22 พฤศจิกายน 2549 02:37 น.
เบรฟฮาร์ท
เก็บความทุกข์ เอาไว้ ข้างในอก
มิอาจยก หยิบให้ ใครรู้หนา
แม้นเจ็บปวด ระกำ ช้ำวิญญา
เผยวาจา มิได้ ซ่อนไว้เอา
อยากให้วัน เวลา นั้นพาโศก
ทุกข์วิโยค สิ้นไป เหมือนไฟเผา
มิรู้ว่า เมื่อไหร่ ใคร่บรรเทา
แล้วตัวเรา คงจะสุข ทุกนาที
จะรอถึง วันนั้น แม้นานเนิ่น
สุดจะเกิน ห้ามจิต ปิดวิถี
ทุกข์เกินอม ขมขื่น ฝืนฤดี
หวังเปรมปรี วันข้างหน้า มิช้านาน.
22 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
21 พฤศจิกายน 2549 02:59 น.
เบรฟฮาร์ท
รักเมื่อพบ แล้วต้องพราก จากกันไกล
ทั้งหัวใจ นั้นยังรัก ยิ่งหนักหนา
และด่ำดื่ม ปลื้มซึ้ง ตรึงอุรา
มินำพา หรือหวั่นไหว รักใครเลย
ความผูกพัน เธอฉัน มั่นคงแน่น
เปรียบดังแผ่น หินผา คราเปิดเผย
แม้ฟ้าดิน สิ้นสลาย ไม่เหมือนเคย
ยังคิดเชย ชมชิด สนิทนวล
หากต้องตาย จากไป ใจมิสิ้น
คงถวิล แต่คนงาม ทรามสงวน
รักเธอจริง ยิ่งกว่าใคร ไม่เรรวน
ยากจะปรวน เปลี่ยนแปร อย่างแน่นอน.
21 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
20 พฤศจิกายน 2549 03:10 น.
เบรฟฮาร์ท
พี่ยังจำ ได้ไหม ว่าใครเอ่ย
ที่พี่เคย ผูกผม ชมว่าสวย
คาดโบว์สี ชมพู อยู่บนมวย(ผม)
คนหน้าหมวย วันนั้น แหละสัญญา
ว่าจะรัก น้องไป ไม่เปลี่ยนแปลง
ทั้งเช้าแลง สุขใจ กระไรหนา
มิเคยลืม ปลื้มนัก รักพี่ยา
ไปจนกว่า ชีวัน น้องบรรลัย
ฝันถึงวัน แต่งงาน ไม่นานนี้
เราคงมี ความสุข เหลือไฉน
พอพี่พบ หญิงอื่น ที่ชื่นใจ
ก็ผลักไส ลืมสัญญา มิน่าทำ
โธ่ผู้ชาย ใจง่าย แหละร้ายเหลือ
หลงเป็นเหยื่อ คารม อันคมขำ
น้ำตาตก เปียกหมอน นอนระกำ
สุดชอกช้ำ หม่นหมอง ครองฤดี
โบว์รักเปลี่ยน สีไป ใจสลด
เพราะคนคด มิซื่อตรง คงวิถี
ขอสาบส่ง ลงสู่ อเวจี
บ่คิดมี ความรัก ให้หนักทรวง.
20 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
18 พฤศจิกายน 2549 05:32 น.
เบรฟฮาร์ท
ถึงอย่างไร ก็ตาม ด้วยความรัก
จะขอปัก ลึกใน ดวงใจฉัน
อย่างมั่นคง ตรงจิต มิคิดปัน
หรือเหหัน เปลี่ยนแปร ถึงแม้ตาย
ขอจำไว้ สายลมวูบ มาจูบแก้ม
เหมือนฉันแต้ม แต่งให้ ความได้หมาย
รักฉันนี้ มีหรือ จักคลอนคลาย
มิเคยหน่าย ซักครา ขออย่าตรม
จะสัญญา เอาไว้ ให้ได้รู้
ขอร่วมคู่ เคียงเจ้า อย่าเศร้าขม
เพียงมอบรัก ฉันน้อยนิด เชยชิดชม
ไม่ระทม แม้สิ้นกาล ยาวนานเอย.
18 พฤศิจายน 2549
เบรฟ
16 พฤศจิกายน 2549 02:55 น.
เบรฟฮาร์ท
วาสนา มิสวยหรู ความรู้ต่ำ
เพราะเรียนร่ำ มาน้อย ด้อยศึกษา
จบปอหก ตกระกำ ต้องทำนา
เรื่องเวลา เรียนนั้น ฉันไม่มี
เขียนจดหมาย ให้นงนุช สุดที่รัก
มิรู้จัก คำบรรยาย กลัวหน่ายหนี
ตัวอักษร กลอนรัก ว่าภักดี
เหมือนรอยที่ ไก่เขี่ย ละเหี่ยจัง
คำว่ารัก บอกไป ใช่เลิศหรู
เช่นดั่งผู้ เรียนมาก ยากเกินหวัง
กลอนมิหวาน ด้านเหลือ เมื่อได้ฟัง
กลัวเจ้ายัง ไม่ชอบความ ตามบรรเลง
จิตหวั่นไหว ใจกลัด เพราะคาดหวัง
เจ้าชิงชัง ฟังถ้อย คอยข่มเหง
อยากจะมี รักมั่น ก็หวั่นเกรง
กลัวน้องเอง ที่จะหน่าย อ้ายคนจน.
16 พฤศจิกายน 2549
เบรฟ
หน้าส่วนตัว
1146
