4 กุมภาพันธ์ 2550 21:31 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
แรกเห็นเธอ ใจเพ้อ ละเมอสั่น
สบตาพลัน แรกพบ ใจสุขสม
ยลยินเสียง สดชื่น รื่นอารมณ์
มองตาคม อีกครั้ง ใจละลาย
แม่แก้มเปล่ง รู้ไหม ใจร้ายนัก
ใจโดนสัก สลักหน้า เจ้าไม่หาย
โอ้ว่าแม่ ยอดชู้ ร้ายมิคลาย
สักรักลาย เต็มหัวใจ ของเรียมราม
หัวใจสั่น ระรั่วเร็ว ระริกไหว
ดั่งกลไก ของเครื่องจักร ช่างหวั่นหวาม
ตึ๊กตั๊กตึ๊ก หัวใจ เต้นโครมคราม
หน้าแดงตาม ซ่าบซ่าน ลึกทรวงใน
โอ้วะโอ้ อยากตะโกน ให้เธอรู้
ให้โฉมตรู ได้รู้รัก มากแค่ไหน
แต่ก็เกรง เธอกลัว เดินจากไป
ต้องกลั้นใจ กลั้นอารมณ์ สงบลง
มือนี่อีก อยู่เฉยเฉย จะได้ไหม
แค่ใจใฝ่ กลัวทำหมอง นะตันหยง
ที่ทำได้ ตอนนี้คือ ให้ใจปลง
ไม่ให้หลง ปลงซะ เจ้าก้อนดิน
3 กุมภาพันธ์ 2550 00:38 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เป็นตำนานเล่าขานสืบกันมา
เขาพูดว่าวิญญาณก่อนเกิดนั้น
จักต้องข้ามเพลิงธารเลธีกัน
หลงลืมพลันความทรงจำเคยเป็นมา
ถ้าหากว่าลำนำเพลิงนั้นมีจริง
อยากจะทิ้งความหลังอันถือสา
ว่าสิ่งที่เคยให้กันล้วนมายา
ลวงหลอกตาแท้จริงนั้นก็เพียงฝัน
โอ..เพลิงพรายแห่งเลธีอังทรงฤทธิ์
วอนพิชิตจิตอาวรณ์แก่คนนั้น
จักเผาผลาญความรู้สึกเคยให้กัน
ให้ลืมพลันจิตรักใจอาวรณ์
แม้ลำนำแห่งนี้เป็นเปลวเผา
ยอมร้อนเร่ารุมเร้าพิษรักถอน
ให้ใจฉันทิ้งเขาไปไม่อาวรณ์
ปล่อยรักนอนลงกลางลำนำเพลิง
2 กุมภาพันธ์ 2550 07:15 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ใครหนอใคร ช่างคิด ประหลาดแท้
ตัดพ้อแม้ แต่ความรัก ว่าเผาผลาญ
ทำใจเจ็บ ราญรอน มานมนาน
ใจสะท้าน ถึงรักลวง ที่เคยเจอ
ความจริงแล้ว ความรัก ไม่ร้ายหรอก
อยากจะบอก ความจริง ที่ใครเพ้อ
ฉันเองนั้น ก็เคยฝัน เฝ้าละเมอ
แต่เมื่อเจอ ความจริง จึงรู้ตัว
ว่าความรัก ตัวตนแท้ ประเสริฐสุด
ไม่เคยหยุด ทำการ น่าชวนหัว
รักนั้นดี เป็นดั่งยา บำรุงตัว
แต่มัวเมา กันนั้น รักไม่จริง
เป็นเพียงแค่ คนแอบอ้าง นามความรัก
พวกนี้มัก เอ่ยรักง่าย หน่ายทอดทิ้ง
รักของเขา คือรักแท้ แค่เขาจริง
รักอุ่นอิง นิ่งแนบเนา ไม่มีวัน
โอ้ความรัก นี่หนอ ถูกใส่ร้าย
จำต้องกลาย เป็นจำเลย ช่างน่าขัน
รักไม่เคย จะทำร้าย แม้ใครกัน
ทำได้นั้น ก็พวกมาร แอบอ้างเอย
2 กุมภาพันธ์ 2550 05:19 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อยากจะรู้เธออยู่ไหนในตอนนี้
เธอคนดีเหงามากไหมไม่มีฉัน
ฉันคนนี้จะตามไปเคียงข้างกัน
เพื่อคืนวันที่เราสองสั่งสมมา
เธอรู้ไหมหัวใจฉันมันแหลกร้าว
น้ำตาพราวพรางพร่าใจอ่อนล้า
เมื่อไม่มีคนเคยแนบชิดกายา
รู้ไหมว่าคนคนนี้จะขาดใจ
หนาวมากไหมนอนคนเดียวใต้พื้นนั่น
ไม่มีฉันคอยโอบกอดพรมจูบให้
นอนคนเดียวคงเหว่หว้าแสนเหลือใจ
ฉันจะไปเคียงคู่อยู่แน่นอน
โลกใบนี้ขาดเธอดั่งหยุดหมุน
เคยคุกรุ่นอุ่นรักต้องถอดถอน
กลับกลายเป็นเหน็บหนาวแสนอาวรณ์
อยากจะจรหลีกไกลจากความจริง
หากว่าฉันได้ไปอยู่กับเธอนั้น
บนสวรรค์หรือนรกไม่ทอดทิ้ง
ขอเพียงได้ดูแลเธอไม่ประวิง
ไออุ่นอิงความรักมอบให้เธอ
แม้ตรงนั้นฉันไม่อยู่แต่รู้นะ
น้ำตาระลงสองแก้มเธอเสมอ
ฉันทราบดีความรู้สึกที่อยากเจอ
น้ำตาเธอปากฉันซับให้เธอเอง
หากเจอเธอฉันจะไม่ปล่อยมือนี้
เหมือนกับที่เธอทำฉันให้คว้างเคว้ง
ไม่ให้เธอต้องเดียวดายเหมือนดังเพรง
ฉันจะเร่งคืนวันไปพบกัน
โปรดจงรอตรงนั้นนะคนดี
อย่าเพิ่งหนีไปไหนเกินฟ้านั่น
ฉันจะตามเธอไปในสักวัน
จะมีฉันและเธอตลอดไป
28 มกราคม 2550 22:24 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากว่ารักเฉกเช่นดั่งสายลม
ที่พร่างพรมพริ้วแผ่วให้ความหวัง
พามาซึ่งความสดชื่นฟื้นกำลัง
นี่กระมังลมรักพัดเป็นไป
หากชีวิตเป็นเช่นแผ่นหินผา
ที่แกร่งกล้าต่อสู้ต่อความไข
เผชิญท้าแก้ปัญหาสิ่งใดใด
จนหัวใจจักเจ็บและด้านชา
เมื่อลมรักพัดผ่านภูเขาหิน
ก็ทิ้งสิ้นความแข็งแกร่งแผ่นผา
กลับกลายเป็นภูเขาดินอ่อนนุ่มนา
แต่ลมพาพัดไปไม่หยุดลง
ลมรักพัดลิ่วลับลู่ภูเขาเอ๋ย
เจ้าไม่เคยสมหวังสมประสงค์
เป็นภูเขาที่เดียวดายไร้ลมคง
ไม่ใช่หงษ์ที่อยู่คู่สายลมเย็น
รู้อย่างนี้ใจเจ็บจนด้านชา
เช่นศิลาที่เย็นเยียบไร้ความเห็น
หากชีวิตที่เกิดไม่อาจเป็น
จงอยู่เช่นภูผาอย่างเดียวดาย
แม้เป็นหินแกร่งกล้าเช่นภูผา
ที่เวลาทลายลงน่าใจหาย
เกิดมาแล้วสิ่งใดล้วนมลาย
ก็ขอตายโดเดี่ยวแม้สิ้นลม
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
749
