14 ธันวาคม 2551 21:57 น.
เด็กหญิงหน้าเสือ
เจ็บปวดทรมานเหลือแสน
เหมือนแม้นร่างกายแหลกเป็นผุยผง
เจ็บปวดรวดร้าวทรุดนั่งลง
ร่างกายสุดทนทรมานจริง
โธ่ชีวิตทำไมเป็นเยี่ยงนี้
ชีวีฉันจะรอดไปหรือไม่
เจ็บแสบเหลือเกินจะทำใจ
วอดวายแล้วกายเหลือพรรณนา
พอเถอะได้โปรดพอเสียที
ฉันแทบทนต่อจากนี้ไปไม่ไหว
ออกมาเถอะออกจากห้องน้ำให้ไว
ฉันอั้นไม่ไหวแล้วนะคนดี
11 ธันวาคม 2551 21:46 น.
เด็กหญิงหน้าเสือ
น่าเศร้าจริง ชีวิต ของคนเรา
มัวแต่หลง มัวเมา ไม่เข้าท่า
เห็นอะไรนิด สกิดหน่อย ไม่เข้าตา
คอยแต่ด่า แต่ว่า อยู่ร่ำไป
....
ไม่เคยมอง ตัวเอง ก่อนมองเขา
ไม่เคยรู้ ตัวเรา เป็นแบบไหน
คอบสาปแช่ง คนอื่น ก่อนใคร ๆ
แต่ตัวเอง แย่แค่ไหน ไม่รู้ตัว
....
ปากก็ว่า ตาขยิบ ไม่เคยรู้
พอดู ๆ แย่กว่าเขา เป็นไหน ๆ
มารู้ตัว มันก็สาย เกินแก้ไป
บอกว่าทำ ใจได้ แต่อายเกิน
....
ก่อนว่าเขา ดูตัวเรา ให้กระจ่าง
ก่อนจะอ้าง เหตุผล นะมีไหม
ว่าเขาแล้ว ตัวเรา เป็นเช่นไร
คงไม่ใช่ เหมือนว่าเขา อิเหนาเป็นเอง
....
อารมณ์แบบว่าวันนี้เซ็งจริงๆ เฮ้อ!!!
11 ธันวาคม 2551 21:43 น.
เด็กหญิงหน้าเสือ
" เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป
คุณลืมบางอย่างไว้ใกล้ๆฉันนี้ "
" ผมจงใจทำหล่นไว้ต่างหากคนดี
รีบเก็บเร็วๆสิ เดี๋ยวใครตาไม่ดีจะเหยียบมัน "
" แต่นี่หัวใจคุณนะคะ
ไม่ต้องการแล้วรึไงล่ะ ถึงจะให้ใครก็ได้ทั้งนั้น "
" ไม่ใช่ใครก็ได้แต่เป็นใคร คนที่ผมเลือกไว้จะผูกพัน
ได้มั๊ยครับคุณคนสำคัญ ช่วยทะนุถนอมมันเพื่อผมที "
" ถ้างั้นฉันขอคุณสักข้อ
จะได้ยุติธรรมเพียงพอต่อสองเรานี้
ถ้าฉันรับไว้ก็ต้องตอบแทนให้คุณบ้างซี
นี่คะ หัวใจที่ฉันมี
ขอแลกกับหัวใจคุณดวงนี้ละกัน "
เธอบอกเพราะว่ารักฉันคนนี้ มันไม่มีเหตุผลอธิบายทั้งนั้น เพราะรักนั้นแหละเหตุผลของมัน เธอถามรึว่าฉันต้องการมากกว่าที่เป็น
หน้าส่วนตัว
799
