ภุมริน เยือนถิ่น คืนรัง

เดือนไร้เงา

เจ้าผึ้งน้อย จากบ้าน ไกลฐานถิ่น
ให้ถวิล ถึงรัง ครั้งอาศัย
โหยหารัก เคยคุ้น อบอุ่นไอ
แม้จากไกล ไม่ลืมลง บรรจงจำ

จึงกลับมา เยี่ยมเยือน เรือนเคยอยู่
กลับคืนสู่ ลำชี ที่ชุ่มฉ่ำ
ด้วยระลึก ถึงมหา- สารคาม
แผ่นดินงาม นามสำนัก ตักสิลา

มีเสริมไทย ห้างหรู ดูตระหง่าน
โน่นรวงร้าน ส้มตำ ที่ฝันหา
ยามเย็นย่ำ ช้อปตามใจ ไนท์บาซาร์
ตะวันลา งามแฮง แก่งเลิงจาน

ดูตึกราม บ้านช่อง ทั้งห้องหอ
ให้รีรอ หวั่นไหว ความไพศาล
ดังเมืองใหม่ แปลกเหลือใจ จากไปนาน
หรือหลงทาง กลับบ้าน ยังพรั่นพรึง

แต่รอยยิ้ม พิมพ์ใจ ที่ได้รับ
กอดกระชับ กายใจ หายคิดถึง
ถ้อยวาจา อาจารย์ ท่านรำพึง
แสนซาบซึ้ง ทรวงศิษย์ สถิตย์นาน

รู้แน่แท้ นี่แหละบ้าน ฉันเคยอยู่
ไม่เลิศหรู แต่อุ่นรัก สมัครสมาน
ที่เปลี่ยนแปลง เพียงเห็น เช่นอาคาร
แต่ผูกพัน มิเลือนหาย ตราบวายชนม์