31 มกราคม 2549 12:51 น.
เพชรพรรณราย
ฉันมันซื่อถือใจไม่เอาเปรียบ
ตามระเบียบเทียบกฎไม่ลดหย่อน
ไม่เคยคิดเอาเปรียบใครให้เดือดร้อน
ยึดคำสอนสุนทรครูผู้สอนตน
ฉันดำเนินเผชิญโลกเพียงผู้เดียว
เส้นทางเปลี่ยวเทียวไปในแห่งหน
มีเท่าไรใช้เท่านั้นไม่ดิ้นรน
ปลีกใจพ้นไม่สนใจใครเป็นใคร
งานที่ทำประจำอยู่ดูไม่หนัก
ด้วยความรักสลักไว้ด้วยใจใฝ่
แม้ผิดพลาดบางครั้งไม่ตั้งใจ
ก็อยู่ได้ไม่เดือดร้อนใจและกาย
แต่บางคนฉ้อฉลหาผลเหตุ
ก่อนัยเลศใส่ความฉันอันมุ่งหมาย
โยนความผิดริดรอนสุนทรร้าย
ให้ฉันหายวายจากทางที่สร้างมา
จนสุดท้ายต้องพ่ายแพ้แก่เส้นสาย
ยุติธรรมห่างหายกลายกลับค่า
ถูกลงทัณฑ์อันไม่ผิดติดอุรา
เพียงเพราะว่าพาซื่อถือความดี
ฉันผิดหรือกับซื่อถือถูกต้อง
กลับถูกมองให้ต้องทัณฑ์สู่ฉันนี้
ความเจ็บปวดรวดลึกใจในชีวี
กับผิดนี้ที่ฉันไม่ได้ทำ
18 มกราคม 2549 07:52 น.
เพชรพรรณราย
จงอดทนคนอื่นยืนหัวเราะ
จงบ่มเพาะความกล้าอย่าโฉดเขลา
จงใสสื่อถือสัตยาอย่ามัวเมา
สู่ลำเนาใจเรามั่นฝ่าฟันไป
ใครประณามหยามจิตอย่าคิดแค้น
คนดูแคลนแสนด้อยค่าอย่าหวั่นไหว
คำติฉินนินทาอย่าใส่ใจ
อดทนไว้อย่าได้ท้อตัดพ้อตน
แม้วันนี้ไม่มีใครใส่ใจดู
จงต่อสู้อย่าพาใจให้สับสน
จงเชื่อมั่นอย่าหวั่นไหวในกมล
สิ่งฉ้อฉลอย่าได้ใกล้ในชีวี
วันเวลาค่านั้นมันพิสูจน์
สิ่งที่พูดการกระทำกรรมวิถี
หากตั้งใจใฝ่หาค่าความดี
ผลต้องชี้ศรีค่าราคาคน
17 มกราคม 2549 06:00 น.
เพชรพรรณราย
หนึ่งกระดาษเปื้อนเปรอะเลอะด้วยหมึก
รอยจารึกผนึกสีที่แต่งแต้ม
ไร้รูปเดิมเพราะเติมเพิ่มสีแซม
แดงดำเขียวแกมส้มผสมกัน
จนมิอาจแยกชัดถนัดเห็น
ความชัดเจนเป็นรูปลักษณ์ในสีสันต์
ลบไม่ได้แต่ใส่เพิ่มเติมเท่านั้น
จนถึงวันมันหมดค่าราคาไป
เพราะมิอาจใช้งานซ้ำจำต้องทิ้ง
เหมือนทุกสิ่งความจริงแท้กฎแปรไว้
เป็นสิ่งของไม่ต้องการใช้งานใหม่
เพราะค่าไร้ใช้ไม่ได้อีกครั้งคราว
เปรียบกระดาษที่วาดไว้ใจมนุษย์
เดิมบริสุทธิ์ผุดผ่องใสในสีขาว
หลายเหตุการณ์ผ่านไปในเรื่องราว
เผชิญโลกยาวนานผ่านเวลา
สิ่งกระทบเปรียบหมึกสีที่เขียนวาด
บนกระดาษเติมลงไปใจปรารถนา
ยากจะลบเพียงกลบเกลื่อนบิดเบือนค่า
เพียงสรรหาพาแต่งใหม่ให้ดูดี
ใจกระดาษวาดเขียนเมื่อแปดเปื้อน
คอยย้ำเตือนเหมือนแผลเป็นไม่เร้นหนี
เพียงแต่งแต้มแซมให้สวยด้วยวิธี
ปรับปรุงชี้ให้ดีขึ้นแค่นั้นเอง
14 มกราคม 2549 08:15 น.
เพชรพรรณราย
อันความโกรธโทษร้ายสองฝ่ายท่าน
เข่นฆ่ากันให้อาสัญมันคือผล
จงปล่องวางทางความคิดในจิตตน
อย่าสับสนจนไร้ในสติ
แค้นกันไปไม่จบสิ้นแผ่นดินโศก
วิถีโลกวิโยคกรรมน้อมดำริ
สงบใจใฝ่หาสมาธิ
จงตรองตริสิท่านฉันขอวอน
ความสงบพบแท้แก่ทุกสิ่ง
โปรดจงทิ้งซึ่งมารผลาญใจร้อน
อย่ายึดติดจะผิดพลาดผูกขาดตอน
ใจจงผ่อนสู้สงบพบวิธี
ความเปล่าว่างทางนั้นท่านจะสุข
ไร้สิ้นทุกข์สุขกายใจในวิถี
จงทำเถิดประเสริฐนักคุณความดี
ท่านจะมีศรีสุขไร้ทุกข์ภัย
12 มกราคม 2549 19:14 น.
เพชรพรรณราย
จุดเริ่มต้น..
ใจมันเหน็บเจ็บแสนสุดแสนหนัก
มิอาจหักสักหนึ่งน้อยคอยทับถม
เพราะผูกไว้ไม่วางทางอารมณ์
คอยสั่งความขมขื่นหมายคืนไป
ใต้แรงกดทดยอดขอดไว้แน่น
ลึกถึงแก่นแค้นแค้นนักกักหม่นไหม้
รอเวลาสาโทษพิโรธไฟ
ให้ลุกไหม้เผาใจได้สมความ
กี่ความช้ำทำเอาไว้เท่าไรแน่
กี่รอยแผลแก่ใจได้เหยียบหยาม
กี่ถ้อยคำจำวจีที่ประณาม
ฉันจะตามถามคืนรื้อฟื้นมา
ร้อยพันเท่าเอาคืนไปให้สาสม
เหยียบให้จมถมให้สิ้นปรารถนา
ปล่อยโทสะขณะหนึ่งถึงเวลา
ให้สมค่าพาความแค้นแสนทุกข์ทน
โปรดติดตามกลอนบทต่อไป .ปล่อยวาง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
1170
