๑. เมื่อเธอตื่นรับอรุณลมกรุ่นหอม

ดอกพะยอมโชยฟุ้งครารุ่งสาง เห็นโค้งคุ้งรุ้งพรายเป็นรายทาง เศษน้ำค้างค้างหล่นบนช่อใบ ...   ๒. ก็แค่ฉากละครตอนพลบค่ำ ที่ฉายซ้ำฉายซากเปลี่ยนฉากใหม่ กล่อมเธอหลงระเริงกลางเพลิงไฟ จนเข้าใจ...ว่าโลกสวย...รวยความดี ...   ๓. ละครจบหลังฉากมากปัญหา ทั้งกร่นด่าว่าร้ายจ้องป้ายสี โดนเหยียบหัวแทงข้างหลังเป็นบางที เลื่อยเก้าอี้ขี้ประจานคืองานประจำ ...   ๔. จึงตระหนัก "ความจริง" สิ่งบังเกิด ไม่เลอเลิศดังนิยายฉายตอนค่ำ จงเรียนรู้สู้โลกอันโศกนำ ด้วยความ "อึด" และถ้อยคำ "กำลังใจ" ...   ๕. หลับเถิดนะน้องยาอย่าเศร้าหมอง คืนฟ้าครองจันทร์กระจ่างดาวพร่างใส ณ ความฝันพริ้มเพรายามเยาว์วัย เก็บแรงไว้...สู้ต่อ...อย่าท้อเลย     ด้วยความหวังดี   เกรียงไกร รอบรู้ (เช่นรวีโชติ/ก.ประแสร์ ศิษยาพร)

๑. “อย่าได้กลัวหากวันหนึ่งฉันแพ้”

   ความอ่อนแอจะถอยกลับนับเป็นศูนย์

   ความกล้าแกร่งศักดิ์ศรีทวีคูณ

   ใช่อาดูรโรยล้าทอดอาลัย

๒. ก็เป็นเพียงมนุษย์ “ที่สุดห่าม”

   ใครจะปรามก็ยากปรามหรือห้ามได้

   ศรัทธาผู้...ที่รักเหลือ...เหนือสิ่งใด

   และมีใจ “แข็งกร้าว” เกินกล่าวคำ

๓. ถ้าคนตรงมักตายตอนท้ายฉาก

   ฉันก็อยากตายอยู่ให้รู้หนำ

   กร่นด่าโลกแสนสุดไม่ยุติธรรม

   ขาวเป็นดำ...คล้ำเป็นจาง...ด่างเป็นเลือน

๔. “อย่าได้กลัวหากวันหนึ่งฉันแพ้”

   ขอเพียงแค่อุทาหรณ์ไว้สอนเพื่อน

   เธอจงเป็น “คนดี” ทุกปีเดือน

   สู้โลกเถื่อน...สังคมทราม...ด้วยนามของเรา ...

 (ณ กองดินหินทับลับแสงเงา

  คือร่างเรา...และผองเพื่อน...ผู้เลือนราง)

           ด้วยความหวังดี

          เกรียงไกร รอบรู้

(เช่นรวีโชติ / ก.ประแสร์ ศิษยาพร)