7 ตุลาคม 2548 09:27 น.
เพชรพรรณราย
จากเหน็ดหนาวราวสะบั้นมาเปลี่ยนผัน
ให้ร้อนพลันผันอบอ้าวราวเมษา
จากหนึ่งฝนข้นแค้นแคลนฝนมา
ร้อนองศากลับพาหนาวคราวเยือกเย็น
ทุกคนเรียกเพรียกพร่ำเป็นคำเขียน
สิ่งที่เปลี่ยนเวียนหมุนหนุนนำเห็น
หลงฤดูรู้ถนัดด้วยชัดเจน
ให้ทุกข์เข็นเป็นเหตุสู่เภทภัย
นานนานทีปีหนคนจะเห็น
ความแฝงเร้นเบนเบี่ยงแปรแก่โลกได้
เป็นเรื่องยากหากจะรู้คู่ความไป
เกิดเมื่อไรวันใดให้พบพา
ห้วงใจลอยคล้อยคิดจิตลอยล่อง
เหมือนเที่ยวท่องต้องมนต์ให้ค้นหา
ผูกเรื่องราวปวดร้าวเจ็บเหน็บกายา
ร้อยมายาพาผูกกันสัมพันธ์ใจ
เฉกความรักสลักไว้ในโลกนี้
ยากจะมีรักที่เปลี่ยนเวียนมาได้
คงมีน้อยละห้อยมาพาฤทัย
กลับมาใหม่ในรักที่หักพัง
จึงเรียกว่ารักที่หลงตรงใจเปลี่ยน
ยากจะเวียนเปลี่ยนหวนทวนความหลัง
จบกันแล้วแคล้วคลาดท้อต่อพลัง
ยากจะตั้งยังรักเก่าสุดเหงาทรวง
หลงฤดูรู้กาลที่ผ่านผัน
เฝ้ารำพันดังมั่นรักสลักล่วง
เกิดได้ยากหากนานครั้งประทังดวง
คืนความห่วงลบลวงหลอกบอกคำคืน
เปรียบทั้งสองตรองจิตคิดอ่าน
ฤดูกาลผ่านความรักยากกลับฝืน
คงเหมือนกันยากผันกลับปรับที่ยืน
หลงฤดูหลงรักชื่นคืนหักหักตรม
6 ตุลาคม 2548 19:16 น.
เพชรพรรณราย
สองมือจับขยับนิดค่อยชิดใกล้
กระซิบไปว่าใจมั่นไม่หวั่นไหว
บอกคำรักสลักมั่นไม่หวั่นใจ
สัญญาไว้ไม่ราร้างห่างชีวี
ดูอิ่งอ้อยเอียงอายกายสะท้อน
ใจไหวอ่อนสุนทรมั่นสำคัญพี่
สิ่งที่พร่ำย้ำนักปักษ์วจี
อย่าหลบลี้หนีไปใจเปลี่ยนแปร
ชายสาบานขานทันทีนี้จงหนัก
แม้รารักหักลงอย่าคงแก่
ขอให้ตายวายชีวาฟ้ามาแล
ดิ้นดับแท้สามวันนับอย่ากลับกราย
หญิงได้ฟังชั่งใจให้สะท้าน
อย่าได้หาญสาบานคำย้ำความหมาย
ถ้าเป็นจริงสิ่งกล่าวจะร้าวกาย
จักต้องตายหายจากน้องต้องโทษทันธ์
คำมั่นชายหมายสัญญาตราไว้แล้ว
ไม่ขอแคล้วรักแก้วตาข้ามิหวั่น
ไม่เป็นอื่นคืนคะนึงคิดถึงกัน
ถือสัตย์มั่นสัญญาไม่ราวาง
ใจของหญิงจริงเชื่อเมื่อยินคำ
ด้วยถ้อยย้ำคำมั่นสัญญาสร้าง
กฎแห่งรักปักษ์ใจในหนทาง
ขอร่วมสร้างร่างอยู่สู้เคียงกัน
สองร่างกอดพรอดพร่ำนำความรัก
ผูกสลักยากหักห้ามตามใจหวั่น
ร่วมปลูกรักพลีกายหมายสัมพันธ์
พรหมจรรย์มอบให้ไว้สัญญา
แสงสีแดงแต่งแต้มแซมขอบฟ้า
เหล่าปักษาออกหากินถิ่นเวหา
สัตว์กลางคืนคืนถิ่นบินกลับมา
คือสัญญาณเวลาจะพาไกล
หนึ่งหญิงชายกอดกายก่อนย้ายจาก
พร้อมกับฝากรับปากมั่นอย่าหวั่นไหว
ให้มั่นคงตรงสัญญาด้วยอาลัย
มั่นคงไว้อย่าให้หายวายจากใจ
วันเวลาพาผ่านกาลหมุนเปลี่ยน
วัฏจักรนั้นวันเวียนเปลี่ยนวันใหม่
วันและคืนเพียงตื่นฝันทุกวันไป
จากกันไกลได้สองปีที่เฝ้ารอ
เสียงครื้นเครงบรรเลงเป็นเพลงแต่ง
ด้วยจัดแจงแสดงแห่งห้องหอ
ร่ำน้ำตาหาชายที่กรายก่อ
สะอื้นท้อต่อสัญญาพาใจตรม
เสียงกลองยาวเจ้าบ่าวก้าวมาหยุด
เร่งยื้อยุดผุดผ่านสำราญสม
ประตูทองประตูเงินเดินผ่านพรม
แล้วนั่งก้มพนมไหว้ในทำนอง
แล้วจัดแจงแต่งขันหมากฝากแม่พ่อ
มาสู่ขอต่อลูกสาวเป็นคู่สอง
ด้วยฤกษ์ดีวันนี้ที่ครรลอง
มาขอน้องเพื่อครองรักปักษ์อุรา
หยดน้ำสังข์หลั่งไหลพร้อมร่ำไห้
น้ำตาไหลใจสลายมลายค่า
หยดน้ำสังข์ไหลหลั่งดังน้ำตา
ด้วยวิวาห์บุพการีที่แทนคุณ
เสียงตะโกนโพนทะนาร่ำร้องหา
ว่ากลับมาตามสัญญาค่าไม่หมุน
ที่มาช้าเพราะว่าสร้างวางทางหนุน
เร่งหาทุนหนุนใจสร้างจึงย่างมา
พอเสียงสิ้นยินรู้ผู้มาหา
ไม่รอช้ากายาปรี่รี่มุ่งหน้า
โผเข้ากอดพรอดพร่ำคำสัญญา
สองปีกว่าที่รากันมั่นชีวี
สองใจมั่นไม่หวั่นไหวถามไถ่ทุกข์
ใจแสนสุขปลื้มใจในวิถี
คนรอบข้างช่างปะไรในวจี
ไปกับพี่หนีไปอยู่ด้วยกัน
เสียงเจ้าบ่าวป่าวประกาศด้วยหนักแน่น
ด้วยความแค้นแสนอายชายหยามหยัน
งานแต่งข้าเอ็งมาแย่งแสดงสัมพันธ์
ศักดิ์ศรีฉันมันถูกหมิ่นหยามหัวใจ
มาสู้กันให้มันตายวายไปข้าง
แล้วครองนางวางพนันอันฝันใฝ่
ใครชนะจะได้นางวางความไป
ตกลงไหมใจกล้าข้าท้าทาย
อันตัวข้าปรารถนาเพียงค่ารัก
ให้ประจักษ์ต้องถักถามตามความหมาย
ใจของนางเลือกเอาไว้หนึ่งชาย
หนึ่งคนหายไม่กรายกร้ำต้องจำยอม
เอ็งก็รู้อยู่ว่าน้องต้องรักเอ็ง
แล้วจะเปล่งถ้อยคำนำความพร้อม
ข้าต้องช้ำระกำนำใจตรอม
ฉันไม่ยอมค้อมให้ใจเคืองขุ่น
หยิบดาบได้ไม่รอช้าพุ่งหาคู่
สู่ศัตรูผู้แย่งรักโกรธใจหนุน
จะต้องสิ้นดิ้นดับนับลาบุญ
ด้วยหมกมุ่นฉุนเฉียวไม่เลี้ยวลา
สองดาบรับจับส่งบรรจงฟาด
น่าอนาถมาตรเคราะห์ร้ายหมายมาหา
ถูกเจ้าป่าวฟาดฟันล้มตรงหน้า
แล้วกานดามาบังจึงรั้งใจ
แผลนั้นลึกเกินกว่ารักษาหาย
มันลึกร้ายชายพร่ำคร่ำครวญไว้
พึ่งพบกันต้องผันจากพรากกันไกล
อยู่ภพไหนไม่รารักหักสัมพันธ์
จึงสิ้นใจไปต่อหน้าหญิงคนรัก
นางยากหักห้ามใจไว้ให้โศกศัลย์
ที่ฉันอยู่รอเพียงพี่นี้เท่านั้น
ฉันมิหวั่นจะผันตายวายตามไป
ทิ่มดาบลงตรงหัวใจให้อาสัญ
ตายตามกันให้มันสมอารมณ์ใฝ่
เขาคนนั้นที่ต้องการสำราญใจ
ล้มทันใดใจสิ้นตายตามชายชาญ
สลดใจเมื่อได้เห็นภาพหญิงชาย
ที่ต้องตายเพราะรักที่หักหาญ
ควรแล้วหรือที่หักห้ามปรามเหตุการณ์
ท้อดวงมาลย์ประสานเศร้าเฝ้าอาดูร
เป็นเรื่องราวร้อยเรียงเพียงนิทาน
ให้ท่านอ่านเห็นประจักษ์รักมิสูญ
แม้ความตายมิพรากหากเทิดทูน
มิเคยสูญกูลเกื้อเมื่อรักจริง
6 ตุลาคม 2548 11:13 น.
เพชรพรรณราย
เหมือนวานนี้ที่เธอมาบอกลาฉัน
เศร้าจาบัลย์ฉันปวดร้าวใจหม่นหมอง
จมน้ำตาอุราร่ำมันฉ่ำนอง
ทนร่ำร้องก้องฟ้าข้าอกหัก
เกือบต้องตายวายเพราะรักยากหักห้าม
แม้คอยปรามถามใจใยแน่นหนัก
ควรแล้วหรือที่ถือมั่นมิพรั่นรัก
กลับจมปรักรักสิ้นสูญอาดูรตรม
ไหนเธอบอกออกปากมากคำรัก
ขอสลักปักใจคู่ดูเหมาะสม
มิเป็นอื่นชื่นใจในอารมณ์
เพราะเธอปลื้มชื่นชมนิยมมา
ทุกความเหงาเศร้าหมองร้องร่ำหา
หยดน้ำตาไม่ราคราบอาบอาบใบหน้า
ความเจ็บปวดรวดร้าวผ่าวอุรา
ยังเยียวยารักษาแผลแก่หัวใจ
เช้าวันนี้มีแต่เรื่องเบื้องความคิด
ท้อชีวิตผิดหวังตั้งใจใฝ่
มีแต่สิ่งประวิงปวดนวดฤทัย
ให้หมองไหม้ใจเจ็บเหน็บไม่วาย
ถูกเหยียดหยามประณามจนทนไม่ได้
หลบซ่อนไปไม่คบหาพาหนีหาย
ความพ่ายแพ้แก่หัวใจในหนึ่งชาย
จำเร้นกายหายหน้าเพียงลำพัง
พอตกเย็นเพ็ญค่ำยังช้ำชี้
ใจดวงนี้ถูกกรีดกร่อนตัดรอนหวัง
กับความทุกข์ท้อถอยคอยประดัง
น้ำยังหลั่งสองฝั่งแก้มแซมสะอื้น
ในยามหนึ่งรำพึงอยู่ผู้เดี่ยวดาย
เป็นความหมายว่าชายอยากหากใจฝืน
ขอให้เธอละเมอมาพาหวนคืน
สะดุ้งตื่นยืนค้างเมื่อเห็นนาง
ฉันฝันไปหรือเปล่าเฝ้าสะกิด
หรือเพราะฤทธิ์ความเมาเข้าใจต่าง
เอื้อมมือรับจับสองมือถือไม่วาง
เหมือนฝันสร้างร่างให้เจอเธอกลับมา
ที่ฉันเห็นนั้นเป็นจริงสิ่งประสบ
เธอมาพบเพื่อคืนดีที่มาหา
กล่าวขอโทษอย่าโกรธเลยที่บอกลา
โปรดเถิดหนาอย่าตัดรอนให้อ่อนใจ
ฉันดีใจเมื่อได้ฟังยังคำกล่าว
เป็นเรื่องราวที่ก้าวผิดคิดผลักไส
ที่ฉันทำให้เจ็บนักอกหักไกล
เธอคิดได้ว่าสัมพันธ์ยังมั่นคง
จึงเอื้อมแขนแสนสั่นด้วยหวั่นไหว
ค้อมตัวไปสองแขนอ้อมล้อมประสงค์
กอดแนบอกตกใจต่างว่างเปล่าลง
ฉันนั้นจงคงกอดลมมาห่มทรวง
หรือความเมาเศร้าอกหักรักมาเปลี่ยน
ใจยังเวียนร่ำหาไม่ลาล่วง
เธอไม่กลับมาแล้วแก้วใจดวง
เธอไม่ห่วงลวงหลอกกันในสัญญา
กอดเพียงลมห่มฟ้าจิตนาการ
เก็บวันผ่านราญรอนก่อนน้ำตา
มาเป็นภาพปราบความเหงาด้วยมายา
ร่ำสุราพาประชดด้วยหมดใจ
5 ตุลาคม 2548 14:55 น.
เพชรพรรณราย
หลับตาลงครั้งใดทำไมเล่า
ความปวดร้าวเหงาใจเกิดในฝัน
ความหดหู่หม่นหมองร้องรำพัน
ความโศกศัลย์มันหนักจักประมาณ
เหมือนชีวิตลิขิตไปให้ร่ำไห้
น้ำตาไหลใจท้อต่อคำถาม
รำพันทุกข์ยากลุกยืนฝืนพยายาม
ทนคำหยามประณามหมิ่นให้สิ้นแรง
บ่อยบ่อยครั้งตั้งใจไว้ไร้ความคิด
คิดจะปลิดลิดรอนตนพ้นเหี่ยวแห้ง
อยากจะตายวายปราณลบจบแสดง
ดีกว่าแล้งแห้งกำลังเมื่อตั้งใจ
แต่ก็ถูกฉุดตรึงดึงหวนกลับ
ให้ทนรับกับความช้ำจำหมองไหม้
เพราะบุญคุณหนุนนำอยู่คู่ฤทัย
นำทางให้ใจหวนครวญชีวี
ความท้อแท้แก่ชะตาพาหดหู่
ทนเศร้าอยู่ผู้เดียวเปลี่ยววิถี
อยู่เพียงร่างร้างวิญญาค่าความดี
คอยนำชี้วิธีดับปรับอุรา
สะดุ้งตื่นคืนค่อนตอนรุ่งสาง
ฝันยังลางไม่ห่างหายวายคิดหา
ยังตามกร่อนกรีดใจไม่ร้างรา
ห้วงเวลารักษาใจยากหายคืน
ความเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อคราวหลัง
ยังคงฝังรากลึกนึกใจฝืน
ความหม่อนหมองยังก้องใจให้กล้ำกลืน
ทนขมขื่นยังติดห้วงในดวงใจ
กาลเวลาไม่เคยลบจบความทุกข์
กลับยิ่งปลุกทุกข์ท้อต่อฝันใฝ่
ในความคิดคืนเพ้อละเมอไป
จวบเวลาพาใจหวนรัญจวนตรม
4 ตุลาคม 2548 13:43 น.
เพชรพรรณราย
เล่านิทานผ่านความคิดลิขิตสู่
ผ่านถึงผู้อ่านกลอนสุนทรหวาน
กำหนดจิตคิดเรียบเรียงลำดับการณ์
มาประสานให้อ่านความตามนิทาน
นานผ่านมาเวลาใดไม่รู้ได้
เท้าความไปในเรื่องราวกล่าวประสาน
มีอึ่งอ่างและคางคกเจ้าสำราญ
ท่องละหานลำธารอยู่เป็นคู่กัน
เจ้าอึ่งอ่างมันกางโตโอ้อวดท้อง
ว่าเบ่งพองใหญ่กว่าใครในไพรสัณฑ์
คู่แข่งหรือชื่อใดเป็นใครกัน
ตัวฉันนั้นไม่เคยแพ้แก่ใครใคร
ส่วนตัวเจ้าคางคกน้อยไม่เกริ่นกล่าว
ถึงเรื่องราวคราวหลังเมื่อครั้งไหน
ด้วยตัวเองมิเก่งกาจประกาศไป
หน้าตาไซร้ให้ขี้เหร่ไม่งดงาม
มาวันหนึ่งซึ่งหน้าฝนหล่นจากฟ้า
ท้องทุ่งนาป่าเขาทั้งเขตขาม
น้ำเจิ่งนองคลองถนนจนล้นลาม
เหล่าสัตว์น้ำตามทุ่งมุ่งหากิน
เสียงอึ่งอ่างคางคกระงมทุ่ง
เสียงเขียดฟุ้งคุ้งน้ำตามท้องถิ่น
เหล่าหมู่ปลาแหวกว่ายสายน้ำริน
กบได้ยินก็ร้องพร่ำร่ำหาคู่
เจ้าสองหน่อออกมาพาร่ำร้อง
เพื่อใฝ่ปองร้องเพรียกเพรียกพร่ำอยู่
ลอยตามน้ำมาหยุดลงตรงข้างคู
ก็พบผู้หวังเป็นคู่รู้สัมพันธ์
เจ้าอึ่งอ่างวางมาดอวดอึ่งสาว
พร่ำเรื่องราวก้าวเก่งเบ่งลมผัน
สาธยายหลายเรื่องคุยเฟื่องพลัน
ในตัวฉันนั้นหามีใครเทียบทาน
คางคกน้อยร้อยคำนำภาษา
กล่าววาจาพาอ่อนน้อมค้อมคนขาน
เราไม่ได้เก่งนักจักประมาณ
หากมีพาลระรานก่อนไม่อ่อนตาม
สาวอึ่งอ่างคางคกทดสอบจิต
ความนึกคิดพิจารณาหาคำถาม
เรียบเรียงร้อยคอยคิดพินิจยาม
ลำดับความถามเหตุเจตนา
อึ่งอ่างหนุ่มต่างแสดงด้วยแข่งขัน
ต่างปอปั้นตนเองเบ่งคุณค่า
เจ้าอึ่งอ่างวางอวดประกวดกายา
ร้องร่ำหาพาสาวก้าวสัมพันธ์
จนค่ำค่อนตอนดึกดื่นคืนเดือนหม่น
เหล่าผู้คนต่างค้นหาไล่ล่านั้น
เจ้าคางคกตกใจกล่าวไปพลัน
เตือนเพื่อนนั้นให้รีบหนีลี้หลบภัย
เจ้าอึ่งอ่างวางมาตรปะกาศกร้าว
ต่อหน้าสาวว่าไม่กลัวตัวเกรียงไกร
คนผู้นั้นมันมาแล้วก็ไป
กลัวอะไรทำไมกันฉันนั้นงง
คางคกน้อยคอยพร่ำย้ำประกาศ
กลัวจะพลาดโดนจับไปใฝ่ประสงค์
แต่อึ่งอ่างต่างไม่ฟังตั้งใจจง
และยังคงร้องเรียกเพรียกต่อไป
เหล่าอึ่งอ่างถูกจับตัวเพราะมัวเขลา
ไม่ฟังคำเขาเตือนเพื่อนบอกใบ้
คนกวาดต้อนจับอึ่งอ่างลงถังใบ
ตะเกียกตะกายร่ำไห้เมื่อภัยมา
แต่ชะตาบรรดาเหล่าอึ่งอ่าง
มิได้วางร่างให้ตายวายชีวา
ปาฏิหาริย์กาลพลิกผันอันชะตา
ถังนั้นมาพาล้มลงในทันที
เหล่าอึ่งอ่างต่างหนีรอดปลอดภัยหมด
ต่างเลี้ยวลดหลบเร้นเพื่อเผ่นหนี
เจ้าอึ่งอ่างของเราเจ้าตัวดี
มาหลบที่คางคกอยู่ผู้เพื่อนตน
ด้วยสำนึกตรึกตรองของดวงจิต
ว่าตนผิดน่าอนาถขาดเหตุผล
ถ้าฟังคำแต่แรกแตกใจยล
ก็คงพ้นภัยพาลคงผ่านไป
ผิดไปแล้วเพื่อนแก้วผู้แน่วแน่
หาเพื่อนแท้เช่นนี้ได้ที่ไหน
จะโกรธเกลียดเดียดฉันท์ไม่เป็นไร
และจะไม่ให้ยกโทษที่โกรธกัน
คางคงเอื้อนเตือนเพื่อนด้วยความรัก
ว่าไม่เคยจักโกรธพิโรธนั้น
เพื่อนรอดตายกลับมากายานั้น
ความสัมพันธ์ยังมั่งคงตรงตามเดิม
หลังจากวันผันผ่านกาลคราไหน
ทั้งสองได้เพิ่มความรักปักษ์ใจเพิ่ม
เป็นเพื่อนแท้แน่แน่วนักปักษ์ใจเสริม
กว่าตอนเริ่มเพื่อนสองใจไม่โรยรา
จบนิทานกาลแล้วท่านทั้งหลาย
ค่าความหมายมิได้มีที่สรรหา
เป็นแค่จินตนาการผ่านภาษา
คงไร้ค่าหาสาระด้วยไม่มี
ผิดพลาดไปขออภัยไว้ด้วยท่าน
ถ้าท่านอ่านประสานความตามวิถี
อาจไม่ได้ดังใจในวจี
ดวงใจนี้ขอรับคำย้ำติชม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
654
