21 กุมภาพันธ์ 2547 14:38 น.
เพชรพรรณราย
ร้อยคำกลอนวอนแว่วเสียงแผ่วหวาน
จากดวงมาลย์ดวงนี้ที่พร่ำหา
หลายสำเนียงเสียงพร่ำเพ้อละเมอมา
สื่อภาษาคำว่ารักประจักษ์ใจ
คำว่ารักลอยล่องไปกับสายลม
แสนรื่นรมณ์สมจินต์ถวิลไหว
ถ้อยคำหวานกันวานร่ำย้ำความนัย
ส่งด้วยใจให้ถึงกันทุกวันคืน
เป็นพลังนำชิวิตลิขิตก้าว
ผ่านเรื่องราวร้าวรวดเจ็บปวดฝืน
ทุกคึงถึงจึงเหมือนแรงฉุดเรายืน
จากความเศร้าเหงาขื่นขมตรมชีวี
สื่อถ้อยคำนำเอ่ยเผยแผ่วผ่าน
พร่ำคำหวานผ่านลมไม้ไปทุกที่
ส่งคำรักพิทักษ์ฝันวันแสนดี
ทุกทิวาราตรีไม่มีลา
ดั่งว่ารักไม่เคยไกลจากใครใคร
อยู่แห่งใดนานเพียงไหนยังใฝ่หา
เพราะรักนั้นสัมพันธ์อยู่คู่ชีวา
ในโลกาทุกเวลาทุกนาที
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:31 น.
เพชรพรรณราย
จากมาไกลใจคิดถึงคะนึงหา
พร่ำวาจาอุราครวญรัญจวนเหงา
ป่านนี้หนอเป็นไฉนดวงใจเรา
สุดแสนเศร้าเฝ้ารำพันทุกวันวาร
ทางแสนไกลใจคิดถึงอยู่ไม่ห่าง
ไม่เว้นว่างห่างหัวใจไกลสถาน
ทุกราตรีที่เปลี่ยนผันไปตามกาล
นานแสนนานเพียงใดไม่ร้างรา
หลายถ้อยคำร่ำรายังตราติด
ยังตรึงจิตคิดรำพึงคำนึงหา
คำต่างต่างก่อนมาว่าสัญญา
ยังรักษาตราไว้ในหัวใจ
เพียงศรัทธาค่าความรักประจักษ์มั่น
แม้คืนวันผันเปลี่ยนหมุนเวียนได้
รักของเราไม่หวั่นไหวไปแสนไกล
อยู่แห่งใดใจยังมั่นไม่ผันแปร
เพียงเส้นทางขวางกั้นสัมพันธ์ไว้
แต่ดวงใจไม่เคยห่างทางรักแน่
เศ้นทางกั้นเพียงร่างไว้ใจดูแล
รักมั่นแท้แต่ใจซึ้งคิดถึงกัน
10 กุมภาพันธ์ 2547 15:44 น.
เพชรพรรณราย
หมากทุกตัวบนกระดาน..อ่านออก..
ใจคน...นอกกระดานยากอ่านได้
เลห์กล..บนกระดานรู้ทันใด.
เลห์กล..นอกกระดานไม่รู้ทาง
โลกของหมากหกสิบสี่ที่เรารู้
โลกนี้ดูใหญ่กว่าหมากที่เราสร้าง
โลกของหมากกำหนดเป็นกฎวาง
โลกอ้างว้างเดินทางไหนไปอย่างไร
ในโลกนี้ใครบ้างที่ไม่สู้
แต่จะสู้อยู่อย่างไรสมใจได้
หมากมีแพ้และชนะก็เลิกไป
ใจมันแพ้แล้วแก้ไขช่างยากจริง
5 กุมภาพันธ์ 2547 14:06 น.
เพชรพรรณราย
ราตรีกาลผ่านคืนวันอันว่างเปล่า
สุดเปลี่ยวเหงาเศร้าใจในวาสนา
ท้อแสนท้อต่อลิขิตขีดซะตา
ปรารถนาพาสิ่งใดไม่พบพาน
หลายความคิดพินิจเนตรหาเหตุผล
กลับมืดมนจนทางเดินเผชิญผ่าน
สิ่งที่คิดมันผิดพลาดมาแสนนาน
หากเพียงอยู่เพื่อร้าวรานผ่านเวลา
จนที่สุดจุดยุติก้อมาถึง
จุดที่ซึ่งสุดจะหวังตั้งปรารถนา
เมื่อมิอาจแก้ไขให้กลับมา
ส่งชีวาอุราสิ้นแทบสิ้นใจ
ล้มเพราะสิ้นทางจะเดินเผชิญสู้
จำเฝ้าดูความอดสูความหมองไหม้
ถึงวันนี้คงสิ้นทางจะย่างไป
คงเหลือไว้เป็นความหลังฝังฤทัย
จะกี่วันผ่านผันช่างมันสิ
เมื่อยุติเส้นทางทุกอย่างได้
ไม่ขอสู้เพราะกลัวเจ็บเหน็บหัวใจ
อยู่อย่างไร้ในความหวังตั้งชีวี
จะกี่ทางปรากฎกำหนดอีก
จะขอปลีกหลีกไกลพาใจหนี
ไม่แยแสแก่ทางใดในวิธี
ขอช้ำชี้ดีกว่าเศร้าเหงาอีกครา