14 พฤศจิกายน 2548 15:53 น.
เพชรพรรณราย
มีเรื่องราวคราวคร่ำร่ำสุรา
ถกปัญหาภาษาธรรมนำเอ่ยถาม
เพียงหนึ่งถ้อยร้อยคำย้ำซึ่งความ
ชี้แจงตามความจริงทุกสิ่งอัน
เป็นถึงท่านมหาผู้กล้าแกร่ง
ไม่มีแรงแฝงใดพาเปลี่ยนผัน
ใยจึงไม่ละลดกำหนดมั่น
สุรานั้นอันนารีที่พบพา
ท่านมหาผู้กล้าแกร่งด้วยแรงธรรม
ชี้แจงคำย้ำไปในภาษา
ถึงจะรู้ดูหมดในตำรา
มิได้หมายความว่านำทำได้จริง
ผมรู้หมดแต่มันก็อดไม่ได้
ทำอย่างไรในเมื่อรู้ทุกสิ่ง
คนธรรมดาค่าของใจไม่เคยนิ่ง
จะให้ทิ้งความจริงไปได้อย่างไร
เป็นมุขฮาพาตลกในวงเหล้า
ความจริงเล่าเฝ้าคิดพินิจได้
แม้ผู้ผ่านพรรษาธรรมนำดวงใจ
มิอาจแพ้ความใคร่ในใจตน
แต่มิใช่ใครทุกคนเป็นเช่นนี้
คนที่ดีก็มีอยู่ผู้ฝึกฝน
หากใจมั่นไม่หวั่นไหวในผู้คน
ทิ้งสับสนค้นหาธรรมเพื่อนำใจ
14 พฤศจิกายน 2548 08:43 น.
เพชรพรรณราย
เฝ้าครวญคิดด้วยจิตใจไหวหวั่นนัก
ค่าความรักที่ปักษ์ใจใฝ่ฝันหา
พยายามตามค้นหวังพบพา
พร่ำเพรียกหาค่ารักแท้แก่หัวใจ
ฉันผิดหวังตั้งใจไปทุกครั้ง
รักที่ตั้งฝังความคิดจิตหม่นไหม้
สุดท้ายแล้วก็แคล้วคลาดอนาถฤทัย
ร้องร่ำไห้ใจสลายที่หมายปอง
จนวันหนึ่งซึ้งค่าที่หารัก
แจ้งประจักษ์สลักเห็นคราวหม่นหมอง
เธอคนนั้นฉันมองข้ามยามใจตรอง
คอยประครองคอยเคียงข้างทางร้าวราน
ฉันตั้งใจไว้มั่นในวันหนึ่ง
ฉันรำพึงถึงถ้อยคอยขับขาน
จะพร่ำเอ่ยเฉลยความตามดวงมาลย์
รักเบ่งบานฉันคิดไว้ในทันที
แต่เหตุการณ์ประสานไว้ในชีวิต
เมื่อลิขิตขีดให้แพ้แก่วิถี
ความพลัดพรากจากจรตัดรอนฤดี
คงยากที่จะฝ่าฝืนยืนทัดทาน
เธอมาจากพรากไปในวันนั้น
พร้อมรักอันมั่นจริงสิ่งประสาน
เธออยู่ไหนที่ใดใจร้าวราน
รักลอยผ่านด้วยกาลกลให้จนใจ
ฉันคงหลบพักใจนานไปนัก
ความอกหักรักเก่าเหงาหวั่นไหว
ฉันกลับมาเพื่อหารักกลับแปรไป
เธออยู่ไหนแห่งใดใจอ่อนแอ
จึงนั่งเหงาเศร้าใจในความรัก
ค่าที่ปักษ์สลักไว้ยากไขแก้
รักที่ฉันตามหามาดูแล
ค่ารักแท้แก่ใจที่สายเกิน
กว่าจะรู้ใจตนจนแน่นั้น
รู้ความอันเมื่อสายไปให้ห่างเหิน
รักที่หวังตั้งใจจะเผชิญ
ใช่หมางเมินแต่เหินห่างต่างเวลา
ขอแค่ฉันนั้นพบเธออีกครั้งหนึ่ง
ขอแค่ซึ่งได้เอ่ยเผยใจว่า
รักที่ฉันตามหาตลอดมา
เธอคือค่าแห่งรักนั้น ฉันรักเธอ
12 พฤศจิกายน 2548 19:43 น.
เพชรพรรณราย
ลมหนาวมาพาเหงาแสนเศร้าหมอง
หนาวนวลน้องครองคู่ดูอ่อนไหว
อยู่คนเดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเหงาหัวใจ
ทนหมองไหม้เฝ้าใฝ่วันนับวันรอ
ฝนเริ่มซากล้าเติบใหญ่ในท้องทุ่ง
กลิ่นโคลนฟุ้งสาบควายยังกรายก่อ
เหลือรวงข้าวราวแพรทองคล้องถักทอ
น้ำแห้งบ่อพอไหลให้หมู่ปลา
นั่งผิงไฟให้หายหนาวคราวลมหวน
เฝ้าคร่ำครวญรัญจวนใจใฝ่ฝันหา
อุ่นเพียงกายใจชายหนาวร้าวอุรา
มันหนาวกว่าลมลิ่วผ่านผิวกาย
ร้าวใจนักสุดหักห้ามน้ำตาร่ำ
วันเก่าย้ำจำตรึงคะนึงหมาย
เคยคลอเคลียเคล้าคู่อยู่ไม่วาย
บัดนี้หายวายจากเจ้าพรากไกล
ทุ่งรวงท้องคล้องมือถือสัมผัส
สอนตวัดจัดเคียวเกี่ยวข้าวไว้
ร่วมผิงไฟให้อุ่นทั้งกายใจ
สลักรักปักษ์ฤทัยในสัญญา
สองเราจากพรากกันในวันหนึ่ง
เหลือเพียงซึ่งหนึ่งคำพร่ำเพรียกหา
สัญญารักสลักใจไม่ร้างรา
เพียงพบหน้าพาในฝันหวั่นชีวี
สองหนาวแล้วแก้วตาไม่มาพบ
หรือเจ้าจบลบสัญญาค่าวิถี
ลืมทุ่งนาป่าเขาลำเนานี้
ทิ้งให้พี่นี้คอยกลอยแก้วตา
11 พฤศจิกายน 2548 14:28 น.
เพชรพรรณราย
มีบาดแผลแก่ใจนี้ที่มากมาย
แผลแห่งความมุ่งหมายชายได้ฝัน
แผลที่ยากหากจะลบจบความกัน
แผลที่มันกร่อนใจไม่ร้างรา
แต่ละแผลแต่ละรอยที่น้อยใหญ่
แผลแห่งใดใจจำเมื่อย้ำหา
ประสบการณ์ผ่านชีวิตลิขิตมา
ล้วนชักพามาให้ถึงซึ่งที่เป็น
ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวที่ผ่าน
จากวันวานประสานอยู่ให้รู้เห็น
ความเปลี่ยนแปลงแฝงไว้ให้ลำเค็ญ
ยิ่งซ่อนเร้นยิ่งเน้นหนักยากหักใจ
จะเยียวยารักษาใจเมื่อได้เห็น
เหมือนจะคอยเน้นย้ำเมื่อจำได้
ความท้อทนสับสนมืดมนฤทัย
ความหมองไหม้ในวันก่อนให้อ่อนแอ
กี่ร้อยแผลกี่เรื่องหลังที่ฝังจิต
กี่ความคิดผิดพลาดไปให้ท้อแท้
กี่ความฝันที่พ่ายพังครั้งเปลี่ยนแปร
เป็นบาดแผลแต่อดีตเฝ้ากรีดใจ
ต่อแต่นี้จะมีอีกกี่ร้อยแผล
สุดแล้วแต่เส้นทางที่วางไว้
เอาแผลเก่าเข้าประครองร่วมแก้ไข
คงเดินไปอย่างไร้รอยสิ้นแผลเป็น
11 พฤศจิกายน 2548 11:57 น.
เพชรพรรณราย
อินทรวงศ์ฉันท์ ๑๒
สัญญาค่าเพียงถ้อย..........จิตพิศคอยพะว้าพะวง
กลัวนางจะร้างลง.............หักรักสิ้นถวิลคิดหา
ผูกใจจิตคะนึง................ .มิละถึงติดตรึงอุรา
กลัวนางละสัญญา....... .....บ รักพี่ฤดีระทม
ให้น้องคิดรักษา..............ณ สัญญา รักแท้ บ ตรม
อย่าให้พี่ขื่นขม................ทุกข์ระทมระบมรักพัง
รักแท้สัตย์คำจริง............สุดแน่นิ่ง บ ทิ้งมุ่งหวัง
มั่นคงฝากใจฝัง..............ประดุจหนึ่งไม่ห่างพรากกัน
เพียงใจมั่นเราสอง.........ร่วมประคองมิร้างสุขสันต์
สองใจผูกสัมพันธ์............รักนิรันดร์ตราบฟ้าคู่ดิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
948
