25 กันยายน 2550 13:10 น.
"เพชรสังคีต"
"น้อยหรือ"
...ศศิธรจรแจ่มกระจ่างแจ้ง
เมฆาแฝงเลือนลางระหว่างโสม
หริ่งเรไรรวนเรเห่ประโคม
คิดถึงโฉมชื่นสวาทของชาติชาย
มโหรีรี่เพียงเสียงเสนาะ
ดุจสำเนียงฉอเลาะเพราะไม่หาย
ประทินหอมพร้อมพรั่งประดังปราย
รำลึกถึงสุดสายสวาทพลาง
เมื่อยามเพ็ญผ่องพรรณประไพศรี
ยินเสียงกลองก้องมี่อยู่ผางผาง
สอดกับเสียงสามสายในน้องนาง
ครวญครางพลางนอนถอนฤทัย
วิไลลักษณ์พักตร์ผิววิไลปลั่ง
จะมีใครเทียบดั่งก็หาไม่
บุษบาลดาวัลย์อันใด
จะงามเหนือน้องได้เป็นไม่มี
ขนงเนตรเกศงอนดุจศรทิพย์
ดูวาวแววแพรวระยิบสิบสองสี
สายนัยน์ตาดั่งน้ำเพชรเก็จมณี
มาปรายโปรยโรยที่ฤดีดวง
ทั้งเครื่องใส่ไว้ล้วนทองอร่าม
สังวาลย์สามแหวนงามสี่เป็นที่หวง
สไบกรองน้องน้อยมุกร้อยรวง
อรชรอ่อนช่วงทั้งเอวองค์
ค่อยประคองขวัญน้องเนื้อทองพี่
เจ้าเบือนหนีเอียงอายให้ไหลหลง
พี่อ้อนออดกอดไว้ดั่งใจจง
แสงพระจันทร์สอดส่งให้ปลงใจ
สไบเคลื่อนเดือนคล้อยลอยลับเมฆ
การเวกส่งเสียงสำเนียงใส
ดาราแทรกแหวกฟ้ามาทันใด
ปทุมมาคราไหวที่ในธาร
พิกุลทองล่องลอยลงพร้อยพรั่ง
คลื่นประดังฝั่งซ่าเสียงฉ่าฉาน
น้ำค้างเย็นเป็นหมอกอยู่นอกชาน
พาดอกไม้ในร้านสราญรมย์
เหล่าหริ่งหรีดหวีดเสียงสำเนียงเร่ง
เถายี่เข่งเบ่งบานผสานผสม
น้ำพุพุ่งขึ้นฟ้าถลาลม
พระพายพรมพัดแว่วลงแผ่วเบา
สะดุ้งผละจากภวังค์ยังตรึกใตร่
ถึงน้องน้อยกลอยใจไฉลเฉลา
นึกถึงคืนนั้นอยู่มิรู้เซา
พาดวงใจเรียมเหงาเข้าจริงเจียว
พระจันทร์เพ็ญเป็นเพื่อนใกล้เลือนหาย
ตะวันผ่องผันผายกรายเขาเขียว
ไก่แก้วกู่ขันไขให้กราวเกรียว
อีกประเดี๋ยวคงแจ้งแสงตระการ
โอ้อุษาแล้วหนอขอลาก่อน
จงอาทรผ่อนรักสมัครสมาน
ให้สมจิตสมใจไปยาวนาน
ตราบชั่วกัลปาวสานพุทธันดร ฯ
24 9 50 - 2.44
25 กันยายน 2550 13:06 น.
"เพชรสังคีต"
"รักคิมหันต์"
....โอ้คิมหันต์ผันผายละลายหมอก
มวลไม้ดอกออกบานผสานสี
พอเวหนห่างแสงแห่งราตรี
ตะวันก็จรลีตามกันมา
รักคิมหันต์บรรเจิดเพริศเพราช่วง
นึกเหนี่ยวหน่วงนุชนักนี่หนักหนา
พอลมร้อนผ่อนเรื่อยให้เฉื่อยชา
พาให้เห็นดวงหน้าน้องมาเยือน
รักลมร้อนคลอนคลึงถึงเมืองทิพย์
ชั้นห้าสิบลิบฟ้ามิมาเหมือน
หวั่นสุดาข้าคิดทำบิดเบือน
แล้วลืมเลือนพี่ยาที่พาที
โอ้คิมหันต์ผันผายละลายหมอก
มวลไม้ดอกออกบานผสานสี
พอลมร้อนผ่อนผ่านดาลฤดี
ปล่อยให้พี่เฝ้าแลชะแง้คอย ฯ
10:14 24/9/255
25 กันยายน 2550 13:03 น.
"เพชรสังคีต"
"มือนั้น รับขวัญน้อง"
....หนึ่งมือนั่นสั่นเร่าเข้าพิงแนบ
ซุกกายแอบโอบน้องประคองขวัญ
โอ้ลูกน้อยกลอยใจวิไลวรรณ
ที่เคยหวั่นหันหาทุกราตรี
มาบัดนี้เจ้าอยู่ห้วงนิทราสมัย
ณ กึ่งกลางดวงใจของแม่นี้
ขวัญลูกเอ๋ยเที่ยวเชยป่าวนาลี
ล่วงราตรีแล้วจงเยือนมาเหมือนเคย
ยังยินเสียงรบเร้าที่เจ้าหยอก
เป็นระลอกตามมาลูกยาเอ๋ย
มือพ่อแม่ประคองร่างมิห่างเลย
มิอยากเผยน้ำตาออกมาตรม
อยากยินเสียงหยอกเย้าเจ้ากับแม่
ให้ชื่นแดดั่งความเมื่อยามสม
อย่าหลับไหลให้อาวรณ์ร้อนระทม
หลับให้หายคลายตรมแล้วตื่นมา
แม่จะคอยรับขวัญเมื่อวันพรุ่ง
จะร้อยสร้อยสายรุ้งไว้คอยท่า
เจ้าจงสู้สุดแรงให้แจ้งตา
มีรักรอ รอท่า ลูกมาคืน ฯ
24 9 50 - 0.28
แด่....น้องอั้ม เหยื่อรับน้องโหด
หน้าส่วนตัว
1210
