8 กรกฎาคม 2550 14:36 น.
"เพชรสังคีต"
"พระเจ้าลืม"
ยุรยาตรเยื้องบาทมาวาดเสก
วาดก้อนเมฆวาดฟ้าวาดสวรรค์
วาดนางฟ้าวาดเทวาวาดคนธรรพ์
วาดคืนวันวาดต้นไม้วาดสายลม
วันหนึ่ง ธ คิดวาดชาติมนุษย์
ดูผ่องผุดเนรมิตกายได้สวยสม
โสภาเพี้ยงชาวฟ้าน่าชื่นชม
แต่..กลับตรมเพราะขาดไรใครใคร่รู้
ธ ก็วาดมนุษย์ขึ้นอีกนับล้าน
ก็กลับค้านกันทุกคราน่าหดหู่
เกิดสงครามฆ่าฟันฉันมึงกู
ธ เพ่งดูนึกไม่ออกบอกไม่เป็น
ครั้นเหลียวเห็นมนุษย์น้อยกลอยสวาท
งามผุดผาดนั่งร้องไห้ไร้คนเห็น
จึงเอื้อนโอษฐ์เอ่ยถามความลำเค็ญ
นี่เจ้าเป็นอะไรเล่าเจ้าบอกที
โอ...โปรดเกศองค์พระผู้เป็นเจ้า
ท่านคอยเฝ้าวาดโลกใหญ่ใบกลมนี้
ท่านหลงลืมวาดไปได้กระไรมี
โอ้พระเจ้าจอมชีวี...ไม่วาด "รัก" ฯ
8 กรกฎาคม 2550 13:42 น.
"เพชรสังคีต"
"มโหรี"
..เริ่มเพลงประเลงโหม คิตโลมอุราสันต์
สามสายระไหวพลัน ก็คะครึ้มหทัยไทย
นอยนอยระนาดแผ่ว จะเพราะแพร้ว ณ ทรวงใน
ฆ้องโหม่งสิพริ้วไหว ละก็ตามระนาดนั้น
ทุ้มล้อระนาดเคล้า ดุริย์เร้าฤทัยพลัน
เพียงออจะล้อลั่น เสนาะแว่ว ณ ทำนอง
ริกริกจะเข้ริก แน่ะกระดิกระคนกลอง
เอ่อเอยจะร่วมร้อง บทสังคิตาเพลิน ฯ
7 กรกฎาคม 2550 15:10 น.
"เพชรสังคีต"
"ฉันชื่อ ตาปู"
ฉันเหม่อมองท้องนทีที่กว้างใหญ่
ฉันเห็นเขาลำเนาไพรอันไพศาล
ฉันร้อนแดดโดดเดี่ยวมาเนิ่นนาน
ฉันหนาวฝนทนทานมานานปี
ฉันเห็นเขาพิงกันแบ่งปันสุข
ฉันทนทุกข์เพียงลำพังหวังสุขขี
ฉันมีเพื่อนคือฟ้าและวารี
ฉันรอคอยถึงวันที่จะได้พัก
ฉันเหว่ว้าเวิ้งว้างและว่างเปล่า
ฉันยืนเหงาเฝ้าธารมานานหนัก
ฉันอยากนอนซบเพื่อนที่ฉันรัก
รอก่อนนะไม่นานนัก...พักนิรันดร์ ฯ
7 กรกฎาคม 2550 14:49 น.
"เพชรสังคีต"
"ชมดง"
...ระยิบยับจับไพรในใอหมอก
เป็นระลอกอาทิตย์ส่องต้องชลสาย
สาดกระเซ็นลอยคว้างบางเม็ดพราย
ปะทะกายเสียวซ่านผ่านสู่ทรวง
บางเม็ดค้างยอดหญ้าน่าชมนัก
อีกสักพักร่วงรายดุจสายสรวง
หยาดลงผลอยพฤกษ์ชุ่มเป็นพุ่มพวง
คิดถึงรวงระย้าแก้วที่แพรวพรรณ
ลำดวนดงประยงค์บัวพิกุลเกด
สุดวิเศษส่งสุคนธ์วิมลสรร
ทั้งยี่สุ่นราชาวดีราตรีอัน
เชิญกระสันต์เสพสุขไปทุกครา
หากมีนวลนางน้องประคองสม
จะชี้ชมพลอดพร่ำร่ำบุหงา
ตระกองกอดสอดเสียงจำนรรจา
หากน้องยามาด้วยพี่จะดีใจ ... ฯ
7 กรกฎาคม 2550 13:51 น.
"เพชรสังคีต"
ความหวังของต้นหญ้า
....ตะวันลับขอบฟ้าพาสิ้นหวัง
อยู่ลำพังเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเหงา
รับน้ำค้างชุ่มกออีกหนอเรา
ทรวงแสนเศร้าหนาวเหน็บเจ็บดวงใจ
เป็นแหล่งร่มพิงพักของนักเที่ยว
ราตรีเสียวทรวงซ่านยากทานไหว
คอยหลบบังหยาดน้ำค้างให้เรไร
ที่ร่ำร้องขจรไกลในรัตติ์กาล
ลมจะหนาวร้าวเจ็บจะเก็บหนาว
หยาดน้ำค้างพร่างพราวจะก้าวผ่าน
อีกกี่ร้อยเม็ดฝนจะทนทาน
จะรอกว่าทิวากาลเวียนผ่านมา ฯ...
หน้าส่วนตัว
802
