23 พฤษภาคม 2550 23:08 น.
เบนนี่
ฉันเองไม่เข้าใจว่าทำไม ? ฉันถึงต้องเป็นแบบนี้ หลายครั้งที่ฉันมีความรัก ฉันมักจะต้องพบจุดจบ คือ ความผิดหวังทุกครั้ง อาจจะเป็นเพราะฉันไม่ดีพอ หรือ เพราะเขาคนนั้น ไม่เคยรักฉันเลย
ฉันเฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอ ว่าถ้าฉันไม่มีความรัก ฉันจะอยู่ได้ไหม ? ฉันรู้ว่าการอยู่คนเดียวมันก็ต้องเหงาบ้าง แต่มันก็ยังดีกว่า การรักใคร โดยที่เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึก หรือนึกถึงจิตใจของฉันบ้าง ฉันรักใคร ฉันมักจะซื่อสัตย์กับเขาเสมอ ไม่เคยแม้แต่จะเปลี่ยนใจ แม้ว่าเขาจะทำให้ฉันต้องเสียน้ำตา โดยที่เขาไม่เคยรับรู้ เขาจะเข้าใจฉันบ้างไหม ว่าฉันเองก็มีความรู้สึกเหมือนคนอื่น ใครๆก็เห็นฉันไม่มีความทุกข์ ยิ้มได้เสมอทุกสถานการณ์ แต่มันไม่ได้หมายความว่า ฉันไม่มีหัวใจ
ใครหลายๆ คน มักจะมองฉันว่าฉันเป็นคนเจ้าชู้ เข้ากับใครง่ายๆ เลยมองฉันคงรักใครง่ายๆ และเลิกรักใครง่ายๆ เหมือนกับเพื่อนของฉัน หรือกับผู้หญิงอีกหลายคน ที่หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วสักเท่าไหร่ แต่จะมีใครสักคนบ้างไหม ? มองเข้าไปในจิตใจของฉัน ว่ามันเปราะบาง และซ่อนความเจ็บไว้มากมายสักแค่ไหน ใครๆก็มองว่าฉันชอบหักอกใครๆ แต่ใครจะรู้บ้างว่าคนที่หักอกไม่ใช่ฉัน แต่เป็นใครอีกคน ความผิดมักจะตกอยู่ที่ฉันเสมอ ฉันไม่เคยคิดแก้ตัว เพราะฉันคิดว่า คงไม่มีใครเข้าใจฉันได้ดีกว่าตัวฉันเอง
ความรักของฉันครั้งนี้ ฉันเองก็ไม่รู้อนาคต ฉันมองไม่ออกเลย ว่าเขารักฉัน หรือแค่เขาเหงา เมื่อคนที่เขารักห่างกันแน่ ฉันเฝ้าถามตัวเองเสมอ ถ้าเขากลับมา ฉันคนนี้ จะไม่อยู่ตรงนี้ใครเขา 2 คนลำบากใจ ฉันจะไป โดยไม่ให้เขาลำบากใจ ฉันจะหลีกทาง เพื่อให้คน 2 คนที่รักกันมาก กลับมารักกันเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ไม่มีฉันคนนี้
อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีตที่ร้ายๆ แต่คงทำได้แค่คิด เพราะเวลามีแต่จะเดินหน้า ไม่มีถอยหลัง เหมือนคนอย่างฉัน ที่ทุกวันนี้ มันจะมีความเจ็บ มาซ้ำรอยเดิมอยู่เสมอ
ความรักที่เหมือนมีกำแพงมากั้นหัวใจ คือเธอเอาเขามากั้นกำแพงไม่ให้ฉันเขาไปอยู่ในใจเธอเพียงผู้เดียว อย่างที่เธอพูด เพื่อเอาใจฉันไปวันๆ เธอกลับมีเขาอยู่ในห้องหนึ่งของหัวใจเธอ โดยที่ฉันไม่เคยเปิดห้องสุดท้ายในหัวใจเธอได้ เพราะเธอไม่คิดจะเปิดให้ฉันเข้าไป ฉันพร้อมรับเสมอว่าเธอซ่อนเขาเอาไว้ข้างในนั้น โดยที่คนโง่ๆอย่างฉัน ไม่มีวันจะได้เข้าไปเป็นเจ้าของหัวใจห้องสุดท้ายของเธอ
ฉันรู้...ว่าฉันมีค่าแค่ไหน... เป็นได้แค่เพียงคนที่เข้ามาในชีวิต เพื่อขั้นเวลา สักวัน เมื่อเธอรู้สึกไม่ต้องการ ฉันก็จะหมดหน้าที่ ไม่ได้มีค่าหรือความสำคัญแม้แต่นิดเดียว สุดท้ายก็คงเหลือแค่เพียงเศษธุรี
ฉันอยากจะแต่งบทกลอนสักบทให้กับตัวเอง แต่คงไม่ไหว เพราะรู้สึกมันไม่มีอะไรมาทดแทนความเจ็บปวดในหัวใจได้อีกแล้ว ฉันไม่อยากมีลมหายใจต่อในวันพรุ่งนี้อีกต่อไป เพราะไม่รู้ว่าฉันจะเหลือใครบ้าง ที่ฉันจะไว้ใจ และเข้าใจ ฉันไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน จะมาหาเธอเมื่อไหร่ ? นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ
อดีตมันย้ำให้ฉันจำ แต่ฉันไม่เคยทำมันได้ น้ำตาที่เคยไหลโดยไม่รู้สาเหตุ การกระทำหลายๆอย่างเหมือนคนโง่ ทั้งๆที่ฉันเองไม่ได้โง่สักนิด แต่ความรักมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ....พอกันที....ฉันจะรักและซื่อสัตย์ไปเพื่ออะไร เพื่อใคร มันคงไม่จำเป็นสำหรับคนที่ฉันเรียกเขาว่าแฟน
ฉันไม่มั่นใจกับคำว่าแฟน ไม่รู้ด้วยว่ามันคืออะไร ? นิยามของมันจำกัดวงกว้างสักแค่ไหน ? คนที่เป็นแฟนกัน เขาต้องรักกันหรือเปล่า ? เขาต้องซื่อสัตย์ต่อตัวเอง หรือต่อคนที่เรียกว่าแฟนหรือเปล่า ? หรือแค่คบกันเพื่อหายเหงาเท่านั้น ฉันไม่รู้ เพราะแต่ก่อนฉันเคยคิดว่ารักแท้มันมีจริง เหมือนในละคร หรือนิยายที่ฉันเคยอ่าน แต่เปล่าเลย ละครหรือนิทาน มันมีตอนจบเสมอ แต่ชีวิตของคนมันไม่เหมือนกัน มันมีต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดลมหายใจ ฉันท้อแล้วกับความรักในครั้งนี้ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
เมื่อวันนี้ หมดสิ้น ความเชื่อใจ
จะรักกันไปใย ให้เจ็บช้ำ
แม้ว่าร้องไห้ ก็เป็นความเจ็บ ที่ไม่เคยจำ
ไม่มีความเจ็บช้ำ ซ้ำๆ เหมือนอย่างเคยเจอ
อดีต...เป็นบทเรียนที่เคยก่อ.....
ไม่เคยร้องขอ....ทำได้แค่นิ่งเฉย
ความรักของเธอ ทำไมช่างละเลย
หรือว่าเธอไม่เคย รักกันเลย ช่วยบอกที
เมื่อวันนี้ ยังเหลือเขา ไว้ซอกใจ
จะเก็บฉันไว้ทำไม ในตรงนี้
อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันไม่มี
เพราะว่าฉันเข้มแข็งกว่าที่ จะมีน้ำตา
เธอเคยเชื่อใจ ไว้ใจ ฉันบ้างหรือเปล่า ?
หรือว่าเรื่องราวระหว่างเราไม่มีค่า
เมื่อรักแท้ของเธอไม่มี จะหลีกหนี ให้ไกลสายตา
เพื่อหลีกทางให้รักแท้ของเธอกลับมา ฉันจะไป
ขอบคุณวันเวลาที่ล่วงเลยผ่าน
ขอบคุณวันวาน ที่สอนฉันให้เรียนรู้สิ่งใหม่
แม้ไม่มีใครให้รัก หรือไม่จำเป็นต้องรักใคร
ฉันก็มีลมหายใจต่อไป แม้หัวใจ จะไม่มี
1 หยดน้ำตา คงหมดค่า เมื่อเธอไม่เคยมองเห็น
มันคงไม่ยากเย็นที่เธอจะลืมฉันคนนี้
ฉันคงไม่ดีในสายตาเธอ แล้วใช่ไหมคนดี
ฉันคงหมดหน้าที่ คนรักเก่าคนนี้ คงต้องไป.....
22 : 44 PM 23 / 05 / 07
4 ธันวาคม 2547 10:57 น.
เบนนี่
ฉันเองอยากให้เธอมีคนอื่น หรือรักคนอื่นมากกว่าฉัน ฉันทั้งผลักไสเธอให้กับคนอื่น ทั้งเพื่อน และก็ผู้หญิงอีกหลายๆคนที่มีชอบเธอ เพราะฉันเจียมตัวเองดีว่าฉันไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิดเดียว เธออยู่สูงเกินไปที่คนอย่างฉันจะไขว้คว้าเธอมาครอบครอง เพียงแค่คิด ฉันก็หมดสิทธิแล้ว
ฉันเจียมตัวอยู่เสมอ ทุกครั้งฉันไม่อยากแม้แต่จะคุยกับเธอ ไม่อยากให้เธอหันมามองฉัน หรือเห็นว่าฉันยังอยู่ใกล้ๆเธอ ไม่อยากให้คนข้างๆเธอรู้ว่าเราสองคนนั้นรู้จักกัน
ฉันห้ามไม่ให้ฉันนั้นนึกถึงเธอ ตลอดเวลาที่เธอห่างไป ปีกว่า ฉันพยายามคิดว่าคงไม่มีวันที่เราสองคนจะได้มาพบกันอีก เพราะเราห่างกันมาก เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนฉันก็ยังคงอยู่ตรงที่เดิม
เราสองคนรู้จักกันมาเกือบหกปี ตั้งแต่วันที่ฉันนั้นไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ฯ ส่วนเธอเรียนอยู่เมืองนอกแต่มาเยี่ยมเพื่อน เราสองคนก็เลยมาเจอกัน ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แถวๆรังสิต วันนั้นฉันพาเพื่อนไปสมัครเรียน แต่เธอมากับเพื่อนที่เคยเรียนอยู่ที่นั่น ทุกวันนี้เพื่อนของฉันกับเพื่อของเธอก็ยังคบกันอยู่ละอีกไม่นานก็จะแต่งงานกัน
ส่วนฉันกับเธอเจอกันทีแรกก็ไม่ค่อยถูกชะตากันสักเท่าไหร่ เพราะท่าทางกวนๆของเธอ คำพูดของเธอมันทำให้ฉันหมั่นไส้ และคิดเสมอว่าขออย่าให้ฉันพบเจอตาคนนี้อีกเลย ทั้งๆที่เวลาเธอเดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ เพราะทั้งบุคลิก รูปร่างหน้าตาของเธอไม่มีผู้หญิงคนไหนเห็นแล้วไม่สนใจแม้แต่ฉันเห็นแว็บ!แรกก็ยังคิดว่าตาคนนี้หน้าตาดีเหมือนกันนะ แต่พอได้พูดคุยกัน ฉันเลยคิดว่าคงไม่ไหวมั้ง คนแบบนี้ต่างกับเรา ราวฟ้ากับเหว เธอทั้งหัวสูง ทั้งการศึกษา ฐานะ ชาติตระกูล นามสกุลก็ค่อนข้างจะมีชื่อเสียง ฉันเองไม่มีวี่แววว่าเราสองคนจะมาเป็นเพื่อนกันได้เลย
พอเวลาผ่านมาได้ 2 ปีเธอเองก็ถูกแฟนคนที่อยู่เมืองนอกทิ้ง ไปแต่งงานกับคนอื่น เลยทิ้งเธอ ต่อจากนั้นมาฉันได้ข่าวว่าเธอนั้นทำตัวเหลวไหล คบผู้หญิงอีกมากมาย ยิ่งทำให้ฉันเกลียดเธอมาก แต่การเรียนเธอไม่เคยทิ้ง จนเรียนจบโทกลับมา เธอก็ยังทำตัวเหมือนเดิมเที่ยวไปวันๆจนฉันทนไม่ได้ เลยพูดว่าเธอต่างๆนานา มีประโยคหนึ่งที่ฉันจำได้เสมอทุกวันนี้ที่เคยพูดกับเธอคือ
การที่เรารักใครสักคน มันจำเป็นด้วยหรือที่เราต้องเอาเขามาเป็นของเรา ถ้าความรักของพี่มันเป็นแบบนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่เห็นแก่ตัว มันเป็นการผูกมัดให้เขามารักเราเหมือนที่เรารักเขาก็แค่นั้น
เคยคิดบ้างไหม การที่พี่ทำตัวแย่ๆแบบนี้ พี่ทำร้ายใครบ้าง ทั้งพ่อ แม่ พี่น้องของพี่ การศึกษาก็สูง น่าจะใช้สมองได้มากกว่านี้
ฉันเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่พูดออกไปแบบนั้น คิดว่ายังไงๆเธอต้องเกลียดฉันแน่นอน หลังจากนั้นมาไม่นาน เธอมีปัญหาอะไร เธอก็จะมาหาฉันเป็นคนแรก เธอไม่เคยคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีก เพราะผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอทุกคนคิดว่าอยากควงเธอ เพราะหน้าตา และเธอมีเงิน เธอเองหมดเพราะผู้หญิงเหล่านั้นมามากเธอเลยไม่คิดจะคบใครอีกนอกจากฉัน ยายเฉิ่ม เปิ่น คนหนึ่งที่เธอไม่เคยมองว่าฉันเป็นผู้หญิงเลย ไม่เคยมองเห็นความเป็นผู้หญิงในตัวฉัน จนวันหนึ่ง มีคนแซวว่าฉันเป็นแฟนเธอ เธอเองไม่ปฏิเสธ แต่ฉันเองที่เป็นฝ่ายคอยปฏิเสธตลอด ฉันเองอายมากที่ใครๆมาพูดแบบนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะคิดว่าฉันชอบเธอ ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันรู้สึกกับเธอยังไงกันแน่
พยายามหลบหน้า คอยแกล้ง ไม่ให้เธอมาสนใจฉัน แต่งตัวปอนด์ๆแต่ตัวเธอเองนี้เนี้ยบมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน ฉันตั้งใจจะทำให้เธออาย แต่เธอกลับไม่อายสุดท้ายคนที่อายกลับเป็นฉัน
เธอไม่เคยนั่งรถเมล์ ฉันก็แกล้งให้เธอขึ้นไปโหนรถเมล์สีเขียวคันเล็ก ขึ้นไปบนรถตัวเธอสูงมากจนต้องก้มหัวตลอดเวลา ฉันเองก็อดขำไม่ได้อากาศก็ร้อน ฉันนึกในใจดีสมน้ำหน้าอยากตามดีนัก อยากเกิดมาสบายทำไม เป็นพวกคุณหนูก็ต้องเจอแบบี้แหล่ะ แม้แต่ค่ารถ เธอก็ไม่รู้หยิบแบงค์ห้าร้อยให้เขาจนกระเป๋ารถเขาตระโกนซะเสียงดังจนคนหันมาทั้งคัน ฉันยิ่งอายหนัก สุดท้ายวันนั้นฉันต้องออกค่ารถให้เธอ จนขากลับต้องนั่งแท็กซี่ ทุกวันนี้ฉันนึกถึงก็ยังอดขำไม่ได้
พอมาวันหนึ่งฉันได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวของเธอ มาขอร้องฉันให้ช่วยพูดกับเธอให้กลับไปเรียนต่อ เพราะเธอได้ทุนเรียนต่อปริญญาเอก พอฉันได้ยินแบบนั้น ฉันทั้งรู้สึกดีใจ โล่งใจ ที่เธอจะออกไปจากชีวิตฉันสักที คนรอบข้างจะได้เลิกคิดว่าฉันอยากตกถังข้างสารสักที แต่อีกใจหนึ่งฉันก็ใจหายไม่น้อย พี่สาวเธอบอกกับฉันว่าเธอไม่อยากไปไหนอีก ถ้าเธอจะไปเรียนต่อเธอต้องเอาฉันไปด้วย ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หลอก เพราะฉันรักที่นี่ พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูงของฉันอยู่ที่นี่ แล้วฉันก็ไม่อยากเป็นภาระให้กับเธอ ฉันอยากไปต่างประเทศเหมือนกันนะ แต่ฉันต้องไปด้วยเงินที่ฉันหามาได้ด้วยตัวของฉันเอง ฉันถึงจะไป สุดท้ายฉันก็พูดจนเธอยอมที่จะไปเรียนต่อจนได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน เมื่อเธอเรียนจบกลับมา เธอจะมารับฉันไปอยู่ด้วย เธอต้องการให้ฉันดูแล และอยากฝากชีวิตไว้กับฉัน ฉันจำได้ดี วันนั้น เป็นวันที่ฉันต้องไปรับประกาศนียบัตรที่อิมแพ็คอารีน่า เธอพาฉันไปส่ง เพื่อนๆเห็นเธอมีแต่คนมอง และถามว่าใคร ฉันเองอายมากบอกใครๆว่าเธอเป็นญาติ เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมากนัก เพราะฉันคิดว่าถ้าเธอไปแล้วเราคงห่างกันเราสองคนก็คงจะลืมกันไปเอง
แต่มันกลับไม่เป็นดังที่ฉันคิด ขนาดเราอยู่ไกลกันแบบนี้นะ เธอยังเอาเวลาที่ไม่ค่อยมีกลับมาหากันเรื่อยเลย จนฉันเองเริ่มอ่อนใจเหมือนกันถ้าไม่เคยมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้ฉันโกรธเธอ ฉันก็อาจจะรักเธอไปแล้ว เรื่องนั้นมันทำให้ฉันจำฝังใจเสมอมาเลย.....
เมื่อมีคนมาเล่าให้ฉันฟังเรื่องราวเกี่ยวกับเธอ มันทำให้ฉันเสียใจมากนัก เพราะเธอกลับมีอะไรกับคนที่ฉันเรียกว่าเพื่อน มันทำให้ฉันเจ็บปวดมาก ตัวเธอเองก็บอกว่าเสียใจ แต่มันสายเกินไป ฉันไม่สามารถคบกับคนหลอกลวงกัน ถึงแม้เธอจะพูดว่าไม่ได้ตั้งใจ ตบมือข้างเดียวมันไม่สามารถดังได้ ไม่ใช่ว่าฉันเสียใจเพราะว่าฉันนั้นรักเธอ หวงเธอ แต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าระหว่างฉันกับเพื่อนของฉันมันทำให้ระหว่างเราสองคนห่างกัน มันทำให้ฉันเกลียดเธอ ถึงแม้เธอเองจะพยายามพิสูจน์ตั้งหลายครั้งหลายหน ว่าเธอไม่ได้รักเพื่อนฉันเลย และเพื่อนของฉันก็แค่อยากได้ใครสักคนที่สามารถดูแลเขาได้ ทั้งเรื่องการเงิน และเรื่องการเข้าสังคม ฉันเข้าใจ ฉันพยายามหลีกทางให้ แต่มันกลับยิ่งทำให้เพื่อนฉันเกลียดฉันมากขึ้น คิดว่าเพราะอะไร เธอถึงเลือกฉัน ทั้งๆที่เพื่อนฉันมีทุกสิ่งทุกอย่างเหนือฉัน ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะคู่ควรกับเธอมากกว่าฉัน แต่เธอคือคนที่เพื่อนฉันเลือกแล้ว แม้ว่าเพื่อนฉันจะมีคนมารัก มาชอบมากมาย แต่เขาเคยบอกกับฉันว่าอยากให้เธอเป็นคนสุดท้ายของเขา ฉันจึงได้พยายามหลีก ไม่พบหน้าเธอ จนวันที่เธอเดินทางไปเรียนต่อพร้อมกับคำสัญญาว่าถ้าเธอเรียนจบกับมา ฉันจะเก็บเธอไว้พิจารณาอีกสักครั้ง เพราะว่าเธอเคยพิสูจน์แล้วว่ารักฉันมากแค่ไหน ยอมแม้ที่จะเจ็บตัว เพื่อปกป้องฉัน ไม่ให้ใครมาดูถูก จนตัวเธอเองถูกทำร้ายจนเจ็บปางตาย เธอรู้ไหม ? ฉันรู้สึกผิดมากๆกับเหตุการณ์นั้น ที่เพื่อนคนที่ฉันรักเขากลับทำร้ายฉัน
ฉันสับสนมาก จนวันนี้ เธอจากฉันไปจริงๆ โดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว และไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าวันนี้จะมีจริง ไม่มีเธอบนโลกใบนี้อีกต่อไป ? เพราะอะไร ? ทำไม่ถึงโหดร้ายกันอย่างนี้ พรากเธอไปจากฉัน ลมหายใจของเธอหมดลง เมื่อวันหนึ่งเธอกลับมาเพื่อทวงถามคำสัญญา จากฉันที่เคยให้ไว้ แหวนวงนั้นเธอยังเก็บมันไว้เสมอ วงที่จะมอบให้กับฉันเมื่อวันทีเธอเรียนจบกับมา เกือบปีแล้วที่เธอเก็บรักษามันอย่างดี ถึงจะราคาไม่มาก แต่เธอจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนตอนที่ฉันเข้ามาเรียนในกรุงเทพใหม่ๆ มันก็ผ่านมา เกือบ6 ปีแล้ว เธอยังไม่เคยลืม ฉันประทับใจตรงนี้
ฉันเอารูปของเธอมาดูทุกครั้งมันทำให้น้ำตาของฉันนั้นไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ มันรู้สึกเหงามาก เมื่อนึกถึงเธอมันก็ทำให้ฉันมีความสุขมากนะ...แต่ความสุขที่ฉันมีมันก็ทำให้ฉันเจ็บปวด เมื่อฉันตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน ฉันจะไม่มีเธออีกต่อไป ฉันไม่สามารถสัมผัสเธอด้วยร่างกายอีก ไม่อาจเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธออีก วันสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ เธอกลับไม่ลืมตาขึ้นมามองฉัน เธอหลับไปอย่างที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีก ก่อนที่ร่างกายของเธอจะถูกเผาไฟมอดไหม้ไปไม่เหลืออีก...แล้ว
โรคร้ายมันก้าวเข้ามาหากันง่ายเหลือเกิน ไม่มีสัญญาณเตือนภัยมาก่อนหน้าเลยว่าเธอจะเป็นโรคร้าย ทั้งๆที่คนที่ควรจะเป็นคือฉัน เธอพยายามที่จะหาทุกวิถีทาง ที่จะรักษาโรคปวดหัวเรื้อรัง เธอให้ฉันไปทำพาสปอร์ต เพื่อที่จะไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ แต่เธอเองกลับตาย เพราะว่าเป็นมะเร็งในสมอง ระยะสุดท้าย ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีวี่แวว ฉันเสียใจที่สุด เมื่อรู้วันที่เธอเข้าผ่าตัดก้อนนี้ที่สมอง ซึ่งใกล้เส้นเลือดใหญ่ ถ้าหายก็ไม่สามารถกลับมาดีดังเดิม มีโอกาสแค่ 10 % ที่จะมีชีวิต ฉันเองทำอะไรไม่ถูก ฉันจำถ้อยคำสุดท้ายที่เธอเอ่ยกับฉันว่า เธอสักวันถ้าเธอไม่สามารถดูแลฉันได้ ขอให้ฉันเข้มแข็ง อย่ามองใครแง่ดีเกินไป เพราะไม่ใครจริงใจกับเราจริง เท่าพ่อกับแม่อีกแล้ว...แม้แต่คนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนรักก็ตาม...
ฉันเสียเธอแล้ว ทุกวันนี้ฉันตื่นขึ้นมา พร้อมกับคำถามว่าฉันจะอยู่อย่างไรได้ เมื่อขาดคนที่เป็นทั้งพี่ชาย เป็นเพื่อนที่รักฉันมาก ฉันไม่สามารถรู้ว่าวันข้างหน้า จะมีใครที่รักฉันเท่าเธอหรือเปล่า ฉันสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ไปแล้ว ฉันไม่มีคำใดที่จะเอ่ยกับเธอในตอนนี้ ฉันรู้ว่าทุกวันนี้เธอก็ยืนอยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน เธอจะคอยดูแลและคุ้มครองฉัน อย่างที่เธอเคยทำ...ฉันรักเธอนะ...พี่ชายคนดีของฉัน
ภาพใบนี้คือภาพใบเดียว และใบสุดท้ายที่เธอเคยให้กัน ก่อนที่เพื่อนของฉันจะเอามันไปหมด และที่เหลือฉันทำลายมันไปนาน แล้ว ก่อนที่เธอจะไปเมืองนอกนะ ขอโทษที่ทำแบบนั้น..
21 ตุลาคม 2547 21:32 น.
เบนนี่
พอนกได้ยินดังนั้น ก็ก้มลงมองที่ขนของตนเอง
แล้วคิดว่า ขนของตนเองนี่มีเยอะมาก เสียไปสักเส้นคงไม่เป็นไรหรอก
นกแสนสวยก็เลยให้ขนอาบังไปหนึ่งเส้น แล้วก็ลงไปกินถั่วของอาบัง
วันต่อมานกแสนสวยก็บอกกับอาบังอีกว่าขอถั่วให้ชั้นกินหน่อยสิ
อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่าขอขนให้ชั้นเส้นหนึ่งก่อน
นกแสนสวยก็คิดเหมือนเดิมว่าขนมันยังมีอยู่เยอะก็เลยให้ขนอาบังไปอีก
เป็นอย่างนี้ต่อไปอีกหลายวัน
จนวันหนึ่ง นกแสนสวยก็ขอถั่วอาบังกินอีก
อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่า ขอขนให้ชั้นเส้นหนึ่งก่อน
นกก็ไม่รีรอรีบให้ขนอาบังไปทันที แล้วลงมากินถั่วของอาบัง
อาบังก็เลยจับนกตัวนั้นไว้ได้
เพราะว่าขนของมันเหลือน้อยแล้วไม่สามารถที่จะบินหนีอาบังได้
เรื่องนี้ถ้าอ่านผ่านไปอาจจะไม่ได้อะไรเลย
แต่ถ้าเราลองคิดให้ดี เปลี่ยนจากนกแสนสวยเป็นตัวเรา
ขนของนกแต่ละเส้นคือเวลาของเราที่เสียไป
และอาบังเป็นนายจ้างของเราส่วนถั่วที่อาบังให้ก็เหมือนกับเงินเดือนที่นายจ้างให้
เรา
หมายความว่า ทุกวันนี้
ถ้าเรายังประมาทในการใช้ชีวิตยังพอใจแค่เงินเดือนที่นายจ้างให้เราทุกเดือน
เวลาของเราก็จะค่อยๆหมดไปเรื่อยๆ เวลาของเราไม่ได้มีมากมายหรอก
ถ้าอายุซัก 100 ปี ก้อมีเวลา 36500 วัน แป๊บเดียวเดี๋ยวมันก็หมดไปแล้ว
ซึ่งเงินเดือนที่นายจ้างให้เราเนี่ยก็ให้แค่พอเราอยู่ได้ทุกเดือนเท่านั้นแหละ
บางคนอาจจะคิดว่าการทำงานประจำเป็นอาชีพที่มั่นคง
แต่เราถูกจำกัด
เพราะการเป็นลูกจ้างเค้าเนี่ยเราไม่สามารถที่จะกำหนดวิถีชีวิตของตัวเองได้
เราถูกนายจ้างเรากำหนดให้ต่างหากว่าจะหยุดวันไหนวันนี้จะทำอะไร
หลายคนยึดติดกับความคุ้นเคยกับความสบายเพียงแค่วันนี้
แต่ลองมองให้ไกลๆ มองถึงอนาคตของเราว่า
เราจะหยุดทำงานเมื่อไหร่เราจะใช้ชีวิตในวัยเกษียณอย่างไร
อย่าเป็นเหมือนนกแสนสวยที่รู้ตัวก็ตอนที่ตัวเองไม่มีขนอยู่ที่ตัวแล้ว
ดังที่ Jim Rohn นักปรัชญาของโลกกล่าวไว้
" เงินเดือนทำให้คุณสามารถยังชีพได้
แต่ผลกำไรสามารถทำให้คุณเป็นเศรษฐีได้"
และถ้าคุณพร้อมด้วยพลังและแรงใจ คลิ๊กเข้ามาที่
15 พฤษภาคม 2547 20:42 น.
เบนนี่
1. ผู้ชายรู้สึกดีเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นที่ต้องการของคนอื่น ขณะที่ผู้หญิงรู้สึกดีเมื่อรู้ว่าตัวเองน่าทะนุถนอม
2. เมื่อเกิดปัญหา ผู้ชายจะเก็บตัวเพื่อคิดหาทางออก ผู้หญิงจะหาใครซักคนที่ไว้ใจ และพร่ำพรรณนาปัญหาให้ฟัง
3. จากสถิติพบว่า ผู้ชายมีอายุสั้นกว่าผู้หญิง เพราะผู้ชายใจร้อนและคึกคะนองมากกว่า
4. ผู้ชายมุ่งความต้องการไปที่ความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่ความสำเร็จของผู้หญิงคือ การมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุข
5. เมือทำอะไรซักอย่างไม่ได้ ผู้หญิงจะขอความช่วยเหลือ ในขณะที่ผู้ชายจะไม่พยามยามขอความช่วยเหลือ เพราะคิดว่านั่นคือการแสดงความอ่อนแอของตัวเอง
6. ผู้หญิงมีสมองเล็กกว่าผู้ชาย แต่สมองทั้งสองซีกกลับทำงานสัมพันธ์กันมากกว่าผู้ชาย
7. ผู้ชายจะเจริญเติบโตและก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นได้ช้ากว่าผู้หญิง
8. ผู้ชายถูกกระต้นความต้องการทางเพศโดยสายตา เช่น ดูภาพโป้ ดูหนังโป้ แต่ผู้หญิงถูกกระตุ้นความต้องการทางเพศ โดยการสัมผัสอันนุ่มนวล
9. เมื่อเล่นเกม ๆ หนึ่ง ผู้หญิงต้องการเอาชนะโดยที่อีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องแพ้ก็ได้ (การเสมอ) แต่ผู้ชายต้องการเอาชนะ และอีกฝ่ายต้องเป็นผู้แพ้
10. เมื่อผู้ชายตกหลุมรักใครซักคน เค้าจะถูกกระตุ้นให้ทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ถ้าจีบผู้หญิงคนนั้นไม่สำเร็จ เค้าจะกลับไปเห็นแก่ตัวเหมือนเดิม
11. ผู้หญิงเมาง่ายกว่าผู้ชาย
12. ผู้ชายจะจดจำเส้นทาง และอ่านแผนที่ได้เก่งกว่าผู้หญิง
13. ผู้หญิงกลัวที่จะเป็นฝ่ายรับ ในขณะที่ผู้ชายกลัวที่จะเป็นฝ่ายให้
14. ผู้หญิงพยายามฆ่าตัวตายมากกว่าผู้ชาย แต่ผู้ชายทำสำเร็จมากกว่าผู้หญิง
15. ผู้หญิงจะเรียนภาษาได้ดีกว่า และมีความสามารถในการสื่อสารทางการพูดมากกว่าผู้ชาย
16. ผู้ชายจะคิดให้ตกซะก่อนจึงค่อยพูดออกมา แต่ผู้หญิงมักจะคิดออกมาเป็นเสียงดัง ๆ ให้คนอื่นได้ยินด้วย
17. ผู้หญิงจะไม่ทิ้งเพื่อนหากเพื่อนกำลังมีปัญหา ในขณะที่ผู้ชายจะทิ้งให้เพื่อนแก้ปัญหาด้วยตัวเอง
18. เมื่อผู้หญิงรู้สึกดี เธอจะสามารถแบ่งปันความรักให้คนอื่นมากมาย แต่เมื่อเธอรู้สึกแย่ สิ่งที่เธอต้องการที่สุดคือความรักจากคนรอบข้าง
19. นิสัยผู้ชายเหมือนหนังสติ๊ก: ในช่วงเวลาที่คบกัน ผู้ชายจะต้องการทั้งความผูกพันใกล้ชิด และความอิสระ แต่ผู้หญิงจะรู้สึกไม่ดีหากผู้ชายกำลังถอยออกไปหาอิสระ และพยายามดึงเค้ากลับมา ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เค้าถอยห่างมากขึ้น ทางที่ดีควรอยู่นิ่ง ๆ เมื่อถึงเวลาหนึ่งเค้าจะกลับมาเอง
20. ทั้งที่ผู้ชายและผู้หญิงพูดคำ ๆ เดียวกัน แต่ความหมายของคำ ๆ นั้น กลับไม่เหมือนกัน เช่น เมื่อผู้หญิงพูดว่า "เราเลิกกันเถอะ" แปลว่าฉันต้องการให้คุณเห็นความสำคัญของฉันมากกว่านี้ เมื่อผู้ชายพูดว่า "เราเลิกกันเถอะ" แปลว่าผมไม่ขอทนคุณอีกต่อไป เพราะผมเจอคนใหม่แล้ว
25 มกราคม 2547 20:53 น.
เบนนี่
เรารู้จักกันโดยบังเอิญนะ ตอนนั้นฉันไม่คิดจะรักใคร เพราะฉันอคติกับผู้ชาย ไม่ใช่ฉันไม่มีหัวใจหรือรักใครไม่เป็น
เธอเป็นคนเข้ามาในชีวิต แล้วเปิดหัวใจของฉัน ที่มันถูกปิดตาย
เธอทำให้ฉันไว้วางใจในตัวเธอ ใช้คำพูดที่หวานๆ น่าเชื่อถือ ทำให้ผู้หญิงที่เคยเข้มแข็ง ใจแข็ง ไม่ยอมคน และไม่ง้อใคร กลับทั้งแคร์ และเป็นห่วงเธอเสมอ
ทั้งที่ฉันก็รู้มาตลอดว่าเธอหน่ะ เจ้าชู้ มีผู้หญิงหลายคนมาหลงรักเธอ ( อาจจะรวมถึงฉัน ก็ได้ )
เธอเคยเป็นทั้งเพื่อน เป็นที่ปรึกษาฉันได้มนทุกๆเรื่อง เป็นผู้ใหญ่กว่าฉัน ทั้งๆ ที่อายุเธอน้อยกว่าฉันด้วยซ้ำไป แต่ความคิดและหลายๆ จากคำพูด เธอเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทำให้ฉันไว้ใจและเชื่อถือ
เธอขอ ให้ฉันลองคบกับเธอ ฉันเองก็ใจแข็งไม่ยอมเอ่ยปาก เพราะฉันค่อนข้างจะมุ่งมั่น ฉันตั้งใจว่าตราบใด ที่ฉันยังเรียนไม่จบ ฉันก็จะไม่มีแฟน ( ตอนนี้คิวยาวเลยค่ะ สงสัยจะต้องทำบัตรคิวแล้วมั้ง !!!! )
เธอจำได้ไหม ครั้งหนึ่งที่เคยส่ง อะไรมาให้กับฉัน ฉันจำได้เสมอ เมื่อฉันรักใครฉันจะพยายามเป็น ให้ได้ เพื่อความรักของฉันจะได้ไม่มีปัญหาเหมือนคนอื่น ปราศจากความหึงหวง และไว้ใจ ฉันจะเป็น พยัญชนะ ตั้งแต่ ก. ไก่ ถึง ฮ นกฮูกเลย ฉันจดมันทุกคำที่เธอส่งมาให้ไว้ในแผ่นกระดาษใบเล็กๆ แล้วใส่ไม้ในกระเป๋าสตางค์ เพราะฉันจะได้ทบทวนมันตลอด ฉันพยายามทำให้ได้ ฉันเคยรับปากกับเธอ เธอไม่ต้องการให้ฉันเป็นได้ดังทุกตัวอักษรขอแค ว. แหวน คือความไว้ใจเท่านั้นที่เธอต้องการ ฉันอยากทบทวนทุกตัวอักษรให้เธอฟังนะ . . . ถ้าเธอยังจำมันได้ . . . . . . . .
* * * ก ฮ * * *
- - ก / เก็บคุณ ไว้ในใจ
- - ข / เข้าใจคุณ
- - ค / คอยสนับสนุนคุณ
- - ง / ง้อคุณเมื่อรู้ว่าเขาผิด
- - จ / จับมือคุณ . . . เมื่อคุณต้องการ . . . กำลังใจ
- - ฉ / เฉยกับความใจร้อนของคุณ
- -ช / ช่วยเหลือคุณ
- - ซ / ซื่อสัตย์กับคุณ
- - ญ / ญาดีกับคุณ เสมอ
- - ด / เดินเคียงข้างคุณ
- - ต / ติดตามข่าวคราว . . . ความเป็นไปของคุณ
- - ถ / ไถ่ถาม ทุกข์
- - ท / ทำให้ชีวิตคุณเปลี่ยนไป
- - ธ / ธัมมะธัมโมกับคุณ
- - น / นับถือคุณ และน่ารักในสายตาคุณ
- - บ / บอกความจริงแก่คุณ
- - ป / ปลอบใจเมื่อคุณท้อ
- - ผ / ผายมือ ต้อนรับคุณเสมอ
- - ฝ / ฝากผี ฝากไข้ กับคุณ
- - พ / เพิ่มพลังใจ ให้แก่คุณ
- - ฟ / ฟังคุณ ( แม้คุณ จะพูดจนน้ำไหลไฟดับก็ตาม )
- - ภ / ภูมิใจในตัวคุณ
- - ม / มอบสิ่งดีๆ แก่คุณ
- - ย / ยกโทษให้กับความผิดพลาดของคุณ
- - ย / ยกโทษให้กับความผิดพลาดของคุณ
- - ล / ละเอียดอ่อนกับความรู้สึกของคุณ
- - ว / ไว้ใจคุณ
- - ศ / ศึกษานิสัยที่แท้จริงของคุณ
- - ส / สังเกตความเปลี่ยนแปลงของคุณ
- - ห / เห็นคุณค่าของคุณ
- - อ / อธิบายในสิ่งที่คุณไม่เข้าใจ
- ฮ / เฮฮากับคุณได้ทุกเวลา
ฉันจำมันได้ดี ไม่ว่าใครๆถ้ามีคนรัก ก็ต้องการให้เป็นได้ ทุกตังอักษร มันคงเป็นไปได้ยาก แต่ฉันรับปากเธอฉันจะพยายาม ถ้าเธอคบฉันอย่างจริงใจ ไม่ใช่เปลือกนอกของฉัน
***ฉันจึงจดมันไว้ เมื่อใดก็ตามที่ฉันผิดข้อใด ฉันให้สิทธิ์ เธอโต้แย้งมันได้
ฉันรู้เด็กดื้อ หัวรั้นอย่างฉัน ต้องการคนมากำราบ และคนนั้น . . . ก็คือเธอ
ไม่จะตัวอักษรสักกี่ตัว คำพูดอีกกี่คำของฉัน มันคงยื้อตัวเธอ และใจเธอไม่ได้อีกต่อไป ??
ฉันอยากรู้เหตุผลสักครั้งจาก ปากของเธอเอง . . . .
เบนนี่เองค่ะ....
เมื่อกี้ส่งมาแล้วรอบหนึ่ง แต่มันไม่เข้า ก็เลยส่งมาใหม่
หน้าส่วนตัว
1530
