1 สิงหาคม 2550 22:26 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
สงบเงียบเยียบเย็นมิเห็นใคร
อยู่กลางใจที่ราบเรียบเปรียบเวหา
มีเพียงลมที่โหมพัดให้จิตพา
อ่อนแรงราโรยลงเพียงผู้เดียว
โลกของฉันมีเพียงเหงารุมเร้าจิต
ยากพิชิตความเหงาลงโดยมิเหลียว
อยู่กันมาจนแทรกซึมเป็นหนึ่งเดียว
คล้ายพันเกี่ยวแนบไว้โดยชะตา
จนกระทั่งวันนี้มาพบเธอ
ใจละเมอฝันถึงใคร่หวลหา
เฉกน้ำแข็งเจอตะวันให้นำพา
ละลายท่าแปรเปลี่ยนไปเป็นเพียงลม
อบอุ่นนักเรียกว่ารักจะได้ไหม
ไม่แน่ใจว่าเธอนั้นอยากอุ้มสม
กลัวเพียงว่าเวลาผ่านตะวันลม
เพิ่มเสียงขรมแห่งน้ำตาแช่แข็งใจ
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1135
