18 มกราคม 2550 11:25 น.
เบรฟฮาร์ท
ป่านฉะนี้ เป็นอย่างไร ฉันใคร่รู้
เธอจะอยู่ มีสุข ทุกข์ไฉน
ฉันนั้นคง คิดหวง และห่วงใย
ดวงหทัย รุมร้อน มิผ่อนคลาย
ได้ยินข่าว เข้ามา พาใจหม่น
ชายอีกคน เข้ามายุ่ง มุ่งปองหมาย
ฉันคนนี้ อยู่ร้าง แสนห่างกาย
จิตวุ่นวาย สับสน กังวลจัง
อยากจะรู้ ความใน ดวงใจแน่
ที่รักแท้ ต้องกมล ผู้คนหวัง
ฉันหรือเขา กันหนา น่าชิงชัง
ใครอกพัง คงเศร้า เฝ้ากังวล
ฉันเป็นคน อยู่ไกล หัวใจเปลี่ยว
ไม่อาจเที่ยว เทียวหา น่าฉงน
เขาอยู่ใกล้ เช้าค่ำ พร่ำเปรอปรน
นฤมล แต่คำหวาน ซ่านฤดี
คงจะต้อง ผิดหวัง อีกครั้งแล้ว
เหมือนดวงแก้ว หมองไป ไร้ราศี
อันรักแท้ แพ้ชิดใกล้ ไม่เปรมปรี
ดวงชีวี คงเหงา เศร้าดั่งเดิม.
17 มกราคม 2550 04:00 น.
เบรฟฮาร์ท
เธอเคยบอก ว่ารักฉัน อย่างมั่นจิต
"เท่าชีวิต" ของเธอ ใช่เพ้อฝัน
จะมิขอ รักใคร ผู้ใดกัน
นอกจากฉัน คนเดียว ตลอดไป
เธอรู้ไหม คำนี้ หลายปีก่อน
มีคนอ้อน พูดจา พาอ่อนไหว
ฉันหลงเชื่อ น้ำคำ ชื่นฉ่ำใจ
ว่าเขาได้ รักจัง ดังที่เป็น
แต่ความจริง ในใจ ฉันไม่รู้
เขาคิดอยู่ อย่างไร ยากรู้เห็น
เมื่อคราวที่ จำพราก จากเนื้อเย็น
แล้วลำเค็ญ ทุกข์แสน ขาดแคลนเงิน
ฉันอยากมี กำลังใจ จากใครบ้าง
เขาก็อ้าง "ไร้เวลา" มาแก้เขิน
แม้จดหมาย หายเงียบ เฉียบเหลือเกิน
ฉันเผชิญ ความโดดเดี่ยว เปลี่ยววิญญา
เธอรู้ไหม ครานั้น ฉันช้ำจิต
และไม่คิด รักใคร เลิกใฝ่หา
แต่พอเจอ เธอรับ ซับน้ำตา
ในอุรา กลับกรุ่น อบอุ่นพลัน
ขอเธอจง อย่าย้ำ ซ้ำเหมือนก่อน
เกิดแผลซ้อน ทำให้ ไม่สุขสันต์
อยากได้รัก จีรัง ดั่งชีวัน
สุขเหมือนจันทร์ แจ่มฟ้า ทุกราตรี
9 มกราคม 2550 16:47 น.
เบรฟฮาร์ท
รักคนอื่น มากไป หรือใจเอ๋ย
จึงละเลย ปล่อยตน ทุกข์ทนหนา
รักคนอื่น เพราะอยากสุข ทุกเวลา
เลยต้องมา นั่งเศร้า เหงาฤดี
รักคนอื่น เฝ้าคิดถึง ติดตรึงแน่น
เหมือนดังแผ่น หินหนัก จักสุขี
รักคนอื่น ชื่นใจ หาใดมี
แต่เขานี้ รักตอบบ้าง หรือย่างไร
รักคนอื่น หมดใจ หรือไรเล่า
แล้วตัวเจ้า คิดตระหนัก รักตนไหม
รักคนอื่น รักมาก จริงจากใจ
แล้วทำไม ตัวจัก มิรักตน
รักคนอื่น แค่นี้ หยุดดีกว่า
หันกลับมา มองจิต คิดอีกหน
รักคนอื่น ทำไม เจ้าใจซน
เกิดเป็นคน ควรจัก รู้รักตัว.
9 มกราคม 2550 08:35 น.
เบรฟฮาร์ท
หากฉันเหมือน ซ่อนกลิ่น สิ้นความหอม
หรือพะยอม โรยรา ดูน่าหยัน
คล้ายมะลิ ผลิบาน ไม่นานวัน
ก็มีอัน เหี่ยวเฉา ใครเขามอง
มิอยากเป็น ลั่นทม ตรมหัวอก
หากช้ำฟก ดั่งจำปา ชื่อพาหมอง
ไม่อยากเหมือน เฟื่องฟ้า เกินคว้าครอง
สูงเกินปอง ดั่งชื่อ นั่นหรือไร
อยากหอมเด่น หนักหนา การะเกด
หอมวิเศษ แถมเป็นยา พาสดใส
ดอกขจร กลัวจาก จำพรากไกล
ด้วยฟุ้งไป ที่อื่น อดชื่นชม
หากฉันเป็น กาหลง คงจะแย่
กลัวหลงแม่ ร้อยชั่ง นั่งขื่นขม
ถ้าฉันเป็น ลำดวน น่าชวนดม
ความระทม คงห่าง สิ้นร้างที
แต่ถ้าเป็น ดอกโศก วิโยคมาก
เหมือนดังจาก ขวัญตา มารศรี
ฉันขอเป็น ดอกรัก ที่ภักดี
แม้ชีวี สิ้นไป รักไม่คลาย
8 มกราคม 2550 08:29 น.
เบรฟฮาร์ท
ทางชีวิต มากมาย อุปสรรค
หันเหหัก เลี้ยวตรง งงหนักหนา
บ้างขรุขระ ราบเรียบ เปรียบชีวา
ที่ผ่านมา ได้พบ ประสบการณ์
เป็นชะตา ฟ้าหรือ ใครลิขิต
ให้ชีวิต เดินก้าว เกินกล่าวขาน
ได้พบเจอ เรื่องสมหวัง ทั้งราวราน
จากวันวาน ถึงวันนี้ มีมากมาย
ประสบการณ์ ได้สอน กลอนชีวิต
ให้รู้ผิด รู้ถูก ผูกความหมาย
ทั้งชั่วดี ที่ทำ กรรมติดกาย
ยากทำนาย ทายชีวิต ทุกทิศนา
หลอมพลัง รวมใจ ไม่ท้อแท้
คลื่นลมแปร มิหวั่น แก้ปัญหา
ยืนหยัดยิ้ม สู้โลก โชคชะตา
ฝั่งข้างหน้า เรือมนุษย์ รุดแล่นไป
หวังทางใหม่ ฟ้าสีคราม ยามผ่านพ้น
คลื่นสับสน กลบหาย กลายสดใส
ขอทวยเทพ อวยพรแก่ แด่ผองไทย
รวมจิตใจ สามัคคี ทวีธรรม
เรือถึงฝั่ง หลังคลื่นลม โหมพัดผ่าน
กลับถึงบ้าน ซ่านจิต ให้คิดขำ
รอดชีวิต จิตตระหนก หกคะมำ
ฟ้ามืดดำ ค่อยสดใส ไร้เมฆคลุม
ยามชีวิต ฟันฝ่า ท้าแรงลม
คือยาขม หลุดพ้น มรสุม
เมื่อสดใส ไร้เงาร้าย ที่หมายรุม
ดั่งปทุม งามปลั่ง ริมฝั่งธาร
มาทันเขา ขึ้นฝั่ง ยังนั่งจ้อ
บางคนก็ สมสุข สนุกสนาน
อีกหลายคน ทนเหนื่อย เมื่อยกับงาน
เชิญสำราญ ท่องต่อ ทุกข้อคำ
อันความหมาย ความจริง สิ่งที่หวัง
คือพลัง สามัคคี ดีงามขำ
ที่สร้างสรร กันไว้ ให้จดจำ
จนสุขล้ำ ฉ่ำชื่น รื่นชีวา
เสียงดนตรี บรรเลง เพลงเชิญขวัญ
อยู่ไหนนั่น อย่าเตลิด กลับเถิดหนา
เชิญพระขวัญ สถิตย์อยู่ คู่กายา
อย่าหลบลี้ หนีหน้า โปรดอาทร
หลอมพลัง ดวงใจ ไทยทั้งชาติ
ใครบังอาจ ใช้อธรรม จำสั่งสอน
ดับความยุ่ง วุ่นวาย ให้คลายคลอน
แหละม้วยมรณ์ ด้วยไฟ บรรลัยกับป์
ยามเมื่อแสง ส่องฟ้า นภาผ่อง
ก็สิ้นหมอง สดใส ใจสุขสันต์
ชะตาดี ปรีเปรม เกษมพลัน
ชาติไทยนั้น ต้องรุ่งเรือง ประเทืองเอย.
หน้าส่วนตัว
2735
