22 พฤศจิกายน 2547 06:23 น.
เทาสีเงิน
มีแต่จะห่างเหิน
ยิ่งเนิ่นนานยิ่งรานร้าว
ไกลห่างทุกอย่างสาว
แต่จำเท้าต้องก้าวเดิน
ผ่านพ้นด้วยจนใจ
แม้นห่วงใยต้องทำเมิน
เพราะรักเขาเหลือเกิน
จึงต้องเดินด้วยน้ำตา
แทนคำพร่ำเฉลย
หลั่งเปิดเผยอยู่ตรงหน้า
แทนถ้อยละห้อยหา
ว่ารักนุชที่สุดแล้ว
19 พฤศจิกายน 2547 00:52 น.
เทาสีเงิน
เพราะมีใจ ไหวอ่อน จึงร้อนหนาว
หากต้องร้าว รานใจ ก็ไม่หวง
เพราะหัวใจ มิใช่หรือ ดื้อเป็นห่วง
หากใจดวง นั้นต้องตรอม ก็พร้อมทน
ขอเพียงมี ลมหายใจ ให้ได้รัก
ตัวฉันจัก ไม่ร้องขอ ง้อให้สน
เพราะที่รัก มิใช่ชั่ว เพื่อตัวตน
เพียงกมล หมายเอื้อ จะเกื้อกูล
ให้เธอสุข สมหวัง ดั่งที่คิด
แม้ชีวิต นี้จะลับ ไม่อับสูญ
ปิติอื่น ชื่นใด ไม่เทิดทูน
เพียงอาดูร ว่าที่ให้ จะไม่พอ
12 พฤศจิกายน 2547 02:47 น.
เทาสีเงิน
ในค่ำคืนขื่นขมด้วยลมหนาว
ฉันจะก้าวผ่านพ้นไปอย่างไรหนอ
ดาวระยับกลับมิอุ่นละมุนพอ
ที่จักทอรอท่าทิวาวาร
แรงลมเป่าเร้าโลกให้โศกสะอื้น
เหมือนว่าคืนนี้จะทอดตลอดกาล
ความโดดเดี่ยวเดียวดายได้ทรมาน
ให้ทุกข์ธารหลั่งไหลจากนัยตา
ที่มืดบอดตลอดทั้งภวังค์ผ่าน
จึ่งซมซานด้วยฤทธิ์เล่ห์เสน่หา
ความอาวรณ์อ่อนไหวในเวลา
ที่ฟากฟ้ามืดดับช่างจับใจ
11 พฤศจิกายน 2547 02:06 น.
เทาสีเงิน
เมื่ออรุณรุ่งฉัตรรัศมี
ปฐพีนี้ก็แจ้งด้วยแสงสูรย์
ความอบอุ่นหนุนเอื้อก็เกื้อกูล
นี้คือมูลเหตุแท้ที่แปรไป
เปรียบรักเป็นเช่นอรุณที่อุ่นอ่อน
ย่อมมาก่อนปรารถนาพาหวั่นไหว
ดลให้จิตเพ้อพร่ำทั้งร่ำไร
จึ่งทำให้จริตลูกคือผูกพัน
อย่าตีค่าว่าเลื่อมล้ำใครต่ำสูง
รักจับจูงจิตจดจ่อจึงทอฝัน
แต่บางครั้งรักถูกปลูกเพราะผูกพัน
ให้จากกันนั้นละถึงจะซึ้งใจ
4 พฤศจิกายน 2547 02:56 น.
เทาสีเงิน
ขาวพร่าง ลางเลือน ชั่งเหมือนฝัน
หนาวสั่น ฉันสะท้าน ในม่านฝน
กล้ำกลืน ยืนมอง ด้วยหมองหม่น
นานจน ดลจิต ริษยา
น้อยใจ ในโชค ชะตานัก
แม้นรัก มากล้น กว่าฝนฟ้า
มิอาจ บาดทรวง ให้ห่วงหา
ด้วยค่า กว่าสิ่ง ไม่ยิ่งยืน
เก็บงำ ช้ำใจ ด้วยไหวอ่อน
ตัดรอน ทอนทั้ง ที่ยังฝืน
ได้ฝน หล่นพราง ครางสะอื้น
ไหลกลืน น้ำตา ที่ฝ้ามัว
เป็นสินธุ์ รินหล่น สู่ต้นกล้า
ยืนท้า แล้งลม ที่ข่มหัว
อย่าเหงา เศร้าขลาด อย่าหวาดกลัว
เช่นตัว ข้ารอน ด้วยอ่อนแอ
หน้าส่วนตัว
414
