5 กุมภาพันธ์ 2547 14:06 น.
เพชรพรรณราย
ราตรีกาลผ่านคืนวันอันว่างเปล่า
สุดเปลี่ยวเหงาเศร้าใจในวาสนา
ท้อแสนท้อต่อลิขิตขีดซะตา
ปรารถนาพาสิ่งใดไม่พบพาน
หลายความคิดพินิจเนตรหาเหตุผล
กลับมืดมนจนทางเดินเผชิญผ่าน
สิ่งที่คิดมันผิดพลาดมาแสนนาน
หากเพียงอยู่เพื่อร้าวรานผ่านเวลา
จนที่สุดจุดยุติก้อมาถึง
จุดที่ซึ่งสุดจะหวังตั้งปรารถนา
เมื่อมิอาจแก้ไขให้กลับมา
ส่งชีวาอุราสิ้นแทบสิ้นใจ
ล้มเพราะสิ้นทางจะเดินเผชิญสู้
จำเฝ้าดูความอดสูความหมองไหม้
ถึงวันนี้คงสิ้นทางจะย่างไป
คงเหลือไว้เป็นความหลังฝังฤทัย
จะกี่วันผ่านผันช่างมันสิ
เมื่อยุติเส้นทางทุกอย่างได้
ไม่ขอสู้เพราะกลัวเจ็บเหน็บหัวใจ
อยู่อย่างไร้ในความหวังตั้งชีวี
จะกี่ทางปรากฎกำหนดอีก
จะขอปลีกหลีกไกลพาใจหนี
ไม่แยแสแก่ทางใดในวิธี
ขอช้ำชี้ดีกว่าเศร้าเหงาอีกครา
23 มกราคม 2547 18:35 น.
เพชรพรรณราย
วันเวลาหมุนเปลียนเวียนชีวิต
หลายลิขิตคิดไขว้คว้ามุ่งใฝ่หา
หลายเส้นทางหลายกฎกำหนดชะตา
แล้วนำพาชีวาเดินเผชิญไป
จากเด็กน้อยด้อยแรงจะแข่งขัน
ผ่านคืนวันอันยาวนานสู่วัยใหม่
หลายบทเรียนแห่งชิวิตและจิตใจ
จิงเติบใหญ่วัยหนุ่มสาวพร้อมก้าวเดิน
จึงสรรสร้างร่างลิขิตคิดอ่านเขียน
หาบทเรียนเพียรพร่ำเพื่อส่งเสริม
ส่งชีวิตให้ก้าวหน้านำพาเพิ่ม
เพื่อต่อเติมเสริมที่ขาดดั่งวาดมา
ความสำเร็จใกล้ถึงฝั่งดั่งตั้งไว้
แต่ดวงใจสุดอ้างว้างเป็นหนักหนา
ตั้งแต่เด็กรู้แต่สร้างทางชีวา
มิล่วงรู้เลยว่ารักเป็นเช่นไร
หลายความหมายหลายความรักหลายคนบอก
บ้างช้ำชอกสุขทุกข์เป็นไฉน
อยากจะรู้ความจริงว่าทำไม
คนเราใยถึงมีรักปักษ์ชีวี
พร่ำร่ำหาคำว่ารักที่ไหนเล่า
หากใจเราร่ำร้องต้องการนี่
โปรดช่วยบอกออกความเห็นสักวิธี
ช่วยนำชี้หารักจริงสิ่งยั่งยืน
ที่ผ่านมามีแต่พาใจมาทุกข์
ไม่มีสุขมีแต่เศร้าเหงาสุดฝืน
โหยหารักพร่ำรำพันทุกวันคืน
จำกล้ำกลืนฝืนความเศร้าสุดเหงาทรวง
ขอสักครั้งตั้งไว้ไว้ให้ได้พบ
ขอประสบพบรักแท้แก่ใจห่วง
ขอรักจริงสักหนพ้นคนลวง
ขอให้ดวงใจนี้สุขสักครา
21 มกราคม 2547 18:57 น.
เพชรพรรณราย
วันนี้เหงาเศร้าสร้อยน้อยใจแท้
ใจแสนแย่จากวันวานที่ผ่านผัน
ทุกเรื่องราวเผชิญไปให้จาบัลย์
ยากบุกบั่นฟันฝ่าไปในหนทาง
เหนื่อแสนท้อต่อชีวิตที่ผิดหวัง
สิ้นกำลังสิ้นแรงยืนฝืนใจสร้าง
ยอมพ่ายแพ้แก่ลิขิตคิดปล่อยวาง
สุดอ้างว้างสิ้นทางสู้อยู่ต่อไป
ทางข้างหน้าช่างมืดมนจนไม่เห็น
แสนลำเค็ญมองเส้นทางพลางร่ำไห้
ทางข้างหลังชั่งเปลี่ยวยากเทียวไกล
มองทางไหนไร้ทางจะฝ่าฟัน
คงต้องรอต่อเวลาจะพาสิ้น
เพียงกายินสิ้นวิญญาณรอดับขันธ์
มีเพียงลมหายใจไปวันวัน
รออาสัญพร้อมความทุกข์ที่ตรอมตรม
29 ธันวาคม 2546 22:14 น.
เพชรพรรณราย
จะกี่วันผันผ่านนานแค่ไหน
จะปีไหนปีใดใจว่างเปล่า
จะกี่สร้างก่อร่างไว้ใจก็เศร้า
จะกี่ครั้งก็ยังเหงาเศร้าทุกครา
หวนรำรึกตรึกตรองมองความหลัง
ไม่ทุกครั้งดังอารมณ์สมปรารถนา
หากพ่ายแพ้มีแต่ทุกข์ด้วยน้ำตา
ล้วนแล้วแต่เหตุการณ์พาเวลาไป
หลายสิ่งเวียนเปลี่ยนไปในชีวิต
ตามลิขิตทางกำหนดเป็นกฎได้
จากอตีดปัจจุบันสู่แห่งใด
ไม่สามารถกำหนดไว้เป็นเส้นทาง
เพราะชีวิตขีดด้วยคำจำว่าจาก
ความพลักพรากยากหลบลี้จะหนีห่าง
เมื่อเวลาพาชีวิตลิขิตสร้าง
ล้วนต้องร้างราสิ้นไปตามกาล
ท้ายที่สุดจุดยุติที่ไม่รู้
คงเฝ้าอยู่รอเวลาที่หมุนผ่าน
เพื่อจะจบชีวิตที่ยาวนาน
ให้วายปราณสิ้นไปในเวลา
จะกี่วันผันไปในชีวิต
ที่ดวงจิตมีสุขใจในปรารถนา
พร้อมด้วยทุกข์ตรมตรอมนี้ที่ผ่านมา
คงสิ้นค่าพาเปล่าว่างด้วยห้วงกาล
23 ธันวาคม 2546 19:00 น.
เพชรพรรณราย
ลมพัดหวนครวญบทเพลงแห่งคิดถึง
เสียงอื้ออึงเป็นเพลงบรรเลงห่วง
โปรดจงนำคำห่วงหาจากในทรวง
ไปสู่ห้วงดวงฤดีที่ห่างมา
ฝากย้ำคำนำสัญญาเมื่อคราก่อน
เฝ้าอาวรณ์ครวญคึดถึงคะนึงหา
ยังรักมั่นไม่หวั่นไหวไม่ร้างรา
พร่ำวาจาว่ารักมั่นไม่เปลี่ยนไป
ฝากสายลมรักษาอย่าให้หมอง
ฝากคุ้มครองป้องกันภัยอย่ากรายใกล้
ฝากคำรักรักมั่นไม่ร้างไกล
ฝากดวงใจดวงนี้ที่เฝ้ารอ
จนกว่าทางของเราจะบรรจบ
เมื่อพานพบสมใจดั่งได้ขอ
จะรักษาสัญญารักเฝ้าถักทอ
โปรดจงรออย่าท้อถอยนะกลอยใจ
เฝ้ารำพึงคะนึงแว่วแผ่วลมไหว
ฝากคำไปใจห่างหาพาร่ำไห้
ด้วยความหวังอันแน่นหนักปักฤทัย
คงจะได้สมหวังดังสัญญา
หน้าส่วนตัว
1024
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
