10 กรกฎาคม 2550 17:26 น.
"เพชรสังคีต"
"ความชั่วบ่พึงมี ก็สถิตยื ณ นิพพาน"
...จันทรานภางาม ขณะข้าม ณ เมฆา
สาดสีสอางค์ตา จรมาระเรืองรอง
...ดาราระมาแฝง ระดะแซงน่ะชวนมอง
เพ็ญพรายโพยมทอง ดุจย่องเหยาะเดียวดาย
...ดาราน่ะบอกชี วะบ่ห่างนะความตาย
เกิดมามิช้าสาย สุขคลายละชีพชนม์
...ดั่งดาวผิเจิดจ้า ก็มิช้าจะน่ายล
แว่บเดียวน่ะเกิดผล สุริย์จ้าจะจางสี
...ยามใดสุรีย์ลัด เลาะละผลัดจะแทนที
ดาราสิไป่มี ก็เพราะแรงสุรีย์ฉาย
...ชีวิตล่ะชีวิต ตริลิขิตมิง่ายดาย
ความชั่วดะทำร้าย ละก็โศกจะครอบงำ
...บัดนั้นนะชีวา และอุราจะมืดดำ
หมองดุจนภาคล้ำ ระคละเถ้าเขม่าสี
...ดาราน่ะสอนเรา พิเคราะห์เอานะสิ่งดี
ความชั่วบ่พึงมี ก็สถิตย์ ณ นิพพาน ฯ
10 กรกฎาคม 2550 16:10 น.
"เพชรสังคีต"
...."รสธรรม"
กุสุมิตลาดาเวลลิตา ฉันท์ ๑๘
....บรรจงยกกรสู่ศิระมนมโน ไหว้ ณ ร่มโพธิ์
พระพุทธา
....คราคร่ำแลดื่นดาษะปทุมะผกา คลุ้งคละกลิ่นมา-
ลินีรมย์
....อ้าใจซึ้งในธรรมบริสุทะธิสม จิตตชื่นชม
มิวายครัน
....พาจิตใจไหลหลงทิพยสุขะสันต์ ปราศจากพลัน
กิเลสเลว ฯ
9 กรกฎาคม 2550 23:30 น.
"เพชรสังคีต"
...ชวาลาเรืองเรื่อเมื่อย่ำค่ำ
ฉมกลิ่นร่ำรสสุคนธ์วิมลสรร
ชุณหปักษ์จันทรจรจรัล
โนมพรรณอะเคื้อคร้าวราวนพคุณ
ดาราฤกษ์เบิกอัมพรมาจรแจ่ม
เจ้าลี้แรมแซมฟ้ามาเกื้อหนุน
แต้มราตรีสุรางคนามาการุณย์
พร่างพรายจุลดาราพร้อยมาคอยมอง
ตระหง่านง้ำลำพูอยู่ริมฝั่ง
ชโลธรซัดคลั่งดังหม่นหมอง
เจ้าแผ่กิ่งเคลื่อนคล้อยค่อยประคอง
แขวนโคมทองของหิ่งห้อยนับร้อยพัน ฯ
9 กรกฎาคม 2550 22:17 น.
"เพชรสังคีต"
...ครั้นย่ำสนธยาราตรีกาล
จุดกำยานคลุ้งคละม่านส่าหรี
ลมพาพลิ้วปลิวไกวไปในที
เผยแสงสีสุดวิไลในอัมพร
ดวงบุหลันเรืองรองละอองเหม
แสนปลื้มเปรมสุขสันต์บรรจถรณ์
สังคีตกล่อมย้อมไปให้ทรวงคลอน
เมื่อครั้งก่อนเคยสนิทชิดอุรา
ยังชี้ชวนให้ชมแสงบุหลัน
สำราญครันกระสันใจยังใฝ่หา
โอ้นวลน้องผ่องผุดดุจดารา
ป่านฉะนี้เจ้านิทราแล้วหรือไร ฯ
8 กรกฎาคม 2550 22:00 น.
"เพชรสังคีต"
...โอ้ละหนอเจ้าดวงพวงมาลา
มายิ้มแย้มรอข้าหรือไฉน
กลีบทองเจ้าดั่งสร้อยร้อยดวงใจ
สุดพิไลยามแสงส่องต้องอนงค์
เฉิดเฉลายามเช้าแสนพราวเพริศ
งามบรรเจิดเลิศวิไลให้ไหลหลง
พอยามบ่ายแดดร้อนเจ้าอ่อนลง
แต่ยังคงงามงดแม้หมดแรง
เมื่อสายัณห์พลันชื่นระรื่นหมอก
เปนระลอกระริ้วเรื่อยฟ้าเอื่อยแสง
ลมเย็นพลิ้วพลัดปลิวพอมีแรง
เจ้าซ่อนแฝงริ้วเกสรอย่างอ่อนโยน
ค่อยขยับปีกเข้าเจ้าดอกไม้
หุบกลีบไปในซุ้มไพรอันโลดโผน
ลืมแดดร้อนทิวาภัยแสนโชกโชน
หลับถึงโพ้นราตรีที่รอคอย
ใบของเจ้าจะต่างหลังคาอุ่น
คอยการุณรับหยาดน้ำค้างพร้อย
แสงดาวเดือนจะต่างเพื่อนในดงดอย
อย่าเหงาหงอยจะคอยเฝ้าเจ้ามาลี
สายหมอกเย็นจะเปนดั่งลมพัด
คอยขจัดโภยภัยในยามนี้
เพียงให้เจ้าหลับสบายในราตรี
เพื่อพรุ่งนี้ที่ชื่นบานผ่านมาเยือน ฯ
หน้าส่วนตัว
866
