27 มีนาคม 2549 18:49 น.
เพชรพรรณราย
ในค่ำคืนดาษดื่นดาวพราวเวหา
แหงนมองฟ้าให้โหยหาพาคิดถึง
ในเรื่องราวคราวหลังฝังใจตรึง
เฝ้ารำพึงถึงวันเก่าเหงาหัวใจ
ในราตรีที่อ้างว้างดูว่างเปล่า
คนใจเหงาเฝ้าระบายถ่ายหวั่นไหว
สู่ท้องฟ้าดาราน้อยถ้อยความนัย
ฝากความให้ได้รับรู้หมู่ดารา
ว่าทำไมใยฉันมันเจ็บปวด
ใยร้าวรวดปวดใจในปรารถนา
ทั้งความรักสลักฝันมันจากลา
ร่ำไห้หาไม่ราสิ้นถวิลวน
ดาวเจ้าเอ๋ยเคยท้อถอยน้อยใจไหม
ทำอะไรไม่เคยดีชีวีขม
เจ้าเข้าใจไหมดาวคราวช้ำตรม
ที่สั่งสมถมรอยแผลแก่หัวใจ
น้ำตาไหลร่ำไห้ร้องก้องใจอยู่
มันพรั่งพรูไม่รู้หายวายหมองไหม้
สัญญาณเจ็บเหน็บแค้นแน่นฤทัย
เจ้าเข้าใจไหมเล่าเจ้าดาวเดือน
24 มีนาคม 2549 17:40 น.
เพชรพรรณราย
ถามดาวเดือนเพื่อนใจในยามเหงา
คอยบรรเทาเศร้าท้อต่อทุกสิ่ง
ในยามทุกข์ปลุกปลอบมอบความจริง
ที่พักพิงยามสับสนอับจนใจ
ยามที่ผิดคิดพลาดพลั้งหวังหม่นไหม้
เจ็บปวดใจไม่เคยหายวายสิ้นได้
และทุกครั้งยังเห็นเป็นความนัย
ว่าทำไมน้ำจึงไหลจากนัยน์ตา
เจ้ารู้ไหมทำไมคนจึงร้องไห้
เพราะหัวใจได้เจ็บหรือถือปัญหา
ถ้าเข่นนั้นวันที่สุขใยหลั่งมา
แล้วน้ำตาพาหลั่งไหลเพื่ออะไร
ถ้าเจ้ารู้โปรดช่วยตอบมอบความหาย
ให้ได้หายสลายข้อต่อสงสัย
ว่าที่คนมีน้ำตามาทำไม
ตอบฉันได้ไหมดาวคราวฉันตรม
เพราะยามนี้ที่เป็นอยู่ดูเจ็บปวด
มันยิ่งยวดรวดร้าวคราวขื่นขม
น้ำตาไหลไม่หยุดฉุดความอารมณ์
มันจ่อมจมถมด้วยห้วงแห่งร้าวราน
22 มีนาคม 2549 21:37 น.
เพชรพรรณราย
เธอเจ็บปวดรวดร้าวคราวรักสิ้น
น้ำตารินกินไม่ได้หลายคืนค่ำ
เธอร้องไห้ใจสลายชายอื่นทำ
เธอบอบช้ำระกำรักยากหักใจ
ฉันเป็นเพียงชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อน
มิอาจเลื่อนเปลี่ยนเป็นรักถักทอได้
เก็บความนัยใจแอบซ่อนความอ่อนไหว
มิเผยใจในรู้สึกเฝ้าตรึกตรอง
เธอเดินมาหาฉันวันทุกข์โศก
วิปโยควิโยครักหักใจหมอง
ถูกตัดรักชายหักอกน้ำตาน้อง
มาร่ำร้องมองดูเธอเพ้อรำพัน
เธอพร่ำรักมากมายทำลายของ
บ้างก็ร้องมองเหม่อเธอโศกศัลย์
ฉันคอยปลอบความบอบช้ำเขาทำนั้น
ให้ลืมวันที่ผันผ่านความร้าวราน
วันเวลาพาแผลใจให้เริ่มหาย
รักเก่าได้กลายเป็นแผลความแพ้ผ่าน
เราสนิทชิดเชื้อกันกว่าวันวาน
เริ่มขับขานสานสันพันธ์รักฉันเธอ
เขาปรากฏกำหนดกายในวันหนึ่ง
บอกคิดถึงซึ่งรักเก่าเฝ้าพร่ำเพ้อ
คืนดีกันได้ไหมเล่าเราพบเจอ
ดูเธอเหม่อคิดครวญทบทวนใจ
ฉันจึงเดินจากไปในวันนั้น
ความสัมพันธ์มั่นรักความหวั่นไหว
คงมิอาจสมมาตรรักสลักได้
จึงจากไปให้มันจบพบน้ำตา
ท่ามกลางแสงแห่งอาทิตย์ค่อยห่างหาย
ท้องฟ้าวายกลายเปลี่ยนสีที่ขอบฟ้า
ฉันยืนเหงาเศร้าใจไม่ร้างรา
ยืนก้มหน้าพาถอนใจในรักเรา
หลับตาลงหวนคะนึกถึงดวงหน้า
คงติดตราครารำพึงซึ่งใจเหงา
ป่านนี้เธอคงอยู่คู่ลำเนา
ข้างตัวเขาไม่เหงาใจจึงลืมตา
เธอมายืนตรงหน้ามาตอนไหน
แล้วทำไมไยมานี่หรือมีปัญหา
จึงเอ่ยถามตามสงสัยในวาจา
ถามเธอว่ามาหาฉันทำไมกัน
เธอควรอยู่คู่กับเขามิใช่หรือ
รักเขาคือชีวิตคิดเช่นนั้น
เราเป็นเพียงเพื่อนปลอบตอบสัมพันธ์
เหตุใดกันจึงผันหาเอ่ยมาที
เธอบอกว่ารักเขาเข้าเต็มอก
ฉันคอตกมีน้ำตาหันหน้าหนี
เธอบอกว่านั่นอดีตกรีดชีวี
ในตอนนี้ใจมีฉันมั่นดวงใจ
โผเข้ากอดพรอดพร่ำร้องร่ำไห้
ห้วงดวงใจในรักถักทอได้
รักของเธอมีค่ากว่าสิ่งใด
ฉันดีใจเธอให้รักปักษ์อุรา
แม้เป็นรักมือสองรองจากเขา
แต่ไม่เหงาเฝ้าต่อเติมเสริมคุณค่า
รักสองเราถักทอต่อสัญญา
จวบเวลามาพรากร่างมิห่างกัน
19 มีนาคม 2549 12:37 น.
เพชรพรรณราย
สิ้นหนาวแล้วแก้วตาไม่มาพบ
หรือเจ้าจบลบสัญญาน้ำตาไหล
ก่อนเจ้าจากฝากคำย้ำความนัย
หนาวมาใกล้ใฝ่ฝันวันของเรา
ดอกจานโปรยโรยลาลงสู่พื้น
เจ้าไม่คืนกลืนกล้ำช้ำใจเหงา
ผ่านเหมันต์คิมหันต์แล้วแก้วลืมเงา
ทิ้งคนเศร้าเฝ้าคอยกลอยแก้วตา
ลมที่หนาวร้าวกายมาหายจาก
ทิ้งคนยากฝากคำลวงว่าห่วงหา
ลมหนาวสิ้นโบยบินไปกับสัญญา
เหลือเวลาค่าของคำที่ย้ำใจ
ชัยพฤษ์ออกดอกบานขานรับร้อน
ปลิวไหวว่อนร่อนตามลมโชยชมไหว
ดอกจานร่วงทวงสัญญาราหนาวไป
ลมไหวไหวใจสะท้อนให้อ่อนแอ
สิ้นดอกจานบานสะพรั่งข้างฝั่งนั้น
สิ้นสัมพันธ์กระนั้นหรือถือความแน่
ดั่งดอกจานร่วงลงดินสิ้นรักแท้
ใจเจ้าแปรดั่งจานสิ้นถิ่นไม้งาม
ลมร้อนผ่าวราวใจขาดอนาดนัก
ร้อนลมรักถักท้อต่อคำถาม
จากลมหนาวสู่ลมร้อนอ่อนใจตาม
เพียงเพ้อพล่ามประนามรักที่หักพัง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
927
