7 กุมภาพันธ์ 2547 05:25 น.
เจ้าชาย
บนเส้นขอบฟ้า
มองสุดสายตามันจะไกลไหม
คอยถามกับตัวเองว่าเธออยู่ที่ใด
ทำไมปล่อยให้ฉันอยู่คนเดีวย
ก็ไม่มีอะไรจะขอจากเธอ
หนึ่งห้องใจมีฉันเสมอได้ไหม
มันคงไม่มากไปนะคนของใจ
สิ่งที่ขอไว้ได้ไหมเธอ
ไม่เคยเสียใจไม่เคย
จนโดนเธอละเลยให้ความเหงา
เจ็บปวดทุกวันที่คิดถึงเรื่องของเรา
เรื่องในวันเก่าวันย้อยมา
5 กุมภาพันธ์ 2547 06:10 น.
เจ้าชาย
รักเธอคือลวง
เป็นตัวถ่วงให้จมปัก
ถลำลึกห้วงแห่งรัก
จมปักลงในเปลว
5 กุมภาพันธ์ 2547 06:01 น.
เจ้าชาย
เดียวดายกับสายลม
ตรอมตรมเพราะความเหงา
สายลมคลอเคลียเบาๆ
คนทำไห้เศร้าได้เดินไป
คนรักคนเคยรัก
คนเคยทักไม่รู้อยู่ตรงไหน
นานมาแล้วที่เธอได้เดินไป
ปล่อยให้ใจจมปักกับเดียวดาย
ก็ไม่เคยจะเหงามากอย่างนี้
เป็นมาเกือบปีไม่ยอมหาย
ทุกๆครั้งคิดถึงไม่เสื่อมคลาย
แต่กลับกลายแค่เลื่อนลอย
เมื่อดาวลับกลับจากฟ้า
มีเพียงน้ำตามารินไหล
มองเม็ดดินเม็ดทรายเงาระยับจับใจ
ทะท้อนให้คิดถึงเรื่องผ่านมา
แต่ก็นะเรื่องที่ผ่าน
มันคือวันวานไปแล้วนี่
ตอนนี้คงเหลือแต่ใจที่มี
จมปักที่นี่ที่เดีวยดาย
2 กุมภาพันธ์ 2547 07:23 น.
เจ้าชาย
คนอ่อนแอ
ต้องเป็นคนแพ้ทุกทีเสมอ
มีเรื่องร้ายๆที่ต้องพานพบเจอ
เจ็บปวดจนล้นเอ่อต้องอดทน
ผู้ชายร้องไห้มีไหมใครเห็น
น้อยครั้งนักที่ฉันเคยเป็น
หลบมานั่งลำเค็ญอยู่เดียวดาย
มันเหงามันอ้างว้าง
ไม่มีไฟนำทางมันมืดเธอรู้ไหม
จิตใจสับสนวกวนแต่เรื่องที่เป็นไป
เรื่องที่ทำให้ใครบางคนต้องเหงาตัว
ฟ้ามืดฟ้ามัวเมื่อเธอไปจากฉัน
ปล่อยให้กันทนความอ้างว้างตอนนี้
น้ำตาที่กลั้นไหว้ไกลจะไหลเต็มที
หยดลงที่นี่บนพื้นดิน
ปล่อยให้ใจมันค้นหา
คนอื่นบอกว่าบ้าไปแล้วรู้ไหม
รักเขาอยู่ได้ไม่เจียมหัวใจ
หลงเพ้อรำไรบ้าบอ
หน้าส่วนตัว
886
