5 เมษายน 2550 01:23 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อันสันดาน ของคน ชอบกลนัก
ชอบทึกทัก กล่าวหา คนโน้นนี้
แต่ไม่เคย ดูสันดาน ตนสักที
ว่าอัปปรีย์ เกินกว่า เรียกว่าคน
เข้ามาอ่าน กลอนชาวบ้าน ด่าว่าควาย
อีกทั้งร้าย กล่าวหาว่า หอนพันหน
อันเป็นสัตว์ มักรู้ ภาษาคน
แต่ชอบกล คนระยำ ชอบติเตียน
ท่องเที่ยวเว็บ ก็เทียวว่า ชาวบ้านเขา
จิตมัวเมา ใฝ่ความต่ำ ใจสุดเหี้ยน
ทั้งที่ตน แอบใช้คอม งานเบียดเบียน
มามัวเกรียน ป่วนชาวบ้าน นี่รึคน
หากว่าคุณ มีสำนึก ระลึกได้
พ่อสั่งไว้ แม่สอนสั่ง จำกี่หน
มารยาท ผู้ดี หาใส่ตน
ดีกว่ารน หาที่ เผยสันดาน
อักษรา ลำนำนั้น ฉันเขียนได้
ด้วยหัวใจ ด้วยความคิด แม้นไม่หวาน
ก็สามารถ เรียงร้อย ถ้อยคำกานท์
ดีกว่าพาล ชาวบ้าน แล้วไม่ทำ
5 เมษายน 2550 00:46 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ปฐพี นี้ได้ครอง มิสุขใจ
ศึกน้อยใหญ่ กำราบได้ บ่ทุกข์เข็ญ
ช่างต่างกัน กับศึกรัก เจ้าเนื้อเย็น
ยากลำเค็ญ กว่าจะครอง หัวใจนาง
พี่ตรากตรำ กรำศึก มาเนิ่นนาน
เคยข้ามผ่าน ความตาย ที่ถากถาง
แต่มิอาจ กำความรัก เจ้าตากวาง
มีเจ้าขวาง มิอาจผ่าน ทางหัวใจ
ทำอย่างไร จึงจะปราบ หัวใจรัก
ที่ทึกทัก พยศให้ จิตหวั่นไหว
ได้โปรดเถอะ ราชินี แห่งดวงใจ
รับพี่ไว้ เป็นทาส รองบาทา
3 เมษายน 2550 03:21 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
จบแล้ว ทุกสิ่ง ที่ฉันหวัง
มันภิณพัง ทุกอย่าง ยากจักฝืน
เจ็บต้องทน กล้ำน้ำตา อย่างเต็มกลืน
ยิ้มระรื่น รับรักลวง คือความจริง
อดีตา ที่ถ่าถม ลงเต็มบ่า
ทั้งสองตา ต่างพรั่งพรู มิรู้นิ่ง
ทั้งสองแขน ไร้กายคว้า แนบอุ่นอิง
เธอนั้นทิ้ง คำสัตย์ ยื่นคำลวง
ในตอนนี้ ฉันฟื้นคืน กำลังใจ
ทิ้งมันไป อดีตรัก แสนสุดหวง
เพราะไม่เคย จะดูแล หรือคอยห่วง
วันลุล่วง ความจริงเบิก เห็นตัวตน
คนที่รัก เขาทำกัน อย่างนี้เหรอ
ให้ฉันเพ้อ เสียน้ำตา กี่พันหน
อุบัติเหตุ ป่วยแทบตาย มิกังวล
ให้ฉันทน ต่อสู้ เพียงลำพัง
ฉันสู้ไป พร้อมกับ รอยน้ำตา
ที่เต็มหน้า และยืนหยัด ทุกทุกครั้ง
ในขณะ เธอเล่นชู้ กันละมัง
พุทธโถ่ธัง...แกล้งว่ากลัว บาปกรรมทัน
ก็ดีแล้ว ให้ฉันรู้ เช่นเห็นชาติ
เห็นสันดาน ของคนรัก แต่ปากนั่น
ของเหลือเดน เมื่ออยากได้ เชิญละกัน
ตัวไรกัน คาบไปกิน ลองคิดดู
31 มีนาคม 2550 11:29 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ฉันมั่นว่าฉันสวย
แม้ไม่รวยแต่น่ารัก
ถึงหุ่นน้องน้องยักษ์
แต่มิมักง่ายหน่ายลวง
คนจีบมีมากมาย
ใยเสียดายรักเคยหวง
เมื่อคนมันหัวกลวง
มิอยากควงก็ช่างมัน
ฉันสวยฉันเลือกได้
แล้วทำไมมิแปรผัน
จมปลักทำไมกัน
เมื่อทุกวันเป็นของเรา
ฉันสวยจึงอยากเปลี่ยน
รักเนียนเนียนมิใช่เหา
เลือกคนเคียงคู่เรา
ตราบนานเท่าสิ้นชีวา
30 มีนาคม 2550 17:25 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ยากจักหา เหตุผลใด ให้คลายเศร้า
เมื่อความเหงา เฝ้ารุมเร้า ให้หวนคิด
ระลึกถึง คนหนึ่งคน เคยสนิท
เคยแนบชิด อิงแอบ เกี่ยวตระกรอง
แม้นจะรู้ แก่ใจ ว่าไร้รัก
แม้นประจักษ์ ว่า คนนั้น เขาทำหมอง
รักที่สร้าง เป็นมายา มิอาจครอง
แต่ใจตรอง ครองเศร้า เหงาชีวี
ฤาว่าเรา ชีวิตนี้ จะเดียวโดด
จักต้องโสด เดียวดาย มิอาจหนี
ความเหงาเศร้า น้ำตาพราย ทุกนาที
มิอาจมี คู่ใจกาย อยู่เอกา
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1100
