13 ธันวาคม 2547 05:46 น.
เทาสีเงิน
จุมพิตนี้ พี่จูบไว้ ในใจก่อน
เนื้อแก้มอ่อน น้องเจ้า มิเศร้าหมอง
จูบสุดท้าย ได้กระซิบ รักหยิบจอง
จูบเพียงมอง ผ่านแก้ม ก่อนแรมไป
ไกลคนซึ้ง หึงหวง ดั่งดวงจิต
ไกลมิ่งมิตร คิดจะลา น้ำตาไหล
หวังเพียงจูบ ดื่มด่ำ กว่าคำใคร
เกี่ยวหนึ่งนัยน์ เนตรน้อง ให้มองตาม
เป็นสัญญาณ ขานไข ว่าใจนุช
ก็เป็นดุจ เดียวดวง ทรวงหวั่นหวาม
พี่ครองเศร้า เจ้าก็ตรม ระทมตาม
เก็บวู่วาม งามจึ่งพราง ด้วยหางตา
10 ธันวาคม 2547 00:54 น.
เทาสีเงิน
มองผ่านในม่านฝัน ทุกคืนวันจนจันทร์จาก
หนาวเหน็บเจ็บจึงอยาก ถึงฝั่งฝากแห่งความหวัง
รอคอยเพียงไมตรี เพียงธุลีฤดีดัง
ดื่มหาวดาวเดือนทั้ง วิมานฟ้าในราตรี
ฝันใช่อยู่ไกลลิบ เพียงกระซิบหนอคนดี
เอ่ยพร่ำเพียงคำนี้ พี่จักไม่อาลัยเลย
ทรัพย์สินบ่ยินยล ทุกข์บ่บ่นให้คนเย้ย
งามสมบ่ชมเชย จักเฉลยเพียงแก้วตา
เทพไท้ใยมาแกล้ง ให้ข้าแล้งสิเนหา
หมองหม่นจนอิจฉา กระทั้งฟ้าที่เคียงจันทร์
7 ธันวาคม 2547 09:25 น.
เทาสีเงิน
รักสถิต ทุกทิศา เช่นอากาศ
แต่เธอขลาด เขลาเขิน จึงเดินหนี
เปรียบดาวลับ วับแวม แซมหริบหรี่
หวังกวี นิพนธ์พจน์ รจนา
เธอจึงอยู่ อย่างเดียวดาย ท้ายที่สุด
ใครหนอฉุด ให้เธอขาด วาสนา
รักมากล้น จนใจ จะไขว้คว้า
เพียงคิดว่า เขาจัก ไม่รักเรา
จึงถนอม ยอมบ่ม ด้วยขมขื่น
มองคนอื่น ชื่นหวาน แล้วพาลเหงา
ทุกข์ระกำ ซ้ำก่อ ก็เพราะเจ้า
ที่ด้นเดา เสียทั้งหมด เลยอดชม
30 พฤศจิกายน 2547 07:44 น.
เทาสีเงิน
วอนลมหนาว คราวผ่าน ม่านห้องนั้น
ช่วยลดหลั่น ผันเปลี่ยนแปร กระแสสาย
อย่าพัดหนาว ราวร้าน ผ่านเรือนกาย
เหมือนดังคล้าย พรายผ่านข้า ในครานี้
หากดาวมอง เห็นน้องข้า นิทราหลับ
ดาวช่วยดับ อับแสง ผ่อนแรงหรี่
ปล่อยความมืด ชืดชา ของราตรี
กอดคนดี ไว้แทน แขนของข้า
ฝากจันทรา ก่อนลารุ่ง ด้วยพรุ่งนี้
ช่วยสาดสี ส่องแสงลู่ ลงสู่หล้า
ชโลมไล้ ใยแย้ม แก้มแก้วตา
จูบแทนข้า สักครั้งก่อน จะจรไป
ฝากไก่อู กู่ขัน สนั่นเสียง
เป็นสำเนียง เรียกขวัญกล้า อย่าไถล
รีบเร่งกลับ ทับสถิต สะกิดใจ
เหมือนเช่นใคร ใคร่สนิท สะกิดนาง
สู้ฝากฝัง สั่งความไว้ ด้วยใจห่วง
ก่อนร่างร่วง สู่ห้วงฝัน ก่อนวันสาง
เพียงหวังจิต คิดถึง คำนึงนาง
นำนุชวาง อิงแอบ ให้แนบนอน
24 พฤศจิกายน 2547 06:30 น.
เทาสีเงิน
รุ่งอรุณ อุ่นอ่อน ค่อยชอนผ่าน
ทิพย์พิมาน ม่านเมฆ วิเวกสถาน
ราตีคล้อย พลอยหลบ มิพบพาน
สู่วิมาน ป่าเขา ในเงาไพร
ดาวดวงน้อย ลอยเดี่ยว ด้วยเปลี่ยวล้า
เช่นดั่งข้า ที่ลาฝัน ก่อนจันทร์ไกล
ภาพที่หมาย หายวับ ดับวูบไป
แต่ห่วงใย ใครมิสร่าง จะจางลง
นิลเนตรงาม วามวาบ ทาบสะกด
มิอาจอด รสเล่ห์ เสน่ห์หลง
เราหนอเรา เขินขวย ทั้งงวยงง
ต่อมั่นคง สติฟื้น ก็ตื่นพลัน
ได้แต่รอ คอยเธอตื่น ในคืนพรุ่ง
ก่อนฟ้ารุ่ง รัศมี ถ้ามีฝัน
ฉันจะขอ พรหลับ กับพระจันทร์
เป็นเช่นนั้น ในฝัน นิรันดร์เอย
หน้าส่วนตัว
383
