่ยิ่ง ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็ยังมิได้หักหายหรือจืดจางลงไปเลยแม้แต่น้อย ฉันจะยืนรออยู่ตรงหน้ากำแพงนี้ จนกว่าจะได้รับคำยืนยันจากเธอ คนดีของฉัน

ผู้ที่ได้รับความปวดร้าวจากหนามพิษอันประเสริฐ