30 กันยายน 2547 14:37 น.
เจ้านาง
ก็รู้ว่าเราเปลี่ยนไป
แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร..ให้กลับมาเหมือนเดิม
ความไว้ใจ คงไม่เพิ่มเติมค่า...
ที่จะให้เรากลับมา...รักกันเหมือนเคย
ต่างคน...ต่างห่าง...
ต่างเริ่มมีหนทาง...แนวใหม่
ไม่ค่อยมีเวลา...พูดจากันน้อยเกินไป
สิ่งที่ได้...ก็คือความเปลี่ยนไป...เปลี่ยนแปลง
เคยคิดว่า..ความไว้ใจ...จะช่วยได้
แต่จริงๆ กลับกลายเป็นความห่างเหิน
ยิ่งห่างกันไป..ก็มีความรู้สึกเฉยเมิน
สุดท้ายก็ห่างเหิน เดินคนละทาง..
28 กันยายน 2547 15:45 น.
เจ้านาง
บาดตา....บาดใจ
เห็นทีไร...หวั่นไหวทุกที
แล้วเธอก็ทำ ไม่รู้**ไม่ชี้**
ทำร้ายจิตใจ..ย่ำยี...ตลอดกาล
ไปให้ไกล...ไกลเลย...
เจอกันแล้วทำเมินเฉยอย่างนี้
ห่าง...ห่างไปก็คงดี
เจอกันถี่..ถี่...ฉันก็ปวดใจทุกที...ทุกเวลา
23 กรกฎาคม 2546 17:18 น.
เจ้านาง
ไม่เคยคิดอยากทำร้ายใคร
แล้วก็ไม่ได้อยากถูกใครทำร้าย
แต่ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจอย่างไร
จึงขอตกลงกับเธอง่าย..ง่าย ว่าขอ..ลา..
แต่มันไม่ง่าย อย่างที่คิด
เธอโทษตัวเองว่าเป็นฝ่ายผิด..แล้วขอเริ่มต้นใหม่
เธอเอ่ย อย่างนี้ทุกที..จึงมีความรู้สึกลังเลใจ
แต่ต้องบอกตัวเองไว้..ว่าให้แข็งใจ แล้วเดินจากมา
สับวน..ว้าวุ่น วุ่นวาย
ความรู้สึกทั้งหลายรุมเร้าเข้ามาหา
ฉันจะต้องทำอย่างไร..ในการตัดใจจากลา
สุดท้าย..ก็ต้องบอกตัวเองว่า..
สงสารตัวเอง..เกินกว่าสงสารเธอ..
ขอโทษนะ
2 กรกฎาคม 2546 17:44 น.
เจ้านาง
ลำบากใจมั๊ย
ที่มีฉันอยู่ข้างกายแบบนี้
ทำให้เธอกังวลใจ
ได้ทุกนาที
บางที..ก็ทำให้เธอมีน้ำตา
เธอเลือก..ซะทีสิ
เก็บฉันไว้อย่างนี้..
ก็มีแต่จะอ่อนล้า
เธอมีใจให้ฉัน..
แล้วเค้าล่ะ..ที่เธอคบมา
เลือกซะทีสิ..ว่าจะรักใคร
พอเธอไม่เลือก..
ฉันก็หาทางออกให้
เป็นฝ่ายยอม แล้วเดินจากไป
แต่เธอก็ยังรั้งไว้..อีกตามเคย..
2 กรกฎาคม 2546 17:15 น.
เจ้านาง
เธอรับฉันเข้ามาไว้ในใจ
แล้วก็ปล่อยฉันไว้..อย่างไร้ความหมาย
ฉันเป็นได้แค่คนข้างกาย
เพราะภายในใจ เธอยังมีใครอีกคน
ฉันดีทุกอย่าง..เธอบอกอย่างนั้น
นั่นเป็นเหตุผลสั้นๆ ที่เธอรั้งฉันไว้
กี่ครั้งกี่หน..ที่ทนรับการปันใจ
ทั้งๆที่มันไม่ได้อะไรขึ้นมา
ยิ่งนานวัน ยิ่งไม่มั่นใจ
ว่าฉันจะอยู่อย่างนี้ต่อไปดีมั๊ย
กระวนกระวาย..เหนื่อยหน่ายใจขึ้นทุกวัน
เพราะเธอไม่เคยมีเลยทั้งคำมั่นหรือสัญญา..
หรือว่าจะปล่อยเธอไป..เลยตามเลย
ทำเป็นไม่คุ้นเคย..ไม่คุ้นหน้า
แต่ความเป็นจริง คงปวดใจยิ่งกว่า
สุดท้าย..คงมีแต่น้ำตาคอยปลอบใจ..
หน้าส่วนตัว
615
