นายตัวร้าย กับยายปากจัด

เบญจามิณ

ลมหนาวผ่านไปแล้วนะ  จบ  ม.  6  แล้วไปต่อไหนดีนะ
เฮ้อ  !  ปรางค์ทิพย์ถอนหายใจ  แล้วปิดไดอารีข้างหน้าลง
	  แม่คะ  ปิดเทอมหนูไปอยู่บ้านออมนะคะ  หนูจะไปทำงานด้วย 
	 จ้า  แต่จะไปอยู่บ้านเค้าต้องเกรงใจเค้านะลูก   
	ค้า..  ปรางค์ทิพย์ลากเสียงยาว  ด้วยความที่รู้ว่าปิดเทอมนี้จะไม่เบื่ออีกแล้ว 


♪♪♫  รู้ความจริงบ้างไหม  ว่าฉันแบบรักเธอมาเนิ่นนาน  ♪♪♫
	  หยุดเลย ๆ  ยางปรางค์  ร้องอยู่ได้เพลงนี้  เพื่อบปีแล้วนะแล้วร้องไม่เคยจบเลย
วนไปวนมาแต่ไอ้ท่อนแรกนี่แหละ 
       ออมสินบ่นด้วยความเบื่อหน่าย  ก็ตั้งแต่ปรางค์ทิพย์มาอยู่บ้านเธอเป็นเวลา  3  อาทิตย์เขาฟังเพลงนี้เป็นร้อยรอบแล้ว  
	 นี่จ๊ะ  ต้มยำ  โต๊ะ  5 
	 เจ้าค่ะ  คุณหญิงออม  ปรางค์ทิพย์เดินไปเชิดไป  ส่ายก้นไป  ทำทีแหย่ออมสินเล่น 
-----   แต่แล้ว
	 ปรางค์ข้าง.     
       @@    โครม  !     
	 นี่คุณเดินให้มันดูตาม้าตาเรือบ้างซี่   เสียงทุ้ม ๆ แตกพร่า  แต่มีเสน่ห์  ดังมาจากข้างหน้าปรางค์ทิพย์
	 ขอโทษค่ะ  ทีหลังจะระวังให้มากกว่านี้   ปรางค์ทิพย์เริ่มหน้าเสียกับการทำผิดพลาดครั้งใหญ่ของเธอเอง  และพยายามช่วยชายหนุ่มเช็ดรอบเปื้อนอย่างลุกลี้ลุกลน
	 ขอโทษน่ะมันหายไหม !  ผมน่ะคนนะไม่ใช่มดไม่ใช่ปลวก  ถึงจะมองไม่เห็น  เสียงทุ้มนั้นตอบกลับมาอย่างหัวเสียและมีอารมณ์เมื่อเสื้อผ้าของตนเปียกโชกไปด้วยน้ำต้มยำ
	 ก็บอกขอโทษ  ก็คือขอโทษสิ  ไม่เข้าใจหรือไง  ไม่ได้ตั้งใจนะผิดด้วยเหรอ  แล้วคนที่ไม่รู้จักคำว่าขอโทษนี่นะ  เขาว่าไม่มีความรู้สึกไม่มีหัวใจ  เรียกว่าคนเถื่อน  รู้ตัวบ้างสิ 
       ปรางค์ทิพย์เหวใส่ทันที  เมื่อเธอพยายามขอโทษและทำดีแล้ว  พูดไม่รู้เรื่องก็ควรจะปล่อยให้มันตามอารมณ์อยากจะหาเรื่องของชายหนุ่มข้างหน้าต่อไป  
      	 พอเลยพอทั้งสองคนนั่นแหละ  ไปหลังร้านเลยไปยายปรางค์
       ออมสินเห็นท่าไม่ดีจึงต้องเข้าไปเคลียสถานะการขอโทษขอโพยชายหนุ่มเป็นการใหญ่  และก็ทำให้เรื่องราวจบลงด้วยดี 
@@@@@@____________________________________@@@@@@ 


	ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด  นี่ยายออมแกรู้จักนายนั่นด้วยเหรอ  เห็นคุยกันต้องนาน
       หญิงสาวบ่นอย่างไม่วายอารมณ์เสียกับเหตุการณ์การที่เพิ่งเจอไปหมาด ๆ
	เขาชื่อวุธย่ะ  ไม่ได้ชื่อนายนั่น  แล้วแกก็เลิกบ่นได้แล้ว  บ่นตั้งแต่เช้ายันบายระวังจะแก่นะโว้ย
       เพื่อนของหญิงสาว  บอกด้วยความหวังดีปนยวนโทสะของเธอ  แต่ออมก็หารู้ไม่ว่าปรางค์ทิพย์ก็ยังบ่น  พึมพำ ๆ  อยู่ตลอดเวลา   

@@@@@@____________________________________@@@@@@ 

	เฮ้ย  !  ไอ้อ๋ำ  แกไม่ได้เข้าบ้านบ้างเลยหรือไงวะ  เมื่อ 2-3  วันก่อนเด็กที่ร้านเอ็ง  เดินเอาต้มยำมาชนข้า  มิหนำซ้ำยังด่าข้าอีก
	ชายหนุ่มได้แต่มาโวยวายกับเพื่อนตัวดีพี่ชายของออมสินอย่างหัวเสีย  
	 เพื่อนยายออมมันโว้ย  เห็นว่าชื่อมะปรางค์อะไรเนี่ยมั้ง  อย่าไปใส่ใจเลยว่ะ
	ทั้งคู่เริ่มพูดถึงใครบางคนทั้งที่หารู้ไม่ว่า  เจ้าหล่อนยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เขาเริ่มคุยกันแล้ว  และไม่วายอีกนั่นแหละที่  เจ้าหล่อนจะโมโห
	 ขอโทษนะเจ้าคะ  คุณทั้งสอง  ถ้าจะนินทาคนอื่นกรุณาเบา ๆ หน่อยก็ได้  ไม่ต้องกลัวเขาไม่ได้ยินหรอก  พ่อคนเถื่อน 
	 แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ  แม่ปากกรรไกร  หรือว่าติดใจในความหล่อของผม    เจ้าของฉายาคนเถื่อน  โวยกลับมาแต่ทำท่าเป็นทีเล่นทีจริง แกมจะหยอกหญิงสาวที่ยืนอารมณ์เสียอยู่ข้างหน้าเสียมากกว่า
	 นี่เวลาพักของฉันย่ะ  แล้วนี่ก็สวนสาธารณะ  คุณคงไม่ได้ซื้อที่นี่ไว้นั่งเล่นคนเดียวล่ะมั้ง  แล้วฉันก็ชื่อปรางค์ทิพย์ย่ะไม่ใช่ปากกรรไกร  ออกเสียงเป็นหรือเปล่า  ปราง  ทิพย์น่ะ  พ่อคนเถื่อน
       หญิงสาวลากเสียงยาวเผื่อชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไม่เข้าใจความหมาย  แล้วเจ้าหล่อนก็เดินจากเขาไป  โดยทิ้งให้ชายหนุ่มทั้งสองนั่งงุนงงกับสิ่งที่เธอทิ้งไว้
	วุธ   วุธ   เฮ้ย !  ไอ้วุธ
	 เรียกทำไมวะ  คนกำลังคิดหาวิธีแก้แค้นอยู่ 
	แก้แค้นหรือจีบวะ  ตางี้หวานเชียว  โอ้ย! 
       อ๋ำร้องด้วยความเจ็บปวด  เมื่อมือที่ทำเป็นมะเหงกเขกหัวเขาเข้าอย่างจัง  ด้วยความมือไวของวุธ  ที่เพื่อนตัวแสบของเขารู้ทันไปเสียทุกเรื่อง