23 กุมภาพันธ์ 2549 16:37 น.
เบนนี่
ลมหายใจ ผ่านไปเพียงวัน วัน
อย่างคนที่ทนอยู่อย่างเงียบงัน ไร้ความหมาย
ขาดคนที่เคยอยู่เคียงข้าง ไม่ห่างกาย
แต่สุดท้าย กลายเป็นเราที่เศร้าเพียงลำพัง
เพียงแค่เริ่มต้น...ของการมีรัก
ต้อนทนทุกข์ เจ็บหนัก อย่างคนสิ้นหวัง
รักที่เคยมี ต้องจบลง เพราะเธอมีรัก ไม่จีรัง
ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับความหลัง....น้ำตาริน
เจ็บช้ำ....ซ้ำ ซ้ำ เรื่องความรัก
ไร้คนที่เคยเป็นหลัก....หมดแล้ว มันสูญสิ้น
ดังนกน้อยปีกหัก....หมดสิ้นแรงจะโผบิน
ฉันเลยกลายเป็นคนที่ชาชิน...ไร้หัวใจ
ผิดที่ฉันนั้นรักเธอมากเกิน...กว่าคำว่ารัก
มันเลยเจ็บยิ่งนัก จากคนที่เคยเคียงใกล้
เธอรักฉันด้วยลมปาก....แต่ฉันรักเธอด้วยหัวใจ
จุดจบของคนซื่อ คือการเดินจากไป....ไม่หวนคืน
โปรดเอาความรักของฉันนั้นกลับคืนมา
อย่ารั้งกันไว้ ด้วยแววตา มันขมขื่น
อย่าดันทุรัง หากเธอมีรักไม่ยั้งยืน
ช่วยย้อนกลับไป ไม่ต้องหวนคืน...ให้เจ็บใจ
วันนี้...จะร้องไห้...ให้เธอเป็นวันสุดท้าย
พรุ่งนี้จะเริ่มต้นใหม่....คงไม่สายไปใช่ไหม ?
ก่อนมีเธอ...หลังมีเธอ....มันไม่ต่างกันเท่าไร
ดีกว่าต้องกลายเป็นตัวเลือกตัวสุดสุด...ของคนเช่นเธอ
3 กุมภาพันธ์ 2549 15:36 น.
เบนนี่
เธอเคยถามเหตุผล
ว่าทำไมฉันถึงทนเธอได้ ในแบบนี้
ทั้งที่เธอเองก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นผู้ชายที่แสนดี
หน้าตาก็แสนเชยแบบนี้..ทำไมฉันต้องทน
ฉันเองก็เป็นผู้หญิงปากแข็ง...
ไม่กล้าบอกไป เพราะกลัวใจจะสับสน
กลัวว่าจะเผลอใจให้กับใครบางคน
กลัวกับเหตุผล...ของคำว่าผูกพัน
แต่วันนี้ ... หัวใจฉันมันเริ่มอ่อนแอ
เมื่อคนที่แสนแคร์...ทำให้เริ่มไหวหวั่น
เมื่อเขาก้าวเข้ามา ทำให้ลืมความรักที่เคยให้กัน
แล้วเธอก็ลืม ความผูกพัน ลืมคนร่วมฝันที่เคยมี
จะบอกว่ารักเธอ จะช้าไปไหม ?
จะบอกว่าเธอที่สุดแล้ว หัวใจของคนทางนี้
จะเป็นไปได้ไหม...คนดี
ว่าเราจะกลับมาตรงนี้...ตรงที่ ที่ เราเคยมีกัน
ต้องทนฝืน กับคำว่าลา โดยเธอไม่ต้องเอ่ย
ความห่าง คือ คำเฉลย ว่าไม่รักฉัน
คนเจ็บคงมีคนเดียว คือคนที่เธอเคยผูกพัน
ฉันคงมีค่า แค่คนเคยร่วมฝัน
ที่ไม่เหลือความผูกพัน เอาไว้เลย
หน้าส่วนตัว
1116
