28 กุมภาพันธ์ 2550 06:14 น.
เบรฟฮาร์ท
หากเธอไม่ ต้องการ ตัวฉันแล้ว
สิ้นวี่แวว ความรัก ชักหน่ายแหนง
เพียงแต่เอ่ย เผยคำ ย้ำชี้แจง
ว่าเธอแล้ง แห้งรัก ฉันจักลา
จะไม่ขอ ดึงดื้อ และยื้อยัก
เมื่อความรัก แปรผัน สิ้นหรรษา
อยู่ต่อไป มีแต่ช้ำ กับน้ำตา
ในอุรา หม่นหมอง ทั้งสองเรา
ขอเธอจง ไปดี มีความสุข
แสนสนุก หัวใจ อยู่กับเขา
ฉันคนนี้ คงเหลือแต่ เพียงแค่เงา
ของความเหงา เปล่าเปลี่ยว และเดียวดาย
26 กุมภาพันธ์ 2550 05:30 น.
เบรฟฮาร์ท
เจ็บกี่ครั้ง ที่เขาทำ เราช้ำชอก
เจ็บกี่ครั้ง ถูกย้ำตอก จนเป็นแผล
เจ็บกี่ครั้ง มีหรือไม่ ใครดูแล
เจ็บกี่ครั้ง อย่างจริงแท้ ในรักเธอ
เจ็บกี่ครั้ง เจ้าหัวใจ ไม่จำจด
เจ็บกี่ครั้ง มิสลด เพราะพลั้งเผลอ
เจ็บกี่ครั้ง แล้วหทัย ใกล้จะเบลอ
เจ็บกี่ครั้ง ที่เจอะเจอ รักหลอกลวง
เจ็บกี่ครั้ง กันเล่า ใจเจ้าเอ๋ย
เจ็บกี่ครั้ง จงเปิดเผย อย่าแหนหวง
เจ็บกี่ครั้ง ต้องหมองหม่น เอ่อล้นทรวง
เจ็บกี่ครั้ง จนอกกลวง แทบวายวาง
เจ็บกี่ครั้ง ถึงจะพอ กันหนอเจ้า
เจ็บกี่ครั้ง หทัยเศร้า เฝ้าหมองหมาง
เจ็บกี่ครั้ง กี่หน ทนครวญคราง
เจ็บกี่ครั้ง ที่บนทาง ของหัวใจ.
23 กุมภาพันธ์ 2550 09:31 น.
เบรฟฮาร์ท
ฉันคือผู้ เปลี่ยวเปล่า และเศร้าโศก
ฉันคือผู้ สิ้นโชค วาสนา
ฉันคือผู้ ไร้หวัง เคว้งคว้างมา
ฉันคือผู้ แสวงหา รักยาวนาน
รักคือสิ่ง สดใส ใช่หรือเปล่า
รักคือสิ่ง ที่ได้กล่าว ว่าหอมหวาน
รักคือสิ่ง น่าถนอม สุขสำราญ
รักคือสิ่ง ที่ต้องการ ของหทัย
เธอคือคน ก้าวเข้ามา พาฉันสุข
เธอคือคน ที่ปลอบปลุก ฉันสดใส
เธอคือคน ที่ฉันรัก และห่วงใย
เธอคือคน เดียวของใจ ตลอดกาล.
22 กุมภาพันธ์ 2550 10:35 น.
เบรฟฮาร์ท
ลงเรือน้อย ลอยไป ในบึงกว้าง
ช่างอ้างว้าง เหลือใจ กระไรหนา
มองเห็นดอก บัวบาน ตระการตา
อยากไขว่คว้า เด็ดเจ้า มาเคล้าชม
มีทั้งดอก ตูมบาน สำราญจิต
ฉันเพ่งพิศ ดอกบาน ซ่านสุขสม
เจ้าเอนไหว ไกวแกว่ง สู้แรงลม
เหมือนดั่งพรหม ขีดให้ มาได้เจอ
หันมามอง ดอกตูม ช่างอูมอวบ
เจ้าเอนยวบ หวิวไหว ใคร่เสนอ
อยากให้ฉัน เด็ดดม เคล้าชมเธอ
หลงเฝ้าเพ้อ ครวญคิด พินิจไป
อยากจะเด็ด ดอกใด ดวงใจเอ๋ย
มิรู้เลย ฉันพะวง แหละสงสัย
ดอกตูมเต่ง สวยเร้า เข้าฤทัย
ดอกบานไซร้ ก็งาม อร่ามตา
ใคร่จะเด็ด ทั้งสอง กลัวหมองเศร้า
มิอาจเข้า ด้วยกัน สิ้นหรรษา
เลือกดอกใด ดีหนอ ท้อวิญญา
โปรดบอกมา ซักหน่อย ฉันคอยฟัง.
21 กุมภาพันธ์ 2550 07:40 น.
เบรฟฮาร์ท
โอ้บางแสน แสนสุข ไปทุกสิ่ง
นั่นเป็นจริง หรือเปล่า คุณเจ้าขา
ทั้งเช้าสาย บ่ายค่ำ ทุกยามมา
ในอุรา ชื่นบาน สราญรมย์
โอ้บางแสน ได้พา รักมาพบ
มิเคยลบ เลือนหาย ฉายสุขสม
หลายปีผ่าน นานไป ใจระทม
รักกลับขม ขื่นหนา อุราพัง
โอ้บางแสน แสนทุกข์ มิสุขแท้
เหลือเพียงแต่ รอยหม่น สิ้นมนต์ขลัง
รักมาเปลี่ยน ระบอบ ชอบเป็นชัง
อนิจจัง ช่างอนาถ ริมหาดทราย
โอ้บางแสน มิอยากไป กลัวใจเศร้า
รักอับเฉา เหลือทน หม่นไม่หาย
จะจดจำ จนวัน ที่ฉันตาย
รักมาหน่าย เพราะฉัน นั่นหรือเธอ.
หน้าส่วนตัว
1085
