5 ธันวาคม 2554 22:28 น.

.. วันที่ไม่มาถึง ..

 
๑. เธอจะมัวรออะไร ...
   ฟ้าผืนใหม่อาจไม่ทันในวันพรุ่ง
   ตะวันเดิมจะไม่แย้มแจ่มจรุง
   สายโค้งคุ้งรุ้งพาดอาจไม่มี ...

๒. จะขีดเขียนรูปใดใจจงวาด
    ถึงพลั้งพลาดด่างพร้อยเปรอะรอยสี
    เช่นชีวิตถูกตราเป็นราคี
    ก็เพราะนี่คือนิยามความเป็นคน ...

๓. ถ้าเธอรอถนนให้คนว่าง
    ฝันจะร้างร่างโหยโรยร่วงหล่น
    กล้าจะก้าวเท้าจะข้ามความอดทน
    แม้เสียงกร่นสาปแช่งจะแทงใจ ... 
 
๔. เมื่อล่วงผ่านนาทีของชีวิต
    ย่อมหมดสิทธิ์คิดหวนทวนมาใหม่
    เธอล่ะ...รอคอย...ทำอะไร
    วันพรุ่งนี้...หรือวันไหน...อาจไม่มา
 
   ด้วยความหวังดี

**.. เช่นรวีโชติ ..** (ก.ประแสร์ ศิษยาพร)