14 มิถุนายน 2550 06:39 น.
เบรฟฮาร์ท
โปรดอย่ามอง ฉันเป็น เช่นขยะ
ที่พบปะ ริมทาง หว่างวิถี
เมื่อสิ้นรส หมดรัก แหละภักดี
ก็ไม่มี เยื่อใย เลิกใฝ่ปอง
แล้วทอดทิ้ง ฉันไป เพราะไร้ค่า
ให้เกือบบ้า ด้วยวิตก อกกลัดหนอง
ไม่เคยคิด จะมา น้ำตานอง
รักเป็นรอง บ่อนเขา น่าเศร้าใจ
เธอคงไร้ ดวงจิต พิสวาท
ด้วยดื่นดาษ ความรัก จึงผลักไส
ทิ้งฉันสู่ ห้วงเหว แหลกเหลวไป
ระทมใน หลุมช้ำ กับน้ำตา
จะหลอกหลอน ฉันเท่าไหร่ หนอใคร่รู้
ช่างมากชู้ ชิดเชย เสน่หา
รักคนโน้น ทิ้งคนนั้น กันเรื่อยมา
อยากรู้ว่า เมื่อไหร่ ใจจักพอ
ขอจากกัน แค่นี้ จะดีกว่า
เธอสิ้นค่า จากใจ ไปแล้วหนอ
อย่ามาเฝ้า วนเวียน เพียรอ้อวอ
จงเลิกตอ แยฉัน นั้นเสียที
13 มิถุนายน 2550 04:38 น.
เบรฟฮาร์ท
เมื่อแสงเงิน แสงทอง สาดส่องฟ้า
ฝูงนกกา ร้องเร่า เฝ้าปลุกฉัน
ให้ตื่นจาก นิทรา ขึ้นมาพลัน
ชมตะวัน งามงด จรดธาร
แว่วยินเสียง คลื่นสาด ริมหาดขาว
ฟังดูราว ทะเลสุข สนุกสนาน
ครืนครืนซ่า กระทบหิน อาจินต์กาล
ตราบเท่านาน มิว่างเว้น เป็นนิรันดร์
หากความรัก นั้นเป็นเช่น ธรรมชาติ
คงพิลาศ เลิศหรู ดูเหมือนฝัน
อยู่ในทิพย์ วิมาน สำราญครัน
ทุกคืนวัน เราคงสุข สิ้นทุกข์ใจ
แต่ความรัก มิได้เป็น เช่นดังวาด
สุดจะคาด และเดา ว่าเศร้าไหม
หรือสุขสม ตรมหนัก จักเป็นไป
หามีใคร ล่วงรู้ สักผู้เดียว
11 มิถุนายน 2550 06:07 น.
เบรฟฮาร์ท
มองดวงดาว พราวฟ้า เพลาค่ำ
ลมพัดฉ่ำ มิรู้สิ้น ถวิลหา
พระจันทร์งาม เหลือใจ ไร้เมฆา
แสงจันทรา นวลมาก ยากบรรยาย
เสียงหริ่งหรีด เรไร ระงมร้อง
ดังกึกก้อง แนวสน ใบหล่นหาย
ปลิวลิ่วปละ ระถนน และบนทราย
ระรื่นกาย นักหนา ยามราตรี
แหงนดูจันทร์ ทรงกรต ใจหดหู่
เพราะไร้คู่ เคียงทุกข์ และสุขศรี
ทะเลยาม ค่ำคืน คึกครื้นดี
ถ้าหากมี นวลน้อง ไม่หมองตรม
จะชี้ชวน ชมจันทร์ อันกระจ่าง
ดาวที่พร่าง แพรวพราย คลายทุกข์ถม
จักอ้อนออด พรอดรัก พักตร์ภิรมย์
แม่เอวกลม แก้มนวล เย้ายวนใจ
แต่คืนนี้ ไม่มีน้อง ที่ปองหมาย
จิตวุ่นวาย เหลือดี นี่ไฉน
อธิษฐาน กับดวงดาว พราวฟ้าไกล
ขอพี่ให้ ได้น้อง มาครองเทิอญ
8 มิถุนายน 2550 08:01 น.
เบรฟฮาร์ท
ฉันขออยู่ อย่างเหงา และเศร้าจิต
ไม่อยากคิด วุ่นวาย มุ่งหมายฝัน
ตั้งแต่เล็ก จนใหญ่ ในชีวัน
ทุกสิ่งอัน มุ่งมาด ต้องพลาดไป
สิ่งดีดี มีไหม จะให้ฉัน
เฝ้าแต่สรรค์ เรื่องเลว และเหลวไหล
ฟ้าคงกลั่น แกล้งทำ จนหนำใจ
เพราะอะไร หรือนั่น บอกฉันที
เรื่องชั่วทราม ต่ำช้า มิกล้าแตะ
หรือเวียนแวะ เข้าใกล้ ห่างไกลหนี
สู้อุตส่าห์ สร้างทำ แต่กรรมดี
ไยจึงมี แต่ทุกข์ มารุกราน
อยากจะรู้ ทำไม ไยต้องโศก
หรือว่าโลก หลอกให้ ไม่สงสาร
ขอเพียงเธอ อย่าทำ ช้ำดวงมาลย์
จนซมซาน อีกครั้ง เหมือนดั่งเคย
7 มิถุนายน 2550 05:41 น.
เบรฟฮาร์ท
แม้เธอไม่ บริสุทธิ์ ดุจผ้าขาว
ด้วยความสาว สูญไป ใช่เหตุผล
เหมือนดอกไม้ เหี่ยวเฉา เหงาเหลือทน
มิได้ดล ให้ฉัน นั้นเปลี่ยนแปลง
ฉันเป็นคน รักเดียว เปล่าเปลี่ยวอก
น้ำตาตก มากมาย ถูกหน่ายแหนง
หลายปีผ่าน นานไป ขอใคร่แจง
ความระแวง ร้อนเร่า ทำเศร้าใจ
โอ้ชีวิต ผิดพลาด ประหลาดเหลือ
ตกเป็นเหยื่อ กามา พาหวั่นไหว
เหมือนดั่งเวร แหละกรรม ชักนำไป
ทำเธอให้ หมองหม่น จนแทบตาย
แม้นเธอมี รอยอดีต เคยกรีดฝัง
ฉันนี้ยัง รักอยู่ มิรู้หาย
ถึงเป็นหญิง มือสอง ด้วยต้องชาย
ฉันไม่อาย ผู้คน เขาก่นเลย
เธอจะเป็น อย่างไร ก็ใคร่รัก
ขอเฝ้าภักดิ์ ร่วมเรียง เคียงเขนย
เพียงเธอลืม ความหลัง ฝังใจเคย
แล้วลงเอย กับฉัน เท่านั้นพอ
หน้าส่วนตัว
1706
