๑. เริ่มปะเลงละครตอนเปิดม่าน
ดูเชี่ยวชาญทีท่าเด่นราศี
เสียงปรบมือสนั่นลั่นเวที
ผู้ชมนี้ถึงกับประทับใจ ...
๒. ถึงคราวเล่นเล่นให้เข้มเต็มบทบาท
แม้กายอาจอ่อนโรยละโหยไห้
แต่สำนึกตรึกรู้จึงสู้ไป
คนใกล้ใกล้ยังรักร่วมผลักดัน ...
๓. ฉากสุดท้ายงดงามตามบทเขียน
แรงพากเพียรก็สำเร็จเสร็จตามฝัน
คำชื่นชมหลากล้วนชวนจำนรรจ์
ฉากค่อยกั้นค่อยมิดปิดเวที ...
๔. เพิ่งจะรู้ละครตอนปิดม่าน
ช่างร้าวรานใจเหน็บเจ็บเหลือที่
สู่ฐานะ “คนผ่านทาง” ดังเคยมี
รู้วันนี้...ที่แท้...เขาแค่ “ลืม” !!!
ด้วยความหวังดี
**.. เช่นรวีโชติ ..** (ก.ประแสร์ ศิษยาพร)