29 ตุลาคม 2545 07:32 น.
เพชรพรรณราย
หากชีวิตขิขิตเดินเผชิญฝัน
กลับมีอันผันแปรไปใครสร้างหนา
ต้องทนเศร้าเหงาทรวงดวงวิญญา
ใยเกิดมาค่าจึงด้อยน้อยราคา
เมื่อชีวิตจิตใจนี้ที่แสนแกร่ง
พังด้วยแร่งแห่งอุปสรรคหักตรงหน้า
ชิวิตนีมีแต่ชำย้ำอุรา
ปรารถนาคว้าสิงใดใยมาพัง
หรือกรรมเก่าเข้ามาทวงสิ่งล่วงสร้าง
คอยหักร้างทางเดินเผชิญหวัง
หรือว่าฟ้ามาลิขิตจิตภวังค์
หรือใครตั้งยังความเศร้าที่เหงาใจ
แล้ววันนี้คงไม่มีที่จะก้าว
แสนปวดร้าวหนาวชีวีที่ผลักไส
คงต้องทุกข์ยุคเข็นเจนจรไกล
คงเหลือไว้ให้เห็นภาพที่สาปทรวง
แล้วจะเริ่มเสริมก้าวสาวตรงไหน
เมื่อหัวใจไม่มีอยู่ผู้หวงห่วง
มีแต่ร้างว่างเปล่าเศร้าทุกดวง
สิ่งทั้งปวงไม่ห่วงแล้วแก้วอุรา
เกิดความท้อรอพลังสู้ครั้งใหม่
คงยาวไกลเกินไขว่คว้าปรารถนา
คงสิ้นสมอารมณ์ก่อต่อชีวา
อนิจจาน่าสมเพชเวทนา
5 ตุลาคม 2545 01:12 น.
เพชรพรรณราย
เพียงแค่เราเฝ้ามองดูอยู่ห่างห่าง
ตามริมทางข้างถนนคนขวักไขว่
เธอไม่รู้ผู้ใดเห็นไม่เป็นไร
ขอแค่ได้เฝ้ามองให้ใจยินดี
แม้ผู้อื่นจะพร่ำรักจักพร่ำบอก
เราไม่ออกนอกหน้ามาเต็มที่
แค่เรารู้ดูไกลในวิธี
ก็คงมีสุขศรีสมอารมณ์ปอง
30 กันยายน 2545 19:14 น.
เพชรพรรณราย
ไหลออกมาน้ำตาแห่งผู้แพ้
เจ้าช่วยแก้แพ้พ่ายพลาดรักไหม
มีแต่ไหลไม่เคยหยุดช้ำชอกใจ
ความเสียใจร่ำไห้ร้องนองน้ำตา
จะประจานผ่านใบหน้าว่าผิดหวัง
ทุกทุกครั้งยังไม่พอขอเถิดหนา
จะให้ช้ำจำอวดอ้างอย่างราคา
ในเห็นว่าข้าพลาดพลั้งรักพังลง
หยุดเสียนะจะขอร้องให้เจ้าหยุด
โปรดช่วยอุดบ่อน้ำตาข้าประสงค์
หยุดเสียเถิดเกิดความรักไม่ยืนยง
เจ้าโปรดจงอย่าไหลเลยขอเอ่ยคำ
28 กันยายน 2545 17:01 น.
เพชรพรรณราย
ไม่ว่าชีวิตจะเดินไปทางไหน..................
ไม่ว่าโลกจะหมุนไปอย่างไร....................
ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไร..........................
ไม่ว่าผู้คนจะดิ้นรนสักเพียงไหน..............
จะเก่งกล้าสักเท่าใด.............................
ไม่มีอะไรที่มนุษย์อย่างเราเอาชนะไม่ได้.........
หากแต่มีอยู่สิ่งเดียวที่มนุษย์ต้องแพ้..........
ไม่มีใครเอาชนะได้.............................
เมื่อทุกคนได้เห็นและประสบกับมัน......................
ทุกคนจะรู้เองว่าสิ่งนั้นคืออะไร.............
เพราะมันคือสิ่งที่จะหยุดความหยิ่งผยองของมนุษย์.....................
หยุดความเห็นแก่ตัว......................
หยุดแม้กระทั่งเผ่าพันธ์สุดท้ายของสรรพสัตว์ในโลก..........
แล้วเรา......... สร้างโลก.........สร้างฝัน........ทำลายกัน.......
ไปทำไม........
หากแต่สิ่งที่เราทำได้คือ.....................
จะเหลืออะไรให้มนุษยชาติเผ่าพันธ์สุดท้ายได้รำลึกถึง.............
แทนที่จะสาบแช่งพรรบบุรุษเช่นเรา................
แค่นี้ก็ไม่เสียดายที่เกิดเป็นมนุษย์.....................
อันถูกขนานนามผู้ประเสริญอย่างแท้จริง.......
28 กันยายน 2545 16:23 น.
เพชรพรรณราย
บทหนึ่งมีหน้าที่เป็นเช่นดั่งบุตร
ที่วิสุทธ์เสมอเหมือนเตือนความฝัน
บุพการีที่สร้างลูกปลูกสัมพันธ์
ให้ความฝันอันมุ่งหวังที่ตั้งใจ
บทที่สองคล้องใจเป็นเช่นดั่งเพื่อน
คอยตักเตือนมิเบือนจากยากสงสัย
ช่วยเหลือกันมิวันพรากจากกันไป
อยู่ที่ใดไม่อ้างว้างห่างสัมพันธ์
บทที่สามนามนักเรียนเพียรศึกษา
มุ่งอุตส่าห์พยายามตามความฝัน
ใคร่เรียนรู้ดูวิชาค่าอนันต์
วันหน้านั้นฝันคงเห็นเป็นความจริง
บทที่สี่นี้หนาคือว่ารัก
สองใจปํกษ์รักกันอันแน่นิง
ทุ่มเทใจกายไซร้ให้พักพิง
รักแน่จริงยิ่งคนรักผู้พักใจ
บทที่ห้าว่าด้วยหนี้ที่สุ่มหัว
ติดพันพัวทั้งเจ้าลูกผูกสิ่งไหน
มีแต่คนถามหาว่าอย่างไร
ขอพลัดไว้มีจะให้ใคร่ขอวอน
บทที่หกตกหน้าจอคงพดรู้
เราคือผู้สร้างกวีวจีอ่อน
สรรคำไทยให้สัมผัสตัดคำกลอน
ในตอนนี้ที่ท่านอ่านเมื่อผ่านตา
(บุตร เพื่อน นักเรียนนักศึกษา คนรัก ลูกหนี้-เจ้าหนี้ ผู้เขีนยกลอน)
หน้าส่วนตัว
935
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
