28 พฤศจิกายน 2550 16:46 น.
เด็กหญิงปูลม
ฟ้าลิขิต
ฟ้าลิขิตใช่ไหม
ที่ให้เธอมาเจอฉัน
เราสองต่างผูกพัน
เคียงข้างฉันมีแต่เธอ
เพราะเธอที่อยู่ใกล้
ทำให้ใจฉันได้เพ้อ
ยิ่งพบยิ่งได้เจอ
เก็บไปเพ้อทุกคืนวัน
หัวใจสองเรานี้
คือสิ่งดีคือความฝัน
มั่นเติมเต็มให้กัน
เพื่อรักเราที่ยาวไกล
ยามฉันมีปัญหา
เธออย่าทิ้งฉันไปไหน
ขอเพียงความเข้าใจ
ที่เธอให้ด้วยใจจริง
26 พฤศจิกายน 2550 20:07 น.
เด็กหญิงปูลม
ช่วงหนึ่งของชีวิต
ช่วงชีวิตที่ฉันขาดเธอไป
ในหัวใจของฉันขาดความสุข
มีแต่ความเดียวดายและความทุกข์
เห็นเพื่อนสุขตัวเองทุกข์ตลอดมา
คือช่วงชีวิตหนึ่งที่ว่างเปล่า
เป็นเรื่องราวที่แสนเศร้าหนักหนา
เป็นอดีตที่ไร้ใครมองมา
เป็นเหมือนยาพิษร้ายทำลายใจ
หน้าส่วนตัว
1573
