22 พฤษภาคม 2550 00:35 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เคยถามนะ ถามหัวใจ หลากหลายครั้ง
ที่ต้องนั่ง เดียวดาย อยู่อย่างนี้
เพราะอะไร เธอและฉัน อยู่กันดี
จากรักที่ มิเปลี่ยนแปลง กลับจืดจาง
ก่อนเคยคู่ ดูรัก ไม่หักหาย
ก่อนเคยหมาย ร่วมแรงฝัน อยู่เคียงข้าง
ก่อนเคยแล ป่วยไข้ ร้องครวญคราง
ก่อนหนทาง ร่วมใจ ต้องแยกกัน
พอเธอเจอ หญิงใหม่ มายวนยั่ว
เธอเมามัว เล่นตามเกม อย่างหุนหัน
ลืมผู้หญิง ที่เคยรัก เคยเคียงกัน
ลืมสัมพันธ์ คำว่ารัก กลับหายไป
ในวันหนึ่ง ฉันพอรู้ คำตอบนั้น
มีภาพฉัน และภาพเธอ แปลกใจไหม
ภาพยนต์ เขาสรรสร้าง "เป็นเอก"ไง
หนังเรื่องใหม่ "พลอย"ตัวอย่าง ทำฉันปลง
เรื่องดำเนิน คล้ายกัน กับชีวิต
อาจจะผิด ที่เขาแต่ง และแค่หลง
ต่างกับเรา ยังมิได้ ร่วมโรงลง
และก็คง มิร่วมฝัน กันต่อไป
คำคำหนึ่ง ของ"พลอย" ทำสะกิด
ตัวเอกคิด ทำผิดเมีย บอกได้ไหม
ตัวเอกตอบ ก็ไม่รู้ เพราะอะไร
อาจหมดใจ เพราะรักหมด อายุลง
ฉันรู้แล้ว อาจจะเพราะ คิดแบบนี้
ถึงไปมี รักแปลกใหม่ ให้ลุ่มหลง
เปลี่ยนผู้หญิง เปลี่ยนรสชาติ ตามจำนงค์
ลอยกระทง หัวใจรัก ของฉันไป
22 พฤษภาคม 2550 00:08 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ผสุธา สรรค์สร้าง สรรพสิ่ง
ให้อุ่นอิง แผ่นภพ สบอาศัย
มีกำบัง ถ้ำโขด หลบโพยภัย
ละโหยไห้ หิวกระหาย จากพืชพันธุ์
คือรากฐาน แห่งพลัง อันสะสม
แสนอุดม ค่าล้ำ หฤหรรษ์
เอนกคุณ มอบคุณค่า แก่ชีวัน
ค่าอนันต์ เกินกว่า จะทดแทน
อีกวารี ที่หล่อเลี้ยง ทั้งโลกา
ช่วยนำพา ความชุ่มชื้น สดชื่นแสน
เลี้ยงชีพสัตว์ มนุษย์พืช ทั่วเมืองแมน
ไม่เกี่ยงแดน ชาติรึศาสน์ ความรวยจน
ธรรมชาติเปรียบประดุจเป็นดั่งแม่
ที่ช่วยแก้ช่วยไขความสับสน
บรรดาลให้ยาอาหารประทังตน
กระทั่งจนจวบทุกวันโดนเบียดเบียน
ไม้ถูกตัดสัตว์ถูกล่าคร่าชีวิต
โดยมิคิดจะหลงเหลือผลาญจนเหี้ยน
ทั้งพรรณไม้สัตว์เล็กใหญ่ปราบจนเตียน
มิเหลือเสี้ยนทิ้งแค่เพียงดืนแห้งกรัง
อีกทั้งน้ำถูกกระทำให้ช้ำชอก
ดั่งถูกกรอกพิษร้ายมิเหลือหวัง
ลำธารเน่าทะเลเปลี่ยนสัตว์ทิ้งรัง
เหลือเพียงฝั่งเลนคราบพิษปฏิกูล
โอ้มนุษย์นี่หรือประเสริฐสัตว์
ต่างเที่ยวผลัดผลาญเผาจนสิ้นสูญ
มิเคยคิดถนอมคุณผู้เกื้อกูล
ปล่อยให้มูลความคิดปลิดชีวา
แม่คงคามารตรีเทวีสิญจน์
อีกแม่ดินธรณีศรีแดหวา
แลแม่ข้าวโพสพเทพพฤกพนา
อีกเทวามากมายคงหน่ายชน
อีกไม่นานหากปวงเทพมิมักชอบ
ด้วยคำตอบจากโทษทัณฑ์หลากหลายหน
ทั้งคลื่นยักษ์สัตว์ล้มตายพรากจากคน
ริดชีพชนด้วยแรงแค้นจากเทพา
.............................................
.............................................
............................................
............................................
20 พฤษภาคม 2550 15:24 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ในท่ามกลางหมู่ชนช่างสับสน
วิ่งวกวนเวียนว่ายหลายความฝัน
แต่ละคนต้องแก่งแย่งแข่งขันกัน
บางรายนั้นพลาดพลั้งล้มลงไป
โดนเขาเหยียบปีนป่ายก่ายทาบทับ
ยิ่งเยินยับอ่อนใจมิไปไหน
ได้แต่เพียงลึกถลำซ้ำดวงใจ
ในใจใสเริ่มมีคราบมารหมองมัว
จากหนทางสีขาวสะอาดตา
ต้องกลับหน้าเป็นหนทางขมุกหมัว
ขอเพียงฝันที่วาดไว้ไม่ไกลตัว
มิเกรงกลัวผลกระทำย้อนตามตน
บนหนทางถนนแห่งฟากฝัน
มีใครกันฝ่าฟันไปโดยไม่สน
ไม่เคยคิดถึงจิตใจใครสักคน
แม่แต่ตนคิดแต่ฝันทอดทิ้งใจ
เหนื่อยหนักนักท้อทุกข์ยิ่งทับถม
ใจก็ตรมขมพิษซ่านปร่ากว่าไหม
สมดังฝันแล้วใจเจ็บ....เพื่ออะไร
ทอดดวงใจท้อถอยฝันพังลง
ในวันนี้แม้มิยังถึงฝั่งฝัน
อย่าแข็งขันด้วยชนะด้วยลุ่มหลง
บนหนทางไปถึงฝันต้องหัดปลง
ทำใจคงเอาไว้มิเปลี่ยนแปร
ถนนแปลกแยก By มาลีฮวนน่า
บนถนนที่ทอดทาง ว่างเปล่า
เดินเดียวดาย เหน็บหนาวว้าเหว่
ทุกข์หนักทบถม หนักจนน้ำตาล้นปรี่
มองหาเพื่อนคืนนี้ ไม่มีสักคน
มองเห็นถนน สายทางที่เปลี่ยนแปลง
ต่างคนแสดง ไปตามเวลา
ต่างหวังได้ชิด ดังที่คิดไขวคว้า
จากที่ใจศรัทธา ยิ่งหาต่างหางทาจริง
* อยากพักเมื่อท้อ นิ่งรออย่างคนสิ้นหวัง
ฝั่งฝันฉันยัง เลือนลางห่างเกิน
เพียงตัวตน เกิดสับสน
เหมือนคนอ่อนแอมากไป
จะเป็นอยู่อย่างไร สังคมเลวร้าย
โลกนี้วุ่นวาย มากมายเพียงนี้
(ซ้ำ *)
แลบนถนน ผู้คนจึงขันแข่ง
ต่างคนแสดง ให้ระแวงต่อกัน
ต่างหวังพิชิตดังดีเด่นมันต้องเป็นของฉัน
ไม่เหลือการแบ่งปัน จนเป็นสันดารของคน
อยู่บนถนน สายทางชีวิตหม่น
เบื่อหน่ายผู้คน ตัวตนคนเช่นอะไร
ซ่อนเร้นปิดบัง จนบางครั้งอยู่อย่างอ่อนไหว
ปล่อยตัณหา พาใจพาไปถึงไหนกัน
18 พฤษภาคม 2550 01:11 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
แลดูเดือนเคลื่อนคล้อยในนที
ส่องรังสีศรีผ่องแผ้วสดใส
ในธารามีจันทราล่องลอยใน
อีกฟ้าไกลยังมีไขกระจ่างตา
อีกดาราล่องลอยมาบรรจบ
ดั่งนัดพบสหายเก่าเคยกู่หา
ขยับเคลื่อนเกลื่อนฟ้าดาษดา
บนทางฟ้ากลางนภาร่วมมาเยือน
มองตัวเราอยู่เปลี่ยวเปล่าวิญญา
ไร้เงาหมาเงาแมวอยู่เป็นเพื่อน
มีเพียงเงาตัวเราทอดบนเรือน
ให้ย้ำเตือนคนที่เคยเป็นดั่งเงา
กี่เดือนแล้วที่พี่นั้นจากลา
ไปคบหากับแม่หญิงคนใหม่เขา
ลืมรังรักลืมเมียเคยแนบเนา
ลืมคนเฝ้าฟูกฟักรักดวงใจ
ความคิดถึงบอกไปคงไม่ถึง
เพราะใจตรึงติดอยู่กับสาวไหน
ได้เพียงแต่ฝากลมพัดพาไป
กระซิบให้ดัวยดวงใจที่ภักดี
แลดูเดือนเคลื่อนลับกลีบเมฆา
ปร่าใจหนาโฉมจันทร์อย่าหลีกหนี
ในตอนนี้มีเพียงจันทร์กล่อมราตรี
แทนคนที่เคยเป็นเงาเขาจากไกล
18 พฤษภาคม 2550 00:26 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ที่รัก....
เจ้ารู้ไหม...ในความเงียบงันที่พี่นั้นได้พานพบ
ที่พี่สบแลประจักษ์ในตอนนี้
เปรียบดุจดังตัวพี่นั้น....ได้ดำดิ่งแทรชำแรกกลางหว่างนที
ในเวิ้งนั้นมีแต่...ความเดียวดาย
มองทิศใด...ก็เห็นเพียงสายธาราอันวกวน
ในสายชลที่ดูนิ่ง........แต่มิใช่
กระแสธารเวียนวน....ดั่งมีใจ
คล้ายกับใครในสังคมที่ก่อกวน
ส่วนความวังเวงเหว่าว้าที่บรรจบ
มันได้สบหลบประทับกลางใจฤทัยหวล
ดั่งตัวพี่...อยู่กลางเกลียวคลื่นวนอันก่อกวน
ยากผันผวน...ความเดียวดายแลอาลัย
เจ้าจากไปไกลเหลือเกิน....นะดวงแก้ว
ใจเคยแผ้วผ่อง....หมองลงได้
เพราะเจ้าทิ้งรอยรักรอยอาลัย
ฝังฤทัยไว้ตระกองกอดแทน....แม่น้องนาง
ที่รัก....
ที่พี่จารจารึกถึงเจ้าในครานี้...
เพราะฤดีพี่นั้นมัน....หวั่นไหวแลหวาดหวั่น
กลัวดวงใจพี่จักขาด....นะจอมจันทร์
แม่ยอดขวัญปล่อยพี่ตรมรมทุกข์ด้วยเดียวดาย
พี่ไม่โกรธ....ไม่โทษ...คนรักเจ้า
ทีเขาเฝ้าครอบครองทั้งกายาและดวงใจมิให้หาย
ต่างกับพี่....มิอาจมอบความสุข..ทั้งใจกาย
ทำเจ้าหน่าย...มิปรีเปรม....จึงจากลา
พี่นี้ผิด....ทุกสิ่ง...ทุกอย่าง...ทุกข้อหา...
สมน้ำหน้า...มีโอกาส....แต่...มิอาจยื้อเจ้าได้
มิอาจหนี..จองจองจำตรวนหัวใจ
หาสิ่งใด...มาเบาโทษให้พี่นั้นได้...ล่ะกัลยา
แต่โปรดเถอะ...โปรดรับฟังวจีของคนคุก
ที่มันจุกล้นปรี่มิอาจห้าม
โปรดเมตตา....ตัวพี่ที่ถูกตรา...
อีกสักครา.....ขอพบหน้าเจ้าดวงใจ
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1700
