17 กุมภาพันธ์ 2549 20:02 น.
เพชรพรรณราย
คิดไม่ออกบอกไม่ถูกผูกไม่ได้
เขียนอะไรลงในเรื่องเป็นเบื้องหลัง
มันงงงวยด้วยไร้หนึ่งซึ่งกำลัง
ไร้พลังไร้ความคิดถูกริดรอน
จึงต่อเติมเสริมสมองลองสักจิบ
เริ่มกระพริบระยิบร้อยสร้อยอักษร
ค่อยลื่นไหลในสัมผัสจัดโครงกลอน
เครื่องเริ่มร้อนกลอนเริ่มดีกว่าที่เป็น
จะร่ายฉันท์ผันคำนำกาพย์กล่าว
ทุกเรื่องราวแพรวพราวถ้อยร้อยลูกเล่น
จะกลอนรักหักอกตกตามเกณฑ์
สุขโศกเห็นเป็นซึ้งถึงน้ำตา
จะแต่งเติมเสริมคำทำได้ง่าย
จะขยายถ่ายทอดคิดจิตปรารถนา
ความรู้สึกลึกซึ้งตรึงชีวา
เพียงหลับตาพาความคิดจินตนาการ
เพราะความเมาเอาอารมณ์ผสมผสาน
จึงขับขานผ่านออกมาพาคิดอ่าน
จะเรื่องใดไม่ข้องขัดชัดเจนกาล
ร้อยประสานผ่านให้รู้สู่อักษรา
จึงเป็นคนเขียนอักษรกลอนขี้เมา
อาศัยเหล้าเข้าช่วยเติมเสริมภาษา
ดื่มพอเมาเอาอารมณ์ช่วยนำพา
ช่วยเติมค่าพาความคิดลิขิตกานท์
16 กุมภาพันธ์ 2549 18:27 น.
เพชรพรรณราย
กว่า...รัก จะสมหวัง....
.......มิใช่เริ่มจากร้อย....
...แต่เริ่มที่หนึ่งต่างหาก.....
หนึ่งจากร้อยมิน้อยความเลย
หากผิจะเอื้อนเอ่ย..เปรียบข้อ
รักใช่เริ่มมาเลย..ที่ร้อย
หากแต่หนึ่งย่อท้อ..รักแท้ คงไกล
อุปสรรคพิสูจน์...สองใจ
จะมั่นคงเพียงใด..รักเจ้า
สัมพันธ์รักมั่นไว้...คอยปลอบ ยามล้า
ร่วมประครองร่วมเฝ้าร่วมสู้ เคียงกัน
วันเวลามักพรากสัมพันธ์
ต่างคิดต่างความฝัน...ต่างสร้าง
ศรัทธาค่ารักมั่น..ให้อยู่ สองใจ
อย่าได้ลบเลือนร้างทอดทิ้ง ลืมเลือน
เมื่อสุดท้ายที่ร้อย...ที่เลื่อน มาถึง
ทางแห่งรักมิเบือน -บิดได้
เพราะคงมั่นคอยเตือนใจรัก สองดวง
สุขดั่งหวังล้วนไซร้....มั่นรัก ศรัทธา
ล้มร้อยครั้ง......
.....ก็มิอาจขวางกั้น....
ขอเพียงมีศรัทธา...แห่งรัก
..อุปสรรคทั้งหลาย ...ก็จักหายไป...
รักแท้ใช่พบได้ในข้ามคืน
หากแต่ยืนต่อสู้ไปไม่หวั่นไหว
อีกสัมพันธ์ฉันคู่อยู่ในใจ
คงมั่นไว้อย่าได้แปรแพ้แก่ทาง
อุปสรรครักหรือคือทดสอบ
เป็นคำตอบมอบให้ร่วมใฝ่สร้าง
กำลังใจมีให้กันอย่างวายวาง
แม้ตัวห่างร้างกันสัมพันธ์ตรึง
ล้มเพียงครั้งตั้งต่อก่อขึ้นใหม่
เพียงสองใจไขแก้ตั้งแต่หนึ่ง
อย่าท้อถอยรอยความหลังแค่ครั้งหนึ่ง
ผ่านจากหนึ่งให้ถึงร้อยคอยพากเพียร
คงจะมีสักวันผันถึงร้อย
วันที่คอยได้ดังฝันวันที่เปลี่ยน
พบที่หมายปลายทางวางวันเวียน
ดังที่เพียรเรียนรู้ต่อสู้มา
จงอดทนจนวันนั้นจะผันถึง
ในวันหนึ่งซึ่งเติมเต็มปรารถนา
รักสุขสมรมย์รื่นคืนชีวา
จงอย่าล้าค่าแห่งรักร่วมถักทอ
สักวัน...รักจะต้องสมหวัง...
31 มกราคม 2549 12:51 น.
เพชรพรรณราย
ฉันมันซื่อถือใจไม่เอาเปรียบ
ตามระเบียบเทียบกฎไม่ลดหย่อน
ไม่เคยคิดเอาเปรียบใครให้เดือดร้อน
ยึดคำสอนสุนทรครูผู้สอนตน
ฉันดำเนินเผชิญโลกเพียงผู้เดียว
เส้นทางเปลี่ยวเทียวไปในแห่งหน
มีเท่าไรใช้เท่านั้นไม่ดิ้นรน
ปลีกใจพ้นไม่สนใจใครเป็นใคร
งานที่ทำประจำอยู่ดูไม่หนัก
ด้วยความรักสลักไว้ด้วยใจใฝ่
แม้ผิดพลาดบางครั้งไม่ตั้งใจ
ก็อยู่ได้ไม่เดือดร้อนใจและกาย
แต่บางคนฉ้อฉลหาผลเหตุ
ก่อนัยเลศใส่ความฉันอันมุ่งหมาย
โยนความผิดริดรอนสุนทรร้าย
ให้ฉันหายวายจากทางที่สร้างมา
จนสุดท้ายต้องพ่ายแพ้แก่เส้นสาย
ยุติธรรมห่างหายกลายกลับค่า
ถูกลงทัณฑ์อันไม่ผิดติดอุรา
เพียงเพราะว่าพาซื่อถือความดี
ฉันผิดหรือกับซื่อถือถูกต้อง
กลับถูกมองให้ต้องทัณฑ์สู่ฉันนี้
ความเจ็บปวดรวดลึกใจในชีวี
กับผิดนี้ที่ฉันไม่ได้ทำ
18 มกราคม 2549 07:52 น.
เพชรพรรณราย
จงอดทนคนอื่นยืนหัวเราะ
จงบ่มเพาะความกล้าอย่าโฉดเขลา
จงใสสื่อถือสัตยาอย่ามัวเมา
สู่ลำเนาใจเรามั่นฝ่าฟันไป
ใครประณามหยามจิตอย่าคิดแค้น
คนดูแคลนแสนด้อยค่าอย่าหวั่นไหว
คำติฉินนินทาอย่าใส่ใจ
อดทนไว้อย่าได้ท้อตัดพ้อตน
แม้วันนี้ไม่มีใครใส่ใจดู
จงต่อสู้อย่าพาใจให้สับสน
จงเชื่อมั่นอย่าหวั่นไหวในกมล
สิ่งฉ้อฉลอย่าได้ใกล้ในชีวี
วันเวลาค่านั้นมันพิสูจน์
สิ่งที่พูดการกระทำกรรมวิถี
หากตั้งใจใฝ่หาค่าความดี
ผลต้องชี้ศรีค่าราคาคน
17 มกราคม 2549 06:00 น.
เพชรพรรณราย
หนึ่งกระดาษเปื้อนเปรอะเลอะด้วยหมึก
รอยจารึกผนึกสีที่แต่งแต้ม
ไร้รูปเดิมเพราะเติมเพิ่มสีแซม
แดงดำเขียวแกมส้มผสมกัน
จนมิอาจแยกชัดถนัดเห็น
ความชัดเจนเป็นรูปลักษณ์ในสีสันต์
ลบไม่ได้แต่ใส่เพิ่มเติมเท่านั้น
จนถึงวันมันหมดค่าราคาไป
เพราะมิอาจใช้งานซ้ำจำต้องทิ้ง
เหมือนทุกสิ่งความจริงแท้กฎแปรไว้
เป็นสิ่งของไม่ต้องการใช้งานใหม่
เพราะค่าไร้ใช้ไม่ได้อีกครั้งคราว
เปรียบกระดาษที่วาดไว้ใจมนุษย์
เดิมบริสุทธิ์ผุดผ่องใสในสีขาว
หลายเหตุการณ์ผ่านไปในเรื่องราว
เผชิญโลกยาวนานผ่านเวลา
สิ่งกระทบเปรียบหมึกสีที่เขียนวาด
บนกระดาษเติมลงไปใจปรารถนา
ยากจะลบเพียงกลบเกลื่อนบิดเบือนค่า
เพียงสรรหาพาแต่งใหม่ให้ดูดี
ใจกระดาษวาดเขียนเมื่อแปดเปื้อน
คอยย้ำเตือนเหมือนแผลเป็นไม่เร้นหนี
เพียงแต่งแต้มแซมให้สวยด้วยวิธี
ปรับปรุงชี้ให้ดีขึ้นแค่นั้นเอง
หน้าส่วนตัว
12307
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
