อ่ะแฮ่ม...วันนี้ขอละเลงเรื่องตัวเองสักครั้ง.. บางท่านอาจจะรู้เมื่อเห็นชื่อเรื่อง...เดาได้ไม่ยาก.. ผู้หญิงคนหนึ่งสูงเพียง 170 ซม.ย้ำ แค่ 170 ซม.เท่านั้น หุหุหุ... และเพราะความสูงโย่ง หรือสูงใหญ่ก็ได้มันก็เลยเกิดเรื่องจุ๊กจิ๊กมากมาย.. อยากรู้แล้วใช่มั๊ย..เอ้า!...จะเฉยอยู่ไย ขยับมาใกล้ๆ แล้วไปด้วยกัน...
>> ความพอดี..มีที่ไหน(ว๊า)
จำได้ว่าตั้งแต่ฉันเริ่มเข้าเรียนปัญหาแรกที่เจอเลยก็คือเรื่องเสื้อผ้า ไม่ว่าจะเป็นชุดนักเรียนชุดพละ..หรือชุดเนตรนารี หรือชุดที่ต้อง ใช้ในกิจกรรมต่างๆ... ความที่ฉันตัวโตกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน.. ไม่สามารถจะใส่เสื้อผ้าไซส์ปกติได้...เช่น เสื้อแขนยาวที่เพื่อนใส่ ถ้าเป็นฉันก็จะกลายเป็นแขนสี่ส่วน..และกางเกงขายาวเหมือนกัน จะกลายเป็นกางเกงห้าส่วนหรือสี่ส่วนไปเลย..ชิชิ ไม่เคยสักครั้งที่จะ ใส่ได้พอดีเหมือนคนอื่น..หุหุหุ โดยทั่วไปครอบครัวอื่นที่เขามีพี่น้อง..ส่วนมากน้องต้องรับช่วงเสื้อผ้า หรือว่ารองเท้าต่อจากพี่ใช่มั๊ยค่ะ..แต่สำหรับฉันไม่สามารถจริงๆค่ะ... ก็พี่สาวฉันน่ะดันเกิดมาตัวเล็กกว่าฉันไง...เอ้ หรือว่า ฉันดันเกิดมาตัวใหญ่ว๊า...หุหุหุเลยกลายเป็นว่าน้องสาวฉันคนที่ 5 ต้องมารับช่วงจากพี่สาวแทน...ส่วนฉันคนที่ 4 จำใจใช้แต่ของใหม่ตลอด ที่ว่าจำใจอันนี้จริงๆค่ะ...เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ต้องรับภาระมากมาย ด้วยความที่มีลูกเยอะ...อยากบอกพ่อกับแม่ว่า หนูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงจริ๊งงง!
>> ผู้หญิงแถวหน้า...ต้องกล้าพอ
สมัยที่เป็นนักเรียนเวลาเข้าแถวไม่ว่าจะเป็นเคารพธงชาติหรือกิจกรรมใดๆ ก็ตาม..ฉันไม่เค๊ยไม่เคย ได้ยืนอยู่หน้าใครเขา...ไล่มาตั้งแต่ประถมจนกระทั่ง เรียนจบฉันต้องรั้งท้ายเสมอ...(คนสวยเลือกไม่ได้...ฮ่า) เคยแอบคิดเสมอว่า..จะมีสักวันมั๊ยที่เราจะได้อยู่แถวหน้าบ้าง..อิอิ แต่แล้ว..ความฝันก็เป็นจริง.... เขาว่ากันว่า นารีมีรูปเป็นทรัพย์...แต่สำหรับฉันคงไม่ได้เป็นทรัพย์ แต่กลับเป็นอาวุธแทนโดยมิได้ตั้งใจเล๊ยยยย...ช่วงที่เรียนมัธยม กำลังซ่าส์ได้ที่ จริงๆตัวฉันเองไม่ค่อยซ่าส์ แค่บ้าพอประมาณ...อิอิ แต่แล้ว ไอ้เพื่อนตัวดีของฉันน่ะซิ...มันชอบซ่าส์และมีปัญหาตลอด..และมันก็ไม่ชอบ แก้ปัญหาตัวเองซะด้วย..มีอะไรก็ดันฉันออกนอกหน้าเสมอๆ เหมือนกับ จะบอกคู่อริว่าเพื่อนตรูตัวใหญ่กว่าเฟร้ย...อย่ามาแหยม! หนอย..ดูมันทำ..ก๊าตรูได้..แงๆ จริงๆนิสัยฉันไม่ชอบมีเรื่องกับใครถ้าไม่จำเป็น แต่ไอ้เพื่อนบ้า..ดันหวังดี จำเป็นแทนซะ...น่าเขกกะบาลมันซะโป๊กเนาะ..ใช้เราเป็นอาวุธประจำตัวได้ แต่จะว่าไปมันก็ได้ผลค่ะ..เรื่องราวจบลงด้วยดี..โดยไม่มีการปะทะ..แฮ่ สะใจมั๊ยอ้อยเอ๋ย..ผู้หญิงแถวหน้า5555 และแม้กระทั่งเวลาอยู่ในห้องเรียนเหมือนกัน..สมัยนั้นครูต้องจดงานบน กระดานดำแล้วก็ให้นักเรียนจดตาม...แต่ช่างบังเอิญ(ที่ไม่ติดดิน)จริงๆค่ะ... กระดานดำสูงเกินกว่าที่ครูจะเอื้อมถึง...ใส่ส้นสูงก็แล้ว เขย่งก็แล้ว...ก็ได้ แค่เริ่มต้นบรรทัดแรกประมาณกลางกระดาน..เนื้อหาที่จะสอนก็เยอะ.. ทำไงหล่ะ และแล้วก็มีผู้หวังดีแต่ไม่ประสงค์จะออกตัว..แนะนำครูว่า ห้องนี้มีตัวช่วยให้ครูค่ะ...คงไม่ต้องเดาจะใครซะอีกถ้าไม่ใช่ฉัน..เฮ้อ ฉันก็เลยต้องเป็นคนเขียนกระดานดำแทนครูตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา.. และก็ไม่ใช่ครูคนนี้คนเดียวที่เอื้อมไม่ถึง ยังมีอีกสองสามคนค่ะ.... ช่วยไม่ได้เนาะ ดันเกิดมาตัวสูงเองนี่หว่า..เพื่อนๆฉันมักพูดใส่หน้า เป็นประจำ...ฝากไว้ก่อนเต๊อะ..หืม!
พอเริ่มทำงานต้องเดินทางด้วยรถประจำทางนั่นก็คือรถสองแถว.. เชื่อมั๊ยค่ะว่าฉันไม่เคยได้นั่งเลยสักครั้ง..เพราะแย่งคนอื่นไม่เคยทัน สมัยนั้นยังไม่ได้กลายพันธุ์เป็นลิงเหมือนสมัยนี้..ไม่งั้นเร้อ..เสะลิง555 ส่วนมากคนที่นั่งก็มักจะไปลงจุดหมายปลายทางเดียวกะฉันซะด้วย.. ฉะนั้นไม่มีทางที่ฉันจะได้นั่ง..ฝันไปเต๊อะ..เหอๆๆๆ และไอ้สองแถวที่ว่าเนี่ย มันเป็นรถที่หลังคาเตี้ยมาก...ลองนึกภาพตามค่ะ พอฉันไม่ได้นั่ง มันก็ต้องยืน..ซึ่งทำให้ฉันเซ็งสุดๆ...จะยืนตัวตรงก็ไม่ได้ ก็หัวดันสูงกว่าชาวบ้านเขา..มันก็จะชนกับหลังคารถอีก เฮ้อ..กรรมจริงๆตรู (ฉันคิดในใจเสมอๆ) ครั้นจะออกมาโหนต่องแต่งตรงท้ายรถก็ไม่สมควร เพราะนุ่งกระโปรง ที่สำคัญไม่อยากตายก่อนวัยอันควร..ฉันเลยจำต้องทน ยืนก้มหน้าอยู่อย่างเดียวเงยก็ไม่ได้...ขอบอกว่า ทรมานมาก...รถก็ติดทุกวัน กว่าจะถึงที่ทำงาน ฉันเกือบกลายเป็นปลาทูแม่กลองไปซะแล้ว..ฮ่าๆๆๆ คงนึกออกน๊ะ ว่าปลาทูแม่กลองแท้ๆ หน้าต้องงอ คอต้องหัก..หุหุหุ ระหว่างรถสองแถวกับรถเมล์ถ้ามีโอกาสเลือกฉันเลือกที่จะขึ้นรถเมล์แน่นอน และฉันก็มีโอกาสได้ขึ้นรถเมล์ตอนย้ายที่ทำงานค่ะ..ความรู้สึกก็ดีขึ้นมาหน่อย เพราะไม่ต้องยืนหน้างอคอหักอีกต่อไป.. ก็รถเมล์หลังคามันสูงกว่าฉันตั้งเยอะ ฉันจับราวได้สบายๆ...บางครั้งฉันเห็นน้องที่เขาเป็นนักเรียนก็อดสงสารไม่ได้ บ่อยครั้งที่ฉันสะกิดบอกน้องว่า...จับพี่แทนก็ได้..แต่มีข้อแม้ห้ามจับเอวน๊ะน้อง พี่บ้าจี้..อิอิ อืม..ความสูงของฉันก็มีประโยชน์กับคนอื่นได้เหมือนกันเนาะ...
เชื่อมั๊ยค่ะว่าฉันเริ่มเรียนว่ายน้ำตอนเลยวัยรุ่นมาแล้ว จำได้ว่าตอนนั้น ทำงานใหม่ๆ..เพื่อนชวนไปว่ายน้ำ...แต่ฉันต้องปฏิเสธทุกครั้งเพราะว่าย ไม่เป็น...จนกระทั่งวันหนึ่งเพื่อนสนิทซึ่งก็ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกันมา ชวนฉันไปเรียนว่ายน้ำ...ฉันตอบตกลงทันที เพราะเคยคิดอยากเรียน มาแล้วแต่หาเพื่อนไปเรียนด้วยไม่ได้..ไปคนเดียวมันเขินๆยังไงก็ไม่รู้ซิ.. วันแรกที่เราเริ่มเรียน..ฉันจำได้ว่าในสระน้ำมีแต่เด็กๆทั้งนั้นที่มาเรียน ส่วนผู้ใหญ่ก็จะมีแค่ฉันกับเพื่อนเท่านั้น...ฉันรู้สึกขำตัวเองเป็นที่สุด ครูที่สอนก็ดูน่ากลัวไม่น้อย..เป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ผิวเข้มอีกต่างหาก แล้วหน้าตาแกก็ดูนิ่งมากๆ...ฉันแอบกระซิบกับเพื่อนว่า..เราสอง คนจะเป็นมั๊ยเนี่ย? แค่เห็นครูสอนฉันก็รู้สึกปอดๆพิกล...เพื่อนฉันก็ว่า ลองดูสักตั้ง..ไหนๆก็มาแล้วนี่..วันสองวันแรกก็ไม่มีอะไรมาก แค่ครูให้จับขอบสระหัดตีขา...เด็กๆที่เรียนดูสนุกสนานกันใหญ่..แต่ มีสองนางนี่หล่ะค่ะสนุกไม่ค่อยออก... จนกระทั่งผ่านมาได้สักอาทิตย์ ครูก็เริ่มให้เราโผออกไปกลางสระในจุด ที่ครูกำหนดไว้...เด็กๆเขาทำกันได้ทุกคนค่ะ..แต่พอมาถึงฉัน..แงๆๆ ฉันเริ่ม ไม่มั่นใจและอีกอย่างวันนั้นเพื่อนฉันไม่ได้มาด้วย..ฉันยิ่งออกอาการแย่มาก ฉันไม่แน่ใจว่าน้ำตรงนั้นมันลึกแค่ไหน..บอกตามตรงว่าฉันกลัวการสำลัก น้ำมาก..เพราะฉันเคยจมน้ำมาก่อนตอนเด็กๆ แล้วมันก็ยังฝังใจมาตลอด ฉันเริ่มโผออกไปแล้วยังไงก็ไม่ทราบได้ ฉันตาลีตาเหลือกโผล่ขึ้นมาแต่ยัง ไปไม่ถึงกลางสระ...ได้ยินเสียงครูตะโกนว่า..นี่เธอทำอะไรเนี่ย? เอ้า!ไม่เห็นรึว่าฉันทำอะไร ฉันนึกตอบในใจ..อิอิ มิกล้าให้ครูได้ยิน แล้วฉันก็กลับเข้าไปเริ่มต้นใหม่..แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ไปไม่ถึงกลางสระอยู่ดี.. ทำไมรึ? ก็มันป๊อดน่ะซิ..อิอิ กลัวจมน้ำมากๆ ครูคงเดาอาการฉันออก แกบอกว่าจริงๆแล้วน้ำไม่ได้ลึกเลยไม่ต้องกลัวจม ว่าแล้วแกก็ยืนให้ดูกลางสระ...น้ำมันลึกแค่อกเองเห็นมั๊ย?ครูถามฉัน ตอนแรกไม่เห็นนี่ ตะแต่ตอนนี้เห็นแล้วค่ะ ฉันแอบตอบในใจ...ก่อนพยักหน้า ฉันมาเริ่มต้นใหม่..ก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจครูหรอกค่ะ..ฉันยอมรับว่ามาหัดเรียน ตอนเป็นผู้ใหญ่นี่ มันยากมากๆ..อีกอย่างฉันก็ลืมที่จะใช้ความสูงให้เป็นประโยชน์ ซะด้วยซิ..เฮ้อ เข้าตำรา ไม้อ่อนดัดง่าย ไม่แก่ดัดยาก ยังไงยังงั้นเลยหล่ะ ปัจจุบันนี้ฉันก็ยังว่ายไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ จะออกท่าทางเหมือนลูกหมาตกน้ำ ซะมากกว่า..ฮ่าๆๆๆ
เย็นวันหนึ่งฉันกะเพื่อนอีกสองคนนัดกันเดินข้ามสะพานสาทร ไปแถวถนนสีลม..ถึงเวลานัดเพื่อนทั้งสองก็มาที่บ้านฉันก่อน เพราะบ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากสะพานสาทรนัก..แต่จะอยู่ทางด้าน ฝั่งธนฯ..เพื่อนฉันที่ว่าชื่อ เก๋ และนุช และเมื่อทั้งสองมาถึงบ้าน เราทั้งสามคนก็เดินไปขึ้นสะพานสาทร..คุยไปเล่นไปเรื่อยๆ จนมาถึงกลางสะพาน ฉันบอกเพื่อนทั้งสองว่าให้หยุดยืนเล่น แถวนี้สักพักดีกว่า..เพราะฉันเห็นแม่น้ำเจ้าพระยายามนี้น่ามอง เป็นที่สุด..อากาศก็ดีลมพัดเย็นสบาย.. เก๋ หรือ นังเก๋ของ เพื่อนๆ...ฉันลืมบอกไปว่า นังเก๋ นี่เป็นหญิงเทียมค่ะ.. หล่อนเริ่มออกอาการประหนึ่งว่าเป็นนางเอกมิวสิคไม่ปาน จนฉันกับนุชอดหมั่นไส้หล่อนไม่ได้จริงๆ...ชิชิ ยิ่งท่าทางหล่อนด้วยแล้วดัดจริตสุดๆ..55555 ขณะที่หล่อนกำลังลอยหน้ารับลมอยู่นั้น...หล่อนจับราว สะพานไว้ตานี่พริ้มเชียว...โดยเฉพาะก้นหล่อนที่กำลังโด่งได้ที่.. (นึกภาพตามได้ด้วยนะคะ) แหม! มันน่าเตะให้สักป๊าบ ไวเท่าความคิดฉันก็ยกเท้าขวากระแทกก้นหล่อนเข้าให้ ว๊ายยยย เสียงนังเก๋ร้องขึ้น แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นค่ะ...ในขณะที่ขาฉัน กระทบก้นนังเก๋..ก็มีสิ่งหนึ่งลอยละลิ่วปลิวตกลงไป กลางแม่น้ำ...ปราฏกว่าเป็นรองเท้าฉันเอง...ฉันมองตามไป หน้าฉันขณะนั้นไม่ต้องบอกก็คงพอรู้นะคะ..เหวอไปเลยหล่ะ ซวยแล้วมั๊ยตรู? ฉันคิดในใจ...แงๆๆๆ รองเท้าฉันลอยไปตามน้ำทันที..ส่วนไอ้นุชกะนังเก๋ คงไม่ต้องบอกนะคะว่าทั้งสองทำอะไร...มันกอดคอกัน หัวเราะฉันแบบไม่เว้นวรรคเลยหล่ะ... โดยเฉพาะนังเก๋..หน้าตามันบอกว่าสะใจสุดๆ ยังดีน๊ะตอนที่รองเท้าหล่นลงไปไม่มีเรือผ่าน ไปมา..ไม่งั้น...ฉันไม่อยากคิดภาพว่ารองเท้าฉันจะ ลอยไปกระทบกับอะไรบ้าง...แค่คิดก็เสียววุ๊ย นังเก๋ลอยหน้าลอยตาพูดขึ้นว่า เป็นไงย่ะหล่อน..แม๊..คิดว่าขายาวแล้วจะทำอะไรฉันได้ง่ายๆหรอย่ะ น้ำเสียงมันไม่ต้องพูดถึงทั้งทับทั้งถม..ปนเยาะเย้ยอีกต่างหาก.. ไอ้บ้านี่ ไม่สงสารตรูเล๊ยยย ฉันตัดพ้อ โน เวย์ ย่ะ นังเก๋ลอยหน้าพูด หวังสนุก แต่ทุกข์สงัด ก๊ากกก มันหัวเราะอย่างสะใจ..หึ ไอ้นุชอีกคนเอาแต่หัวเราะฉันอย่างเดียว...หึม..น่าเอาส้ม ยัดปากมันซะจริงเล๊ยยยย...ไอ้นี่ เก๋จ๋า ฉันลากเสียงยาว ไม่ต้องทำเสียงหวานเลย..เช๊อะ มันสะบัดหน้าพูด เก๋คนงามแต๊ๆ ฉันอ้อนมัน ไม่สนเฟร้ย มันสวนกลับ น๊ะ เก๋น๊ะ ช่วยเพื่อนหน่อยน๊ะ ใส่ลูกอ้อนเต็มพิกัด..555 ฉันหันมองหน้า ไอ้นุช...มันรีบโบกมือแล้วพูดทันที ตรูไม่เกี่ยวนาเฟร้ย โห..ไอ้นี่ตรูยังไม่ทันเอ่ยปาก..ช่างมีน้ำใจซะตรูซาบซึ้ง! รัยฟร่ะ แกสองคนนี่..ใจร้ายยยก๊าตรูจริงๆ ก็ได้...ไม่มีต้องใครช่วยก็ได้เฟร้ย ฉันบ่นต่อ เอาดิ..ตามสบายเลยนังอ้อย เสียงเยาะเย้ยของนังเก๋..ชิชะ ฉันเหลือรองเท้าเพียงข้างเดียว...จะทำอะไรได้เนี่ย..ตอนนี้ ยืนอยู่กลางสะพาน..จะเรียกรถกลับบ้านก็เรียกไม่ได้..แงๆ หันไปมอง นังเก๋ กะไอ้นุช มันก็ทำเป็นมองฟ้ามองอากาศซะงั้น แกสองตัว ฉันเรียกมันเสียงอ่อยๆ เอางี้นังอ้อย เสียงนังเก๋ดังสวนมา แกต้องไถ่โทษกะตรูก่อนเลย ไถ่โทษรัยว๊า ฉันยานคางถามมัน เลี้ยงข้าวตรูสองคน โอเค? มันได้ทิเล่นฉันซะ โห...นังนี่...งก ฉันแกล้งว่ามัน จริงๆฉันรู้ว่ามันน๊ะแกล้งฉัน ก็ได้ ฉันไม่มีทางเลือกแล้วนี่เนาะ งั้นแกรรอตรงนี้ เด่วมา แกรจะไปไหนอ่า ฉันถามนังเก๋ ยังจะมาถามอีก นังนี่..ก็ไปหารองเท้าให้หล่อนซิย่ะ มันลอยหน้าพูดเช่นเคย เอาสวยๆ หน่อยน๊ะแก ฉันบอกมัน แม๊...นังนี้ มังลากเสียงยาวเป็นกิโล555555 เรื่องมาก เดี๋ยวก็ให้เดินเท้าเปล่าซะนี่ ฉันหัวเราะ...จริงๆฉันรู้ว่า นังเก๋มันสามารถเพราะมันน่ะรู้ใจฉันเป็นอย่างดี ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร...ฉันกะไอ้นุชยืนรอมันสักพัก นังเก๋ก็กลับมาพร้อม กับรองเท้าแตะ..แตะจริงๆค่ะ...ฉันมองหน้ามันเป็นเชิงถาม..มันรู้ทันความคิด ฉัน..มันบอกว่า ไม่ต้องพูดมากหามาให้ได้ก็บุญแระ..รัยว๊า? ฉันคิด ตรูยังไม่ทัน ได้พูดซะคำ..แค่มองหน้ามันอย่างเดียว..เจือกรู้อีก.. มันว่าพยายามหารองเท้า ให้ฉันแล้ว แต่ขนาดเท้าของฉันน่ะหายาก..อันนี้ฉันก็รู้เพราะฉันเท้ายาวกว่า ผู้หญิงทั่วๆไปจริงๆ...ต้องยอมรับสภาพค่ะ..อิอิ แตะก็แตะ หลังจากได้รองเท้าแล้ว...ฉันก็จัดการกับรองเท้าข้างซ้ายที่เหลือทันที... ทำไงหรอค่ะ? ฉันก็จัดการให้มันไปตามคู่มันข้างขวาซะเลย..บางทีมันอาจ จะไปเจอกันก็ได้..ใครจะไปรู้...ก็มันเกิดมาเพื่อคู่กันนี่นา.. เรื่องราวจุ๊กจิ๊กของฉันจริงๆมันยังมีอีกเย๊อะค่ะ...แต่ละวันมักมีเหตุการณ์ ต่างๆเกิดขึ้นตลอด...สำหรับวันนี้เป็นแค่น้ำจิ้มเท่านั้น..อิอิ ถ้ามีโอกาส จะมาเล่าให้ฟังอีกและขอขอบคุณท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านที่มานั่งฟังค่ะ
จากใจจริงๆของลิงคลองสาน...บายค่ะ เทียนหยด
เมื่อหลายวันก่อนฉันมีภาระกิจบางอย่างที่ต้องรีบไปทำ... และก็ไม่พ้นที่จะต้องใช้บริการรถแท๊กซี่อีกตามเคย.. ประมาณว่าเราเกิดมาเพื่อคู่กัน..อิอิ แต่วันนี้กับวันนั้น (วันที่ฉันเคยมาลงเรื่องสั้น เก็บตกยกมาเล่า) ต่างกันสุดขั้ว... ทันทีที่ฉันแทรกตัวเข้าไปนั่งในรถแท๊กซี่ หวัดดีครับ เสียงทักทายดังขึ้นจากคนขับ หวัดดีค่ะ ฉันกล่าวตอบ ไปไหนครับคุณ เขาถามกลับมา สวนจตุจักรค่ะ ฉันบอกพร้อมกับยิ้มให้เขานิดๆ เพียงแค่คำทักทายและคำพูดที่สุภาพก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแล้ว ขณะที่รถกำลังวิ่ง ฉันก็เริ่มสังเกตุ ซึ่งจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องที่ แสนจะปกติของฉันเลยหล่ะ..เวลาขึ้นแท๊กซี่ ฉันจะเริ่มดูตั้งแต่ หน้าคนขับใบอนุญาติขับขี่ เรื่อยมาจนถึงทะเบียนรถ.. อย่างที่ทราบข้อมูลเหล่านี้มีประโยชน์ต่อผู้โดยสารอย่างเรา
ฉันพึ่งสังเกตุเห็นว่าคนขับแท๊กซี่เป็นไอ้หนุ่มผมยาว..แต่เขา มัดรวบไว้ด้านหลังและใส่หมวกปิดก็ดูเรียบร้อยดี.. เสียงเพลงเบาๆที่เขาเปิดฟังในรถ..บ่งบอกที่บุคลิกเขาได้ดี เพลงเพื่อชีวิต (ใครหว่า..) ว๊าวว..เพลงโปรดฉันด้วย เรื่อรักกระดาษ ของมาลีฮวนน่า.. ดูเขาเป็นคนใจเย็น สังเกตุจากการขับรถ..อืม ท่าจะฤกษ์ดีแล้วเรา กำลังฟังเพลงเพลินๆ รถที่วิ่งมาเรื่อยๆ ก็เป็นอันต้องชะลอหยุดเพราะ ถนนตรงหน้า รถเริ่มจะติดแล้ว..มันใกล้พักเที่ยงด้วย ฉันเพิ่งนึกได้.. แต่ไม่เป็นไรฉันไม่ได้รีบ..ชิวๆสำหรับวันนี้ ฉันมองโน่น นี่ นั่น ไปตามเรื่องตามราว เสียงเพลงเพื่อชีวิตยังคงดัง เบาๆ..และทันทีที่ฉันหันกลับมามองภายในรถ ฉันเห็นคนขับแท๊กซี่ เขากำลังทำอะไรสักอย่างง่วนเชียว..ฉันอดไม่ได้ที่จะขะโงกหน้ามอง นิดหนึ่ง..เหมือนสอดรู้สอดเห็นเลยเรา..ฮ่าๆก็น๊ะ..ขอสักนิดเถอะ.. ภาพตรงหน้าทำให้ฉันแทบไม่อยากละสายตาเลยค่ะ
"เทียนหยด"
Lovers
0 คน เลิฟเที่ยนหยด
Lovings
เที่ยนหยด เลิฟ 0 คน
Lovers
0 คน เลิฟเที่ยนหยด
Lovings
เที่ยนหยด เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
1498
