20 มกราคม 2553 13:17 น.

~ * ~ คุยกับยาย ~ * ~

ยาย..ยาย หา? ยายว่างไหมเนี่ย? ว่าง 

งั้นคุยด้วยคนนะยาย 

เอาสิหลานเอ๊ย..นั่งก่อนๆ 

เอ่อ....ยายก็ลุกขึ้นสิ 

ทำไมยายต้องลุกขึ้นด้วยหล่ะ 

ผมจะได้นั่งก่อนไง  ยาย.. 
>
>ยายปีนี้ดูแก่มากเลยนะยาย..อายุเท่าไหร่แล้วหล่ะ..? 

เมื่อ 20 ปีที่แล้วยายอายุ 50 

ไม่รู้ว่าตอนนี้มันยังจะ 50 อยู่หรือป่าว..ไม่ได้นับมานานแล้ว.. 

โห...ยาย ...ป่านนี้มันไม่เหลือ 9 ขวบแล้วหรอ..

แล้วลูกเต้าไม่มีหรอ?   ยายถึงมานั่งคนเดียวเนี่ย 

มีสิ.. 


อ้าว..แล้วทำไมเค้าไม่มาด้วยอ่ะ มีลูกชายสองคน คนหนึ่งอยู่ระยอง 

คนหนึ่งอยู่เชียงใหม่โน่น .....

ไอ้คนหนึ่งมันจะให้ยายไปอยู่เชียงใหม่...อีกคนหนึ่งจะให้ยายไปอยู่ระยอง.. 

ตัดสินใจไม่ถูกไม่รู้จะไปอยู่กะใครเนี่ย? 

โอ้โฮ..ยายนี่โชคดีจังเลย ลูกแย่งกันเลี้ยง 

โชคดีกะผีอะไรล่ะ...ก็ไอ้คนที่อยู่ระยอง..มันจะให้ไปอยู่เชียงใหม่ 

ไอ้คนที่อยู่เชียงใหม่..มันจะให้ไปอยู่ระยอง 
>
>
เออ..ยาย..อย่าไปคิดมากเลย อายุปูนนี้ร่างกายยังแข็งแรงอยู่ก็ถือว่าโชคดีแล้ว 

โอ้ย..แข็งแรงที่ไหนกัน ตอนนี้กำลังแย่เลยว่ะ 

แย่ที่ไหนยาย..ก็เห็นแข็งแรงดี 

ก็เดี๋ยวนี้ยายมีอาการแปลกๆ เช่น 

นั่งๆอยู่เนี่ย..ถ้าลุกขึ้นปุ๊บ..มันจะยืนทุกทีเลยว่ะเป็นอะไรไม่รู้ 

ลุกแล้วยืนน่ะมันธรรมดานะยาย..ยายเคยเห็นคนล้มทั้งยืนมั้ยยาย..? 

ไม่เคยว่ะ 

อยากเห็นมั้ย..? 

อย่าเลย..ยายแก่แล้ว เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยอยากรู้อยากเห็นอะไร 

อ้าว..เป็นอะไรไปหรอยาย..? 

สงสัยจะแก่ตัวมาก นั่งนานๆ แล้วมันจะมีปัญหา. 

มันเป็นยังไงหรอยาย..? 

อีขาซ้ายนี่มัน...ชา 

แล้วขาขวาล่ะยาย..? 

กาแฟว่ะ.. 

ผมว่ายายต้องรีบไปหาหมอแล้วหล่ะ.. 

ทำไมหล่ะ..? 

ถ้าปล่อยไว้นานๆ มันจะเป็นโอวัลตินนะยาย 

อืม..แล้วพอยืนนานๆนะ..ขาซ้ายมันจะปวด 

โอ๊ย..เป็นเรื่องธรรมดายาย อายุมากแล้วนี่ มันก็ปวดสิ 

ไม่จริงหรอก..ขาข้างขวานี่ก็อายุเท่ากัน..ไม่เห็นมันปวดหล่ะ..? 

>
>
เออ..นี่หลานรู้ป่าวมียาฝรั่งตัวหนึ่งชื่อไวอากร้า 

ถ้าคนที่นกเขาไม่ขันเป็นมะเขือเผาอ่อนปวกเปียกนี่ 

เม็ดเดียว กินก่อนนอนภายใน 20 นาทีเท่านั้นได้เรื่อง...แข็งโป๊กเลย 

ยายรู้ได้ไง?

ยายลองมาแล้ว..วันก่อนแอบไปซื้อมาเม็ดนึง จะเอามาให้ตากิน 

แต่ยายไม่กล้าบอกตาตรงๆ เพราะคนที่นกเขาไม่ขันนี่ 

เขาจะอาย จะรู้สึกว่าเสียเชิงชาย ...

ยายเลยนั่งคิดว่า..เอ..จะเอาให้ตากินยังไงดี

พอดีวันนั้นแกอยากกินผัดไทย ยายนึกออกเลย 

ยายเลยเอายาบดจนละเอียดแล้วโรยในจานผัดไทย ยกไปให้ตากิน 

พอวางบนโต๊ะเสร็จยายก็แอบดู 

เป็นไงยาย..ได้ผลมั้ย..? 

ได้ผลกะผีอะไรล่ะตามันไม่ยอมกินผัดไทย 

อ้าว..ทำไมล่ะยาย..? 

ก็เส้นก๋วยเตี๋ยวผัดไทยมันแข็งโด่ทั้งจานเลย???

หลานเอ๊ย...จ้ะยาย...

คนเราจะประสบความสำเร็จต้องอดทน จ๊ะยาย

หลานเอ๊ย...คนเราจะประสบความสำเร็จต้องอดทน จ้ะยาย 

หลานเอ๊ย..คนเราจะประสบความสำเร็จต้องอดทน.... 

โอ๊ยรู้แล้ว...พูดซ้ำซากอยู่นั่นแหละรำคาญ 

ไอ้หลาน....เอ็งนี่ช่างไม่มีความอดทนเอาซะเลย 

นี่เอ็งเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรมมั้ย 

เชื่อสิยาย เขาบอกว่า... 

ถ้าเราฆ่าไก่...เราจะเกิดเป็นไก่ 

ถ้าเราฆ่าวัว...เราจะเกิดเป็นวัว 

ถ้าเราฆ่านก...เราจะเกิดเป็นนก 

ยาย....เห็นทีผมจะต้องฆ่าคนซะแล้วยาย 

เออ..ยาย..ฉันจะเปิดร้านใหม่ล่ะยาย.. 

ยายช่วยไปอุดหนุนฉันหน่อยนะยาย..ฉันอยากให้ยายไปอุดหนุนเป็นคนแรกเลย... 

โอ๊ยไม่มีปัญหา..เรามันคนกันเอง 

เออ..ว่าแต่..แกจะเปิดร้านอะไรล่ะ??? 

ร้านขายโลงศพจ้ะยาย 

อ้ายเวร...ปากไม่เป็นมงคล..เอ็งจำไว้เลย 

ข้าจะไม่เหยียบเข้าร้านเอ็งจนวันตาย.. 

ถ้าถึงวันตายแล้วอย่าลืมมาอุดหนุนนะยาย 

นี่ๆ..ยายก็มีหลานชายอยู่คนหนึ่ง...กำลังเรียน....เป็นเด็กดีเหลือเกิน...กตัญญู 

....เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดยาย 

....พอยายจะเอาชามไปล้าง...หลานชายมันเข้ามาห้าม..มันบอกว่า" 

ยาย...วันนี้เป็นวันเกิดยาย...ยายอย่าล้างชามเลย.." 

แหม..เป็นเด็กดีจิงๆเลยนะหลานยายเนี่ย 

เออ...มันบอกกองเอาไว้ก่อน...พรุ่งนี้ค่อยล้าง 

ยายอยู่นานไม่ได้หรอกไอ้หนู ..อ้าว...ทำไมล่ะยาย??? 

ต้องรีบไปล้างชาม???

1145

love

comment

13 มกราคม 2553 11:07 น.

เล่าสู่กันฟัง

เที่ยนหยด

เชื่อว่าคนเราทุกคนย่อมต้องมีเรื่องราวมากมาย
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...และในเรืองราวเหล่านั้นย่อมต้องมีสักเรื่องที่สร้าง
ความประทับใจให้กับตัวเราอย่างแน่นอน.....
.
เมื่อตอนที่ข้าพเจ้ายังเด็ก..ก็เที่ยวเล่นไปตามประสา..และค่อนข้างจะเป็น
ลิงทะโมนพอสมควร..ข้าพเจ้ายังจำเหตุการณ์หลายๆอย่างได้ดี...

และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้ข้าพเจ้าประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้..

สมัยก่อนครอบครัวของข้าพเจ้าอยู่แถวๆสวนลุม และแม่ของข้าพเจ้าก็ทำ
ขนมขาย..ซึ่งมี ข้าวต้มมัดและขนมเทียน..พอทำเสร็จส่วนหนึ่งแม่จะขาย
อยู่แถวๆบ้าน..และแบ่งอีกส่วนหนึ่งให้ข้าพเจ้าและพี่สาวไปเดินขายตาม
ซอยต่างๆที่อยู่ใกล้ๆกัน...ในตอนนั้นข้าพเจ้าก็รู้สึกสนุกสนานไปตามประสา
แม่บอกว่าเวลาเดินขาย...ให้ส่งเสียงเรียกลูกค้าด้วย..เราต่างก็ไม่ปฏิเสธ..
เดินไปร้องไป..ลองนึกซีค่ะ เสียงเด็กผู้หญิงสองคนประชันกัน..สนุกมาก
อ่อ.. เกือบลืม แม่จะนำขนมใส่กระจาดให้เราสองคนพี่น้องกระเดียดไป..
คือพี่สาวข้าพเจ้ากระเดียด ส่วนข้าพเจ้าเป็นคนถือตะกร้าที่เก็บถุงกระดาษ
เพื่อเอาไว้ใส่ขนมให้ลูกค้า...ในตอนนั้นถุงพลาสติกยังไม่มีเหมือนปัจจุบัน...

และถุงกระดาษที่เราใช้พวกเราพี่น้องก็ทำกันเอง..โดยที่แม่เป็นคนสอน
ให้ทำกระดาษที่ใช้ก็คือ หนังสือพิมพ์นั่นหละโดยที่เราไม่ต้องลงทุนซึ้อด้วย
เพราะมันเป็นหนังสือพิมพ์ที่พ่อมักจะถือติดกลับมาที่บ้านทุกวัน...คือพ่อทำ
งานอยู่ที่หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งสมัยนั้นชื่อ หนังสือพิมพ์ "พิมพ์ไทย" ซึ่งพวก
เราก็จะคอยเก็บสะสมเอาไว้จนมีปริมาณที่มากพอ ก็จะนำมาพับถุงกระดาษกัน
ถุงส่วนหนึ่งเราก็จะนำไปขายที่ตลาดด้วย..และส่วนที่เหลือก็จะเก็บไว้ใส่ขนม
ที่แม่ทำขาย...เท่ากะว่ามีรายได้สองทาง..เพราะที่บ้านต้องช่วยกันเนื่องจาก
พ่อแม่มี ลูกเยอะอะค่ะ...และทุกคนก็อยู่ในวัยเรียนกันทั้งนั้น....

ย้อนกลับมาถึงตอนที่ข้าพเจ้ากระเดียดขนมไปขายกับพี่สาวต่อดีกว่าค่ะคือเวลา
ที่เราพี่น้องไปขายกันเนี่ยจะเป็นเวลาตอนเย็น เรากลับมาจากโรงเรียนแล้ว
และเสร็จภาระกิจในบ้านเรียบร้อย ...เราสองคนจะเดินไปตามบ้านที่เขาค่อน
ข้างจะมีฐานะคือตอนนั้นเราเห็นบ้านใครหลังใหญ่ๆ มีรั้วสูงๆ เราก็คิดว่าเขา
เหล่านั้นต้องมีฐานะร่ำรวยแน่ๆ...และส่วนมากเขาก็จะไม่ค่อยปฏิเสธเราหรอก
ถ้าเราไปเรียกให้เขาช่วยซื้อ คิดว่าเขาคงสงสารเราสองคนเพราะเห็นเป็นเด็ก
ผู้หญิงด้วยและอีกอย่างเขาอาจติดใจในรสชาดของขนม..เพราะแม่ทำอร่อยมากๆ
ที่สำคัญเราขายไม่แพง...(ไม่ได้โม้น๊ะเนี่ย) อิอิ

และจะมีสถานที่หนึ่งที่ข้าพเจ้าจำได้ไม่เคยลืมก็คือ สถานที่นี้เป็นสถานที่สำหรับ
อาบ อบ นวด และเขาก็จะไม่อนุญาตให้เอาของเข้าไปขาย...แต่เราสองคนพี่น้อง
ก็ทำเป็นไม่สนใจค่ะ...มีวิธีที่เราสองจะเข้าไปได้..ก็คือด้านข้างของรั้วมันจะมีช่อง
สูงพอที่เราจะมุดเข้าไปได้...โดยที่พี่สาวของข้าพเจ้าคอยดูต้นทาง ส่วนข้าพเจ้า
เป็นคนมุดเข้าไป....จริงๆที่เราเข้าไปก็เพราะว่าบรรดาพนักงานอาบอบนวด
ในนั้นเขาเป็นคนให้เราเข้าไปเพราะเขาก็ชอบกินขนมของเรา..และเขาก็จะมี
ที่ให้เราสำหรับแอบขายโดยเป็นที่รู้กันระหว่างเขากับเราค่ะ...

ขนมที่แม่ให้เราขายส่วนมากจะขายหมดทุกวัน....โดยเราสองคนจะกลับ
ถึงบ้านประมาณ1-2 ทุ่มแต่สมัยนั้นไม่มีอะไรน่ากลัวเราสามารถเดินใน
ซอยต่างๆได้โดนที่ไม่เคยเกิดอันตรายใดๆเพราะส่วนมากทุกๆคนจะรู้จัก
และคุ้นเคยกันดีกับเราสองคนพี่น้อง และในความรู้สึกของข้าพเจ้าใน
ขณะนั้นมันมีความสุขและความสนุกปะปนกันไปส่วนความทุกข์นั้นไม่ต้อง
พูดถึงเราไม่เคยเก็บเอามาคิด เพราะด้วยวัยของเรานั้นยังเด็กอยู่มาก
พี่สาว 10 ขวบ ส่วนข้าพเจ้า 8 ขวบก็สนุกสนานไปตามประสาและที่เราพี่น้อง
รู้สึกภูมิใจมากๆก็คือได้ช่วยแบ่งเบาภาระให้กับพ่อแม่....เงินที่ได้จากการ
ขายของแม่ก็จะเก็บไว้เป็นค่าเล่าเรียนให้พวกเรา...

จริงๆแล้วข้าพเจ้ามีความทรงจำในวัยเด็กมากมายที่ประทับใจ แต่สำหรับเรื่อง
ขายขนมเนี่ย ประทับใจมากที่สุด..เป็นความทรงจำที่มีค่ามากๆ มันทำให้ข้าพเจ้า
รู้จักรับผิดชอบตั้งแต่ยังเด็ก..และปลูกฝังมาจนถึงทุกวันนี้... ขอบคุณพ่อกับแม่
มากๆค่ะ..ที่ทำให้ลูกเดิบโตมาได้ด้วยความเพียรพยายามและอดทน..ที่สำคัญ
เป็นพลเมืองเต็มขั้นอยู่ในโลกใบนี้....

มาค่ะมาเล่าสู่กันฟังดีกว่า...ว่ามีเหตุการณ์ใดบ้างที่สร้างความประทับใจ
ให้กับเราจนกลายเป็นความทรงจำที่ไม่เคยลืม....

1196

love

comment

9 มกราคม 2553 12:22 น.

กาแฟใส่เกลือ

เที่ยนหยด

เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งนึง เธอดูโดดเด่นมาก
และมีคนมากมายรุมล้อมเธอ ในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง
ไม่มีใครใส่ใจเขาเลย และหลังงานเลี้ยงเลิก เขาได้มีโอกาสชวนเธอ
ไปทานกาแฟต่อ เธอประหลาดใจมากแต่ท่าทีที่สุภาพของเขา ทำให้เธอ
ตอบตกลง...

พวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งนึง เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก
เธอรู้สึกอึดอัดมาก จนคิดในใจว่า ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะ
แต่ทันใดนั้น..
เขาถามบ๋อยว่า ขอเกลือป่นได้ไหม อยากเอามาใส่ในกาแฟ
ทุกคนในร้านหันมาจ้องเขาด้วยความประหลาดใจ เขาอายจนต้องก้มหน้า
แต่ก็ยังเติมเกลือลงในกาแฟ และก็ดื่มมันเสียด้วย
ทำให้เธอต้องถามเขาอย่างอดไม่ได้ว่า ทำไมชอบกาแฟรสชาติแบบนี้
เขาตอบว่า เมื่อเขายังเด็ก บ้านเกิดเขาอยู่ริมทะเล เขาเป็นลูกน้ำเค็ม
เล่นกับทะเลทุกวัน เคยชินกับรสเค็มของเกลือ เหมือนกับรสชาติของ
กาแฟเค็มเพราะฉะนั้นเมื่อทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรสกาแฟเค็มๆ เขาก็จะ
คิดถึงวัยเด็ก คิดถึงบ้านเกิด เขาคิดถึงพ่อแม่ทียังอยู่ที่นั่น
เขาเล่าไปก็น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ....

นั่นเป็นความในใจลึกๆของเขา ผู้ชายคนไหนที่กล้าบอกว่าเขาคิดถึงบ้าน
แสดงว่าเขาต้องรักครอบครัวอย่างมาก และมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว
ดังนั้นเธอก็เริ่มประทับใจในตัวเขา เริ่มชวนเขาคุย เล่าถึงบ้านเกิด
ของเธอบ้าง ชีวิตในวัยเด็ก ครอบครัวของเธอ......

เธอกับเขาคุยกันถูกคอมากขึ้นเรื่อยๆ และจากการเริ่มต้นที่ดีทำให้
เขากับเธอคืบหน้าความสัมพันธ์ต่อไป จนทีสุด เธอก็ค้นพบว่า
เขาคือผู้ชายแบบที่เธอต้องการอย่างแท้จริง เขาใจกว้างอ่อนโยน
อบอุ่น และดูแลเธอเป็นอย่างดีแต่เธอเกือบจะมองข้ามเขาไป
! ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้น

และชีวิตรักที่สวยงามเช่นนี้ ก็เหมือนดังเรื่องทั่วไปเมื่อเธอตกลงใจ
แต่งงานกับเขา และก็มีความสุขมาโดยตลอด.

โดยทุกๆครั้งที่เธอชงกาแฟให้กับเขา เธอต้องใส่เกลือลงไปในกาแฟ
ให้ทุกครั้งไปเธอรู้ว่านี่เป็นกาแฟที่เขาชอบมากที่สุด หลังจากนั้นอีกสี่สิบปี
เขาก็จากเธอไปและได้ทิ้งจดหมายไว้ให้เธอฉบับนึง ข้างในมีใจความว่า

ที่รัก อภัยให้ผมด้วย ที่ต้องโกหกคุณชั่วชีวิต
มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมโกหกคุณ เรื่องกาแฟเค็มนั่น
จำวันแรกที่เรามีนัดกันได้ไหม ผมประหม่ามากในตอนนั้น
จริงๆแล้วผมต้องการน้ำตาลแต่ผมพูดผิดเป็นขอเกลือ
ซึ่งมันยากที่จะกลับคำในตอนนั้น ผมจึงต้องปล่อยมันไป
และผมก็ไม่คิดว่า นั่นจะทำให้เราได้เริ่มต้นการพูดคุยกัน
ผมพยายามที่จะสารภาพกับคุณหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมก็
ไม่กล้าที่จะสารภาพออกไปทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า
จะไม่โกหกอะไรคุณอีกแม้แต่ครั้งเดียว
ตอนนี้ผมจากไปแล้ว ผมไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีก
ดังนั้นจึงเล่าความจริงในจดหมายฉบับนี้
แท้จริงแล้วผมไม่ได้ชอบทานกาแฟรสเค็มเลยแม้แต่น้อย
มันรสชาติค่อนข้างแย่ทีเดียว
แต่ว่าผมทานมันตลอดทั้งชีวิตตั้งแต่ได้รู้จักคุณ
ผมไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ทำเพื่อคุณเลย
การได้พบคุณเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตของผม
ถ้าผมได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง ผมก็ยังอยากจะได้พบคุณ
และมีคุณเป็นภรรยาผมอีกครั้งเช่นกัน
แม้ว่าผมจะต้องดื่มกาแฟรสเค็มอีกตลอดชีวิตก็ตาม!

น้ำตาของเธอหยดใส่กระดาษจดหมายจนเปียกชุ่ม
และหลังจากนั้น หากมีใครถามเธอว่า

กาแฟใส่เกลือรสชาติเป็นเช่นไร?

เธอก็จะตอบเสมอว่า "มันหวาน"

2476

love

comment

25 ธันวาคม 2552 13:57 น.

เราไม่ได้ ไม่รักกัน (ซะหน่อย)

เที่ยนหยด

บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่ง 
แดดยามเย็นทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง 
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี 
นอนซม..อยู่บนเตียง 

เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว 
แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ 
เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา 
เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น 
แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม 

มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี 
ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี 
แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต 
เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด.. 
ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ 
มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง 

หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก 
เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ... 
เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก 
ฉันรู้ 
ชายชรา..พยักหน้ารับ 

เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ 
หญิงชรา..มองหน้าชายชรา 
ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ 
ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ 

ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น.. 
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.. 
เธอ..รำลึกความหลัง 
แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน 
ชายชราบอก 
ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน 
จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน 
หญิงชราพูดขึ้น 
สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป 
เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ 
ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ 
เธอเย้ายิ้มๆ 

แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... 
จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ 
ชายชรา..ทวนความหลัง 
เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ 

โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน 
ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน 
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม.. 

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ 
วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย 
เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ 
พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ .. 
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ... 
พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา 
กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ 
และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ 

เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ 
ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน 
มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน 
มัน..นอกใจเธอ 
เขาบอกเรียบๆ.. 
แต่..เธอไม่เชื่อ 

วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย 
เธอว่าเขา..ไปหลายคำ 
อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก 
เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา 
มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร 

เธอส่งจดหมายไปขอโทษ 
..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ 
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า 
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ" 

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น 
..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน.. 

เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า.. 
เธอจะแต่งงาน.. 
เขา..มองหน้าเธอ.. 
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร 
..ดีใจ? 
..เสียใจ? 
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า.. 
..เราใจหาย.. 

แต่ก่อนหน้านั้น.. 
ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี 
..และรักเธอจริง 
เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก 
ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก .. 

วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า.. 
ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง 
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ 
ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย 
..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า.. 
ฝากด้วยนะ.. 

เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา 
เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ 
มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป 
แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน 

เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี 
ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ 
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ 
น้อยกว่า..อยู่ใบนึง.. 
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน.. 

บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก 
หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย.. 
และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย 
..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ.. 

คิดอะไรอยู่? 
เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ 
เรา..กำลังนึกแปลกใจ 
เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด 
ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน? 
เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน 
เราสนิทกันมาก..มั้ง 
เขาว่า 
นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่ 
เธอว่า
เธอ..ถามยากไปนะ 

เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่ 
ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ? 
แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น 
อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย 
เขาพูดขึ้น 
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ.. 
ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน 

เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน 
แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ 
เขาเว้นช่วง 
ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย 

เธอหลับตาลง.. 
คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง 
นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย 
เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง 
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว 

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้ 
กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ.. 
และนั่น.. 
คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน

1188

love

comment

29 พฤศจิกายน 2552 11:38 น.

เรื่องกล้วยๆ..ที่ไม่กล้วยจริงๆ

เที่ยนหยด

เมื่อวานนี้ฉันถือว่าเป็นวันที่พิเศษอีกวันหนึ่ง
เพราะว่าฉันออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อไปร่วมพิธีอุปสมบท
หลานชายของเพื่อนสนิทคนหนึ่ง และกว่าจะเสร็จพิธีก็ประมาณ
11 โมงหลังและหลังจากที่ฉันได้บอกลาเพื่อนแล้ว ฉันก็รีบตรงดิ่ง
กลับบ้านทันที เพราะว่าฉันมีนัด ส่วนจะนัดกะใครนั้น ตามมาค่ะ
แล้วจะรู้..อิอิ

ทันทีที่ถึงบ้าน ฉันก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เพื่อให้เหมาะกับนัด
ครั้งนี้หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉันเดินไม่ถึงสิบก้าวก็ถึงที่
นัดหมาย..มาถึงตอนนี้แล้วอาจมีบางคนชักจะเริ่มหมั่นไส้ฉันแล้ว
ก็ได้ว่า ทำไมมันลีลาเยอะนักว๊า...กว่าจะบอกได้ว่านัดกะใครและ
ที่ไหน...อ่ะ อ่ะ ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเล่าแบบเรียบๆง่ายๆก็ไม่ใช่ฉัน
แล้วค่ะ เดี๋ยวแอบกระซิบก่อนว่าฉายาที่เพื่อนๆมักจะเรียกฉัน
ก็คือ ไอ้จอมลีลา แต่ถ้าเป็นที่บ้านก็มักจะพูดกับฉันบ่อยๆว่า
อย่าย้วย หรือไม่ก็ อย่าเยอะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าย้วยตรง
ไหนและเยอะตรงไหน 55555

เอาเป็นว่าเข้าเรื่องแล้วค่ะ แหะๆ ที่ว่าฉันเดินไม่ถึงสิบก้าวก็ถึงที่
นัดเนี่ย..ก็ประมาณว่าเดินลงบันไดมาแล้วเลี้ยวซ้ายก็ถึงทันที
ไม่ใช่อื่นไกลฉันมีนัดกะห้องครัวที่บ้านค่ะ...ครัวที่แสนกระทัดรัด
และก็ไม่ค่อยจะเหมาะกับคนที่เดินเข้าไปซะเล้ยย...แต่ก็ไม่ได้เป็น
ปัญหาสบายอยู่แล้วสำหรับฉัน และวันนี้ฉันตั้งใจเต็มที่ที่จะทำขนม
เป็นขนมไทยแท้แต่โบราณใครมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ...หุหุ
นอกเรื่องอีกแล้ว วอนโดนทุบซะจริงๆเรา...ฮ่าๆ เข้าเรื่องดีกว่าคือว่า
ขนมที่ฉันจะทำก็คือ "ขนมกล้วย" แค่เอ่ยชื่อดูเหมือนง่าย แต่ฉัน
กลับไม่ได้คิดเช่นนั้น รู้สึกว่ามันไม่ง่ายเพราะไม่เคยทำ ปกติถ้าเป็น
ขนมไทยๆคนที่ทำให้กินก็จะเป็นแม่ซะส่วนใหญ่ ส่วนฉันก็มีหน้าที่กิน
อย่างเดียว...มาค่ะมาลองทำกัน

ขั้นตอนแรกต้องเตรียมส่วนผสมเสียก่อน ดังนี้ค่ะ

1. กล้วยน้ำว้าสุกงอม 10-12 ลูก
2. แป้งข้าวจ้าว 1 ถ้วยตวง
3. แป้งมัน ¼ ถ้วยตวง
4. น้ำตาล 1 ถ้วยตวง
5. มะพร้าวขูด ½ กก. นำมาคั้นเอาหัวกะทิ 1 ถ้วยตวง
6. มะพร้าวทึนทึกขูดมือ 1 ถ้วยตวง
7. เกลือ ½ ช้อนชา

และขาดไม่ได้จริงๆ..สำหรับมืออาชีพอย่างเรา...(หลงตัวเอง สุดๆ)
คือภาพประกอบ เพื่อความสมบูรณ์แบบ

นำกล้วยมาบดให้ละเอียดค่ะ

แป้งข้าวจ้าว

แป้งมัน

น้ำตาลทรายขาว

หัวกะทิ

มะพร้าวทีนทึกขูดด้วยที่ขูดมือ

กากมะพร้าวหลังจากที่ได้คั้นเอาหัวกะทิออกแล้ว

ขั้นตอนการทำ

1. นำกล้วย, แป้งข้าวจ้าว, แป้งมัน, น้ำตาล, หัวกะทิ,เกลือ และ
กากมะพร้าวที่คั้นหัวกะทิออกแล้ว มาผสมกันทั้งหมด จากนั้น
ก็นวดด้วยมือจนเข้ากันเป็นเนื้อเดียว

2. เตรียมกระทงใบตองหรือจะเป็นถ้วยตะไลก็ได้ แต่สำหรับวันนี้
ฉันจะใช้กระทงใบตองค่ะ กระซิบนิดหนึ่งว่ากระทงใบตองนี้ฉัน
เย็บเองกะมือจริงๆ ไม่ได้โม้..อิอิ นำกระทงวางเรียงลงในซึ้ง

เมื่อเรียงเสร็จแล้วก็ตักขนมกล้วยใส่ลงกระทงให้เต็มถึงหน้ากระทง
เลยค่ะ เพราะเมื่อถึงเวลาที่ขนมสุกแล้วจะดูสวยงามดี หลังจากนั้น
ก็นำมะพร้าวที่ขูดมือไว้มาโรยแต่งหน้าให้พอสวยงามค่ะ..
สาเหตุที่ใช้กระทงใบตองเพราะชอบเวลาที่ขนมสุกนอกจากจะได้
กลิ่นขนมแล้วยังมีกลิ่นหอมของใบตองผสมอยู่ด้วย

3. นำขึ้นตั้งไฟนึ่ง ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีสำหรับกระทงใบตอง
แต่ถ้าเป็นถ้วยตะไลหรือภาชนะอื่นๆก็ต้องเพิ่มเวลาเป็น 25-30 นาทีค่ะ

4. หลังจากขนมสุกแล้ว หน้าตาจะเป็นแบบนี้ค่ะ

ว้าวว...หอมจริงๆเล้ยย

หลังจากนั้นก็นำมาจัดให้ดูสวยงาม ประมาณว่ารูปลักษณ์ต้องดูดี
ไว้ก่อน แต่เรื่องรสชาดนั้นเป็นอีกเรื่องค่ะ

และแล้วก็มาถึงนาทีสำคัญที่สุดนั่นก็คือ หาคนมาชิมค่ะ..ซึ่งบุคคลที่
ได้รับเกรียติ์สูงสุดก็คือ แม่สุดที่รักนั่นเอง...

"แม่จ๋า ลองชิมหน่อยน๊ะจ๊ะ" ฉันหวานใส่แม่ทันทีพร้อมกับส่งขนม
กล้วยให้แม่ แม่รับไว้พร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย...รู้น๊าว่าแม่คิดอะไรอยู่
หลังจากนั้นแม่ก็แกะขนมกล้วยจากกระทงเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ
แน่ะ..ทำเงียบอีกแม่เรา ไม่ยอมพูดจา...ปล่อยลูกให้ลุ้นระทึกซะงั้น..

"แม่ เป็นไงบ้าง" ฉันถามพร้อมกับมองหน้าแม่ แม่ไม่ตอบ..เอาสิ
ดูแม่ทำ..เหอๆ ฉันก็ถามอีก "แม่ ผ่านมั๊ย" แม่มองหน้าไม่พูดไม่จา
แล้วก็อมยิ้มพร้อมกับพยักหน้า...อุแม่จ้าว..ฉันคิดในใจ..ถ้าลองแม่
พยักหน้าแสดงว่าขนมกล้วยฉันก็ใช้ได้หล่ะสิ..อิอิ กระซิบอีกทีค่ะ ว่า
ก่อนจะให้แม่ชิมฉันแอบชิมก่อนแล้ว..ฉันว่ามันก็พอได้อยู่นา...แต่
ถ้าจะให้ชัวร์ต้องผ่านลิ้นแม่ก่อนนั่นหล่ะฉันถึงมั่นใจได้........

และหลังจากนั้นบรรดาลิ่วล้อทั้งหลายไม่ว่าจะเป็น พี่ น้อง และหลาน
ก็ต่างทยอยหยิบกินคนละกระทงสองกระทง. เห็นภาพตรงหน้าฉันก็
แอบยิ้มให้ตัวเอง..ก็ดีใจสิค่ะ ทำขนมให้คนทั้งบ้านกินได้แบบนี้....
ขอแอบนินทาคนในบ้านเล็กๆแล้วกัน...ก็คือว่าคนในบ้านเนี่ยนับ
ตั้งแต่ แม่ลงมายันหลานเลย แต่ละคนน่ะลิ้นขั้นเทพทั้งนั้น ถ้าไม่
อร่อยจริงพวกท่านๆต้องเม้าท์แหลกแล้วค่ะ..แต่นี่ทุกคนไม่พูด..
แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่า ขนมกล้วยของฉันพอออกงานได้ค่ะ..เฮ้อ หยั่งที่
บอกหล่ะค่ะว่า มันเป็นเรื่องกล้วยๆที่ไม่กล้วยสำหรับฉันจริงๆ

ทั้งนี้ทั้งนั้นความสุขของฉันมันไม่ได้อยู่ตรงที่อยากให้ใครๆมานิยม
ชมชอบขนมหรอกค่ะ แต่ฉันชอบมองภาพในครอบครัวเวลาที่เรา
มีส่วนร่วมทำกิจกรรมกัน ไม่ว่าจะเป็นกิน เที่ยว หรือว่าทำงาน ...
มันเป็นภาพแห่งความสุขจริงๆ...
แล้วก็หมดไปอีกหนึ่งวัน ซึ่งมันเป็นวันหยุดที่แสนวิเศษมากๆสำหรับ
ฉัน..เลยอดไม่ได้ที่จะนำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ

ปล. ใครอยากลองทำขนมกล้วยสูตรนี้ ตามสบายเลยนะคะ
ส่วนเรื่องรสชาด สามารถปรับลดได้ตามต้องการค่ะ

คำเตือน : ห้ามทานเยอะเพราะมันเปลือง ..เอ้ย..ไม่ใช่
เพราะเดี๋ยวจะอ้วนเกินความจำเป็นค่ะ...
เราเตือนคุณแล้วน๊ะ เหอๆๆ