30 ตุลาคม 2551 10:49 น.
เถ้าธุลี
โลกแห่งความจริง..คนดีไร้ความหมาย
โลกแห่งความจริง..ความตายน่าถวิลหา
โลกแห่งความจริง..ไร้รักไร้ศรัทธา
โลกแห่งความจริง..มีความบ้าในทุกอณู
โลกแห่งความจริง..กายขาดจากวิญญา
โลกแห่งความจริง..ศีลธรรมไร้ค่าน่าอดสู
โลกแห่งความจริง..ความดีด้อยกว่าความรู้
โลกแห่งความจริง..อุดมการณ์ถูกยัดลงรูเน่าเหม็นไป
โลกแห่งความจริง..ใครเล่าสนรอยยิ้ม
โลกแห่งความจริง..คนกระสันลิ้มลองของใหม่
โลกแห่งความจริง..ใช่โลกที่ใครใครจะอยู่ได้
โลกแห่งความจริง..กักขฬะเข้าไปจะอยู่ทน
30 มิถุนายน 2551 11:46 น.
เถ้าธุลี
ฉันลอยละล่อง
เหม่อมองความจริงในโลกแห่งภาพฝัน
มนุษย์มากมายแหงนหน้ามองแล้วเบนตาพลัน
เพราะโลกแห่งภาพฝันช้าเชื่องเกินรอคอย
ฉันปลิดปลิว
ตกในห้วงความโหยหิวและเหงาหงอย
หิวชีวิตที่หายไปไร้ร่องรอย
ด้วยมือนับร้อยคอยฉุดดึงให้ดิ่งลง
ฉันก้มหน้ามองพสุธาอันไกลห่าง
มนุษย์งุดหน้าก้าวย่างอย่างใหลหลง
เขาเหลือบตามองฉันอย่างปลดปลง
ไอ้ตัวประหลาดนั่นยังคงละลิ่วไม่ปักฐาน
ฉันดูดดื่มความว่างเปล่า
ลิ้มรสความหวานเศร้าของเวลาที่ร้าวราน
ท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของเข็มนาฬิกาที่คืบคลาน
กดกบาลวิญญาณจนเหลือเพียงกายกระด้าง กักขฬะ น่าหวาดกลัว
23 มิถุนายน 2551 10:28 น.
เถ้าธุลี
ทัก หัวใจให้สะดุดหยุดอยู่นิ่ง
ทัก ความรักให้แอบอิงอีกสักหน
ทัก หัวใจกระด้างหลอมดั่งไฟลน
ทัก ให้คนแข็งขืนฝืนไม่ไหว
ทัก สัมผัสความอบอุ่นให้แผ่ซ่าน
ทัก ความหวานสร้างรอยยิ้มให้สดใส
ทัก ให้รู้ทักให้คิดยามชิดใกล้
ทัก ให้ใจเบิกบานทุกคืนวัน
แต่กลับมาทักให้ใจสะอึก
ทัก ให้นึกให้ตรองตรึกจนใจสั่น
ทัก ความเศร้าให้กลับมาคอยหยามหยัน
ทัก ให้รู้ว่าเรานั้นแค่...คนรอง
1 พฤษภาคม 2551 13:19 น.
เถ้าธุลี
จะโทรไปทำไมให้ใจปวดร้าว
ในเวลาที่เรื่องราวของสองเราหมดสิ้น
จะโทรไปทำไมให้น้ำตาหลั่งริน
ในเวลาที่เธอไม่อาจผินหน้ามาหากัน
จะต้องการได้ยินเสียงเพื่ออะไร
ทั้งที่เสียงเธอเก็บไว้ให้คนในฝัน
จะต้องการถามไถ่ทำไมกัน
เมื่อวันนี้เธอมีคนนั้นอยู่ข้างกาย
จะเป็นห่วงไปทำไมให้เจ็บช้ำ
มันเติมซ้ำให้เจ็บซ้อนไม่เลือนหาย
จะคิดถึงไปให้ปวดทั้งใจกาย
ทำเช่นนั้นทำไมให้เราตายทั้งเป็น
19 พฤศจิกายน 2550 10:54 น.
เถ้าธุลี
หมุน...
ว่างเปล่างุนงงในหัว
ความคิดพัวพันพันพัว
กูดี กูชั่ว กู...อะไร
เมา...
ล่องลอยแผ่วเบาวูบไหว
สายตาเหม่อมองร่ำไห้
วาบหวามสั่นไหวใหลหลง
กอด...
พร่ำพลอดกอดเอาฝุ่นผง
ลูบไล้แผ่วเบาบรรจง
สัมผัสดิ่งลงสุญญา