13 กุมภาพันธ์ 2548 12:17 น.
เด็กอยากศิลป์
มีน้ำทะเลอยู่ใกล้ๆ
มีท้องฟ้าสวยสดใสที่มองเห็น
มองดูผู้คนมากมายอยู่เช้าเย็น
นั่งอยู่กับความเหงายามเย็นเช่นเคย
สายลมพัดพาความอ่อนไหว
พัดความทุกข์ของฉันหายไปไหนไม่รู้
เหลือเพียงแงอาทิตย์ตกที่เฝ้าดู
จากนั้นเพียงครู่... แสงที่เคยเฝ้าดูก็หายไป
คงเหมือนกับใจฉันตอนนี้
ที่ไม่รู้คนดีตอนนี้ไปอยู่ไหน
ปล่อยให้ฉันอยู่กับความเดียวดายต่อไป
เหลือเพียงกายที่ร้างไร้ใจของเธอ...
13 กุมภาพันธ์ 2548 12:06 น.
เด็กอยากศิลป์
วันเวลาที่เดินผ่านไป
ตัวฉันคงต้องเดินต่อไปเหมือนเวลา
เรื่องเก่าๆที่ทำให้หัวใจอ่อนล้า
บอกตัวเองกับเรื่องที่ผ่านมา พอเถอะพอ
จากนี้ขอให้เริ่มต้นใหม่
กับหัวใจที่ยังมีแรงไหวสู้ต่อ
ยังมีอุปสรรคมากมายที่มารอ
ขอ...ให้ตัวฉันมีแรงที่จะสู้ต่อไป สู้ต่อไป
13 กุมภาพันธ์ 2548 11:57 น.
เด็กอยากศิลป์
ต่อจากนี้คงไม่มีเรา
ต่อจากนี้คงต้องเหงาเหมือนเดิม
ต่อจากนี้คงไม่มีอะไรเพิ่มเติม
เมื่อครั้งที่เธอเดินจากไป
ยังคงติดอยู่กับความเหงา
ยังคงเหลือเพียงแต่ตัวเราที่หวั่นไหว
ยังคงมีภาพเธอติดตาอยู่ต่อไป
ยังมีเธอติดอยู่ที่ใจอยู่ทุกที
หลังการจากกันของเรา
ฉันควรปล่อยวางหยุดนั้งเศร้าเสียที
หยุดคิดเรื่องเธอและอยู่กับเวลาที่มี
นับจากกันวันนี้คงเหลือแต่ฉันที่ดียวดาย
8 กุมภาพันธ์ 2548 17:39 น.
เด็กอยากศิลป์
ดูเธอเริ่มเปลี่ยนไป
เดาได้ว่าใจเธอเริ่มเปลี่ยนแปลง
หัวใจฉันนั้นอ่อนล้าและอ่อนแรง
เพียงเพราะเธอแกล้งหลอกให้รัก
ยอมรับว่ามีเธอทั้งใจ
คงจะไม่มีใครใหม่ถ้าเธอแกล้ง
ปล่อยให้ฉันจมกับรอยน้ำตาที่แสดง
ทำไมใจเธอถึงได้รุนแรงทำกันลง