26 มีนาคม 2547 12:56 น.
เดะบ้า
คุณเคยเสียใจกับบางสิ่งไหม การเสียใจจะอยู่ตรึงตราในใจนานเท่าใดนั้น ไม่มีใครรู้ได้ นอกจากคนที่เผชิญการเสียใจด้วยตัวเอง การเสียใจอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต มันอาจจะมีสิ่งที่เลวร้ายมากกว่านั้น แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ ความเสียใจครั้งนี้มันยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต เธอเสียใจจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตของเธอ เธอตายไปพร้อมกับความเสียใจในความรักของผู้ชายคนที่เธอรักที่สุดในชีวิต และเป็นคนที่ทิ้งเธอไป
เลิก คำ ๆ นี้ยังดังกึกก้องในหัวของฉัน เหมือนกับว่าฉันเพิ่งจะได้ยินมัน ทั้ง ๆ ที่ความจริงเธอคนนั้นบอกเลิกฉันมา 5 เดือนแล้ว ในหัวก็ยังวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องระหว่างเรา มันยากที่จะให้ฉันลืมเธอ ฉันอาจจะผิดที่เป็นคนท้าทายให้เธอเลิกกับฉัน ถ้าเธอเป็นฉันเธอคงจะเข้าใจ ฉันทนไม่ได้ที่เธอจะมีใครอีกสักคน และใครอีกคนของเธอก็คือคนที่ฉันรู้จัก ฉันเหมือนโดนหลอก นั้นคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องถามว่าเธอจะเลิกกับฉันไหม เธอเงียบไปนาน ฉันหวังว่าจะได้ยินคำขอโทษหรือง้อฉันจากปากของเธอเพียงสักคำ บางทีในวันนี้เรื่องอาจจะไม่จบอย่างนี้ก็ได้ ป่านนี้ฉันคงมีความสุขอยู่กับเธอ แต่แล้วคำที่เธอตัดสินใจ คือคำว่า เลิก คำ ๆ นั้น เหมือนจะทำให้โลกทั้งใบของฉันถล่มถลายลงมาต่อหน้าต่อตา ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนมันจะหยุดทำงาน ณ วินาทีนั้นเลยก็ว่าได้ ในหัวได้ยินแต่คำว่า เลิก เลิก เลิก ฉันบอกตัวเองว่า ไม่ !! มันไม่จริง มันไม่จริง แล้วน้ำตาที่ถูกเก็บไว้ ก็พลันไหลถลักออกมา เหมือนจะย้ำเตือนว่า ฉันได้สูญเสียคนที่ฉันรักไปแล้วจริง ๆ มันไหลออกมาคอยเยาะเย้ยฉัน ที่มอบความรักจนหมดใจให้เธอคนนี้ แล้วผลตอบแทนที่ฉันได้รับกลับเป็น การเลิกลา
ฉันถามตัวเองว่าจะทำอย่างไรต่อไป มองไปทางไหนก็มืดมิดจนเหมือนฉันไร้ซึ่งแสงสว่างของชีวิต จากนี้ไปฉันคงต้องเผชิญปัญหาคนเดียว เธอคนที่คอยปลอบใจ เป็นกำลังใจ เป็นพลัง เป็นเหมือนป้อมปราการที่คอยปกป้องฉัน มันไม่มีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจบสิ้นแล้ว ฉันจะอยู่อย่างไรถ้าไร้เธอ จะทนกับความเงียบเหงาที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจได้ไหม จะทนเก็บความรักความคิดถึงได้หรือเปล่า ร้อยแปดคำถามที่ประดังเข้ามาในหัวของฉัน มันยากที่ฉันจะตอบได้ ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือร้องไห้
ผ่านมาแล้ว 5 เดือน แต่น้ำตายังไม่เหือดแห้งไปจากดวงตาอันบวมช้ำของฉัน ถึงแม้มันจะไหลมาเป็นเพื่อนฉันเสมอ ยามฉันคิดถึงเธอ หรือนึกถึงเรื่องเก่า ๆ แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะรักน้ำตาเหล่านั้นเลย ปล่อยให้มันไหลออกไปจากตัวฉัน เหมือนที่เธอทิ้งฉันไป ฉันไม่คิดจะรั้งน้ำตาให้กลับมายังดวงตาของฉัน แต่ใจฉันกลับคิดจะรั้งเธอไว้ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว ฉันอยากให้เธอกลับมาหาฉันอีกสักครั้ง เธอรู้ไหมตอนนี้ฉันกำลังจะจากความเสียใจไป ไม่ใช่ว่าฉันลืมความเสียใจไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะจากไปยังที่ ๆ ไม่ต้องมีความเสียใจเป็นสนิมเกาะหัวใจฉัน ให้ฉันต้องร้าวรานใจอีกต่อไปแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เป็นอันทำอะไร หรือเรียกง่าย ๆ ว่าฉันกำลังจะตรอมใจเพราะรักเธอ ฉันจะกำลังจะตาย ฉันรู้ว่า ฉันคิดมากเกินไป แต่สำหรับฉัน 5 เดือนที่ทนมาได้ ถือว่าฉันเข้มแข็งมากแล้ว จริง ๆ ฉันน่าจะตายตั้งแต่ตอนที่เธอบอกเลิกแล้ว ทุกวันนี้ที่ฉันอยู่ได้ก็เพียงแค่ร่างกาย แต่ไร้หัวใจ
ช่วงสุดท้ายของชีวิต ฉันก็ยังคิดถึงแต่ภาพเดิม ๆ หวังว่าจะให้เธอมาหาฉันขอแค่ครั้งเดียว เพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของฉัน ถึงแม้เธอจะทำให้ฉันเจ็บปวด แต่เธอก็จะเป็นคนสุดท้ายที่ฉันอยากจะเห็นหน้าเพื่อจดจำใบหน้าของคนที่ฉันรัก ตราบลมหายใจสุดท้าย แม้วินาทีนี้ฉันจะต้องตายไปกับความเสียใจที่เธอทิ้งฉันไป แต่ฉันอยากบอกเธอนะ ฉันไม่เคยเสียใจที่ได้รักเธอ ถึงแม้ตอนนี้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว แต่เมื่อใดที่ลมหายใจฉันได้หมดไป เธอก็จะอยู่ในใจของฉันตลอดไป ลมหายใจของฉันเริ่มแผ่วเบาไปพร้อม ๆ กับเสียงหัวใจที่อ่อนล้า แต่ความรักที่ฉันมีให้เธอ มันกลับมากมายจนเออล้น ตราบจนร่างนี้ไร้วิญญาณ
18 มีนาคม 2547 11:19 น.
เดะบ้า
ทุกคนมีสิ่งที่ตนเองกลัว แต่ละคนก็กลัวแตกต่างกันไป แล้วแต่ว่าได้เผชิญกับสิ่งใดมา สิ่งที่ได้เจอนั้นมันไม่น่าประทับใจ น่าหวาดกลัว การสูญเสีย โหดร้าย หรืออาจต้องเสียน้ำตาและสิ่งนั้นก็จะทำให้เราฝังใจ เมื่อต้องเผชิญสถานการณ์นั้น หรือสิ่งนั้นอีก ภาพความทรงจำเก่า ๆ จะกระตุ้นเตือนจิตใจเราทำให้เกิดความกลัวอีกครั้ง แล้วแต่ว่าใครจะฝังใจกับสิ่งนั้นมากน้อยแค่ไหน ฉันก็มีสิ่งที่ฉันหวาดกลัวอยู่ทุกวัน สิ่งนั้นคือความเหงา
คุณคงจะงงว่าทำไม ฉันถึงได้กลัวกับความเหงามากนัก สภาพของเราแตกต่างกันคะ ฉันมีสภาพที่ต้องมีความเหงามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ ฉันอาจจะเป็นอ่อนไหว สัมผัสกับการเปลี่ยนแปลง เพราะฉันเป็นคนความรู้สึกรวดเร็ว และรุนแรง ทุกวันนี้ฉันจะกลัวความเหงามาก ฉันหนีความเหงาไม่พ้น ไม่ว่าฉันจะหนีไปไหนก็จะมีแต่ความเหงา คุณเคยเป็นอย่างฉันบ้างหรือเปล่า ฉันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะโชคร้ายเกินไป ฉันคิดว่าคงต้องมีคนที่เหงามากกว่าฉัน ฉันจำได้ว่าความเหงาของฉันเริ่มจาก ....
ทุก ๆ วันหลังจากตื่นนอน ฉันจะพบแต่โน๊ตข้อความของพ่อและแม่ แปะติดหน้าห้อง บอกว่า อย่าลืมกินข้าวนะลูกรัก หรือไม่ก็ อย่าออกไปไหนก่อนโทรบอกพ่อกับแม่นะลูก จะมีแต่ข้อความซ้ำ ๆ อย่างนี้ ฉันไม่ได้ตื่นสายเลยนะคะ เจ็ดโมงเช้าฉันก็ไม่เจอหน้าพ่อกับแม่แล้ว และกว่าพ่อกับแม่จะกลับก็เที่ยงคืนกว่า ๆ ฉันรอ รอคุยกับท่าน และท่านก็คุยกับฉันเพียงบอกว่า เข้านอนได้แล้วลูก นอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพ ฉันเข้าใจคะพ่อกับแม่ท่านทำงานเพื่อตัวฉัน ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นปมด้อยของชีวิต จริง ๆ แล้วฉันสามารถออกไปไหนได้ แต่ก็นาน ๆ ครั้ง เพราะฉันไม่อยากไปรบกวนใคร ทุกคนต้องการมีเวลาเป็นส่วนตัว ดังนั้นทุก ๆวันฉันจึง รู้สึก
ในความคิดของฉัน เหมือนวันหนึ่งมีเวลามากกว่า 24 ชั่วโมง ที่เป็นอย่างนี้เพราะ ฉันอยู่ในอารมณ์ที่ "เหงาสุด ๆ" ฉันก็ไม่สามารถจะบรรยายละเอียดว่าความเหงามีความรู้สึกอย่างไร แต่ที่ความเหงาทำให้ฉันกลัว เพราะ ความเหงาพรากความสุขในช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของฉันไป ความเหงาดึงความสนใจทุกอย่างมาที่ความเหงา ไม่ว่าจะทำอะไร คิดอะไร มันจะมีความเหงามาเกี่ยวข้องให้รู้สึกเสมอ ความเหงาตรอกย้ำให้ฉันคิดว่า เหมือนเวลานั้นฉันอยู่ตัวคนเดียวในโลกใบนี้ ความเหงาจะชักจูงให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของความเหงา ความเหงายังบอกทุกครั้งที่เจอกันว่า เจอกันอีกแล้วนะ วันนี้ฉันจะทำให้เธอเหงามากขึ้น ความเหงาลบรอยยิ้มบนใบหน้าฉันหายไป ความเหงายุแหย่ให้ฉันระแวงสิ่งที่ฉันไม่คุ้นเคย ความเหงาสอนให้ฉันหงุดหงิด ความเหงาชวนให้ฉันมานั่งทำอารมณ์เหม่อลอย ความเหงายังแนะนำให้รู้จักเพื่อนของเขาชื่อว่าอ้างว้าง ความเหงาบอกให้มองข้ามสิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิต ความเหงาเปิดโลกแห่งความมืดมิดให้ฉัน ความเหงาซื้อกำลังใจจากใจฉันจนเกือบหมด ความเหงาร้องเพลงเศร้าให้ฉันได้ร้องไห้ ความเหงาพาฉันไปที่ ๆ ไม่มีใครห่วงใย ใส่ใจฉัน ความเหงายังสั่งลาทุกครั้งที่จะจากกันว่า เธอไม่มีวันหนีจากฉันความเหงาไปได้ เราเป็นของคู่กัน และอีกหลายอย่างที่ ... ฉันมีกิจวัตรประจำวันกับความเหงา
ความเหงาเป็นเรื่องน่ากลัวจริง ๆนะคะ ถ้าใครได้พบเจอกับเขา จงอย่าทำให้เขามาเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างฉัน แล้วคุณจะกลัวความเหงาไปตลอดชีวิต เหมือนที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ ฉันบอกแล้วไงคะทุกคนมีสิ่งที่กลัวแตกต่างกัน คุณไม่มาเป็นฉัน คุณไม่รู้หรอก ความเหงาน่ากลัว !!! ขนาดไหน
หน้าส่วนตัว
771
