22 กันยายน 2553 20:47 น.
เที่ยนหยด
ไปเราไปเที่ยวกันให้มันส์หยด
ลองลิ้มรสความสุขสนุกสนาน
หากเหนื่อยล้าหมักหมมเสียนมนาน
ทำแต่งานอย่างเดียวมันเหี่ยวใจ
เป้ไม่มีสะพายแต่หมายมุ่ง
ลาเมืองกรุงสักครามองฟ้าใส
ลุยจนทั่วหาดทรายอย่าอายใคร
ลัดเลาะไปตามกันวันของเรา
ใส่กางเกงชาวเลก็เท่ห์แล้ว
ดูคล่องแคล่วผ่อนคลายเกือบหายเหงา
มาเถอะเกลอปล่อยใจให้บางเบา
เสื้อตัวเก่าเก๋าจริงลิงยังอาย
รองเท้าแตะคู่ใจเอาไปด้วย
แม้ไม่สวยก็ถึงซึ่งจุดหมาย
ไม่ต้องการอะไรอีกมากมาย
แค่ผ่อนคลายอารมณ์นั่งชมเล
ความทรงจำดีดีเก็บเอาไว้
ลบล้างใจที่หนักจวนหักเห
พักเถิดหนาเดี๋ยวฉันจะไกวเปล
ท้องทะเลเกลียวคลื่นพารื่นรมณ์
มาเถอะเที่ยวเต็มที่ไม่มีอั้น
นอนชมจันทร์กระจ่างอย่างสุขสม
ชีวิตยังอยู่ในโลกใบกลม
อยากชื่นชมวันใดก็ไปกัน
< เทียนหยด>
18 กันยายน 2553 23:28 น.
เที่ยนหยด
เช้านี้ฉันมองเห็น ความลำเค็ญบนร่างหนึ่ง
แขนขาเขาดูตึง เต็มไปด้วยแผลเรื้อรัง
เหยียดกายนอนคว่ำหน้า เหงื่อออกมาทั่วแผ่นหลัง
ยื่นมือขอเศษตังค์ ผู้คนมองอย่างสนใจ
บ้างให้เพราะเวทนา คงอ่อนล้านั่งไม่ไหว
บางคนเดินผ่านไป มิเฉียดใกล้ชายพิการ
ดวงตาเขาสอดส่าย แลร่างกายน่าสงสาร
คงทนทรมาน เลือดเกรอะกรังซ้ำบวมแดง
เขาคลานไปข้างหน้า แทรกกายาทุกหนแห่ง
แสงแดดเริ่มร้อนแรง ดูเหนื่อยล้าเสียเหลือทน
กระป๋องที่เขาถือ นี่น่ะหรือความเป็นคน
ฉันคิดอย่างสับสน หยิบเศษเหรียญหย่อนลงไป
ตกเย็นฉันกลับบ้าน ท้องเริ่มพล่านทนไม่ไหว
หิวจนแทบขาดใจ แวะร้านข้าวในทันที
ข้าวแกงอยู่ตรงหน้า เลิกวางท่าไม่รอรี
ตรงไปนั่งเก้าอี้ อารมณ์ดีแล้วซิเรา
มองไปยังหน้าร้าน คนพลุกพล่านไม่เงียบเหงา
ลูกค้าเยอะไม่เบา แวะเวียนชิมเป็นประจำ
ชายหนึ่งเดินเตร็ดเตร่ ร่างซวดเซเกือบคมำ
ตรงพื้นที่เหยียบย่ำ เต็มด้วยน้ำที่เจิ่งนอง
ใช่เขาคนเมื่อเช้า เหตุใดเล่ายืนถือของ
ฉันนึกพร้อมตรึกตรอง จึงชัดแจ้งในเหตุการณ์
เขาสร้างภาพลวงตา แปลงกายาน่าสงสาร
แท้จริงนั้นคือมาร หลอกสังคมไปวันวัน
นี่หรือจิตมนุษย์ หยั่งไม่สุดแลผกผัน
เล่ห์เหลี่ยมสารพัน ล้วนสิ่งสร้างให้รานรอน
เพียงภาพภายนอกเย็น อาจซ่อนเร้นด้วยไฟฟอน
แจ่มชัดทุกบทตอน รู้เท่าทันนั่นแหละดี
เทียนหยด
9 กันยายน 2553 09:17 น.
เที่ยนหยด
๏บินลอยคว้างกลางหาวจนหนาวเหน็บ
กล้ำกลืนเก็บความช้ำเที่ยวร่ำหา
ขอบฟ้านั้นกว้างไกลสุดปลายตา
หวั่นผวาราตรีสีเงินยวง
ร่อนเร่ไปยังถิ่นถวิลหวัง
ม่านหมอกบังทั่วแผ่นดินแดนสรวง
สู่หนทางเดียวดายพ่ายลมลวง
แสงดับดวงใครเล่าเฝ้าอาวรณ์
คลื่นและลมโหมซ้ำกระหน่ำซัด
กายหนาวจัดขังใจเกินไถ่ถอน
ดุจสายป่านชีวิตถูกลิดรอน
ให้เหนื่อยอ่อนหลงทางแทบวางวาย
มองหาฝั่งไม่เห็นยากเย็นแท้
ย้ำรอยแผลมิหยุดสิ้นจุดหมาย
คราควันแฝงรายรอบคลุมครอบกาย
ถึงคราวพ่ายคงสิ้นทั้งอินทรีย์
มุ่นเมฆหม่นลอยลิ่วลับทิวเขา
วังเวงเหงาเหลือเกินอยากเมินหนี
ยามฟ้าหลัวโรยแรงแสงชีวี
ใกล้ริบหรี่มืดมนทุกหนทาง
น้ำตาเอ่อท่วมท้นรอหล่นหยาด
แสนอนาถโหยหวนจวนฟ้าสาง
อำลาแสงสุดท้ายก่อนวายวาง
เพื่อคืนร่างอันสงบสู่ภพภูมิ๚๛
เทียนหยด
Lovers
0 คน เลิฟเที่ยนหยด
หน้าส่วนตัว
1402
