22 มกราคม 2550 00:00 น.
เฉื่อยชา
สยามเอยสยามอยู่มานาน
เรื่องเล่าขานตำนานเก่าก็มากมี
ใยไม่นึกใยไม่คิดยุทธวีธี
เพื่อสยามของเรานี้จะพ้นภัย ฯ
21 มกราคม 2550 14:12 น.
เฉื่อยชา
ลูกเรียกแม่แต่น้อย นานมา
เรียกเมื่อไรปรีดา ยิ่งไซร้
เสียงขานอิ่มอุรา รึงจิต
คลายทุกข์ปลุกชีพให้ แช่มชื้นชีวี
ลูกเรียนดีเด่นด้วย ดวงหทัย แม่นา
แม่ทุ่มเทใจ ทอดให้
เหน็ดเหนื่อยหนักปานไร ฤๅหน่าย
ขอเทิดคุณแม่ไว้ ตราบม้วยมรณัง
เสียงแม่ยังก้องติด ตรึงฤดี ลูกเฮย
เสียงเสนาะเพราะมนินทรีย์ สะอาดแท้
บริสุทธิ์ดุจรัชนี สาดสว่าง
ไร้เร่เสแสร้งแม้ แต่น้อยนิดเดียว
ยามเปลี่ยวลูกนึกน้อม ในกมล
พลันแม่มาบัดดล อยู่ใกล้
ลูกจึ่งมั่นจิตตน ตราบบัด นี้นา
อานุภาพแม่ไซร้ ยิ่งแท้ใดเทียม
21 มกราคม 2550 13:56 น.
เฉื่อยชา
อันธรรมชาตินี้สวยงามนัก
พึงประจักษ์ดูแลแลรักษา
ให้ประโยชน์เรามากมายหลายหมื่นนา
ขอจงอย่า ทำลาย ป่าไม้เอย
อันต้นไม้ มีมากมาย คณานับ
ทั้งให้สรรพคุณแลเกื้อหนุน
ให้บ้านเรือนเครื่องนุ่งห่มแลเจือจุน
เป็นเครื่องคุ้ม อุปโภค บริโภค...เอย
แสงแดดสาดส่องห้วง เวหา
พราวพร่างพสุนธรา แผ่นดิน
ลมโบกพัดโชยพา เพลินเพลิด
ธรรมชาตินี้ให้ฟื้น แช่มชื้น ฤดี
21 มกราคม 2550 13:41 น.
เฉื่อยชา
นำเสนอกลอนแรกผ่านเว็บไซต์
เป็นแรงใจในการแต่งกลอนที่สอง
ฝีมือนั้นต้องยกให้ไม่เป็นรอง
ผมขอจอง หน้าหนึ่ง ขึ้น"เฉื่อยชา" (นามปากกา)
ขอผู้ผ่านเข้ามาร่วมกันอ่าน
ใครคัดค้านเขียนโพสได้อย่ามัวหมอง
ฝีมือดีไม่ต้องหาใครจำนอง
คืนสนองกลอนดีมีรางวัล
แต่งกลอนขึ้นครั้งแรกในชีวิต
ทำให้จิตตื่นเต้นเป็นหนักหนา
แต่อย่างไรก็ไม่ต้องกินพารา
เพราะผมนั้นคือหมาไม่ใช่คน !
หน้าส่วนตัว
995
