19 มิถุนายน 2548 09:42 น.
เจ้าชายสามสลึง
ในกาลเวลาก่อนที่จะสร้างโลก โลกยังเป็นเพียงผืนดินว่างเปล่าและสรรพสัตว์ พระเจ้าได้มอบหมายเทวดาให้สร้างสิ่งของต่าง ๆ ในโลก เพื่อเป็นตัวแทนสิ่งต่าง ๆ เทวดาองค์หนึ่งหลงรักหญิงสาว แต่ไม่สามารถบอกได้เพราะตนเองเป็นเทวดา จึงได้แต่เพียงเก็บความรู้สึกไว้เพียงลำพัง แต่แล้วเมื่องานจากพระเจ้ามาถึงหูเทวดา ความคิดที่จะสามารถเสดงออกให้หญิงสาวได้รู้ก็บังเกิดขึ้นเทวดาร่ายมนต์ดังนี้
1. ขอให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่
2. ขอให้น้ำตาแห่งความสุข มาเติมเต็มหลุมนั้น
3. ขอให้ความรู้สึกอันแปรปรวน ทำให้เกิดคลื่นน้อยใหญ่
4. ขอให้การกำเนิดชีวิต สร้างสัตว์มาอาศัยในที่นั้น
และข้อสุดท้ายเทวดาได้ส่งสารกับหญิงสาวได้รับรู้
5. ขอให้ทุกความคิดถึงของข้ากลายเป็นเม็ดทรายเพื่อเป็นเส้นแบ่งระหว่างพื้นดินและพื้นน้ำ
หลังจากสร้างเสร็จเทวาได้มองดูแล้วคิดในใจว่า
ดูสิแม้แต่งานของเรายังบอกเลยว่าพื้นดินกับพื้นน้ำยังไงเสียก็ไม่สามารถรวมเป็นหนึ่งได้ยังต้องมีแม้แต่ทรายเป็นเส้นแบ่งไว้ ถ้าเป็นเช่นนั้นเราจะร่ายมนต์เสริมไว้ ให้ทุกคู่รัก เมื่อมาที่นี้แล้วจะสมในความรัก ให้ผู้ที่ผิดหวังในรัก เมื่อมาที่นี้แล้วขอให้คลายความทุกข์ความโศกเศร้า และท้ายสุดเราขอตั้งชื่อสถานที่นี้ว่า ทะเล
18 มิถุนายน 2548 21:34 น.
เจ้าชายสามสลึง
ชายชราผู้หนึ่งนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งมาเป็นเวลานานแล้ว เฝ้ามองสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ซึ่งมีวัวแม่ลูกกำลังเล็มหญ้าอยู่ เขานึกรำพึงถึงชายหนุ่มซึ่งกาลเวลาได้ทำให้เขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ชายชรานึกถึงเมื่อตอนตนยังหนุ่ม นึกถึงภาพที่ตนเองรับปริญญา และมีสาวน้อยผู้ซึ่งภายหลังเป็นภรรยาสุดที่รักของตนยืนเคียงข้าง ชายชรายิ้มแล้วหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมาดู เป็นรูปตนเองกำลังอุ้มเด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ ที่ข้างหลังรูปมีข้อความเขียนว่า
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด ลูกชายของผมอายุหนึ่งขวบ เค้าเริ่มพูดได้แล้ว เค้าถามผมไม่ยอมหยุดเลย ถึงใครคนอื่นอาจจะรู้สึกเบื่อ แต่ผมมีความสุขกับการที่ได้ตอบคำถามเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ผมขอขอบคุณภรรยาสุดที่รักของผมที่ได้ให้ลูกชายสุดที่รักคนนี้
ชายชราถอนหายใจ และนั่งอย่างเหม่อลอย เมื่อนึกถึงวันที่มีโทรศัพท์จาที่ทำงานของภรรยาว่า เมื่อตอนสายภรรยาของเค้าได้จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาแทบหยุดหายใจและยิ่งเสียใจกว่าเมื่อลูกชายถามว่า พ่อครับวันนี้วันเกิดคุณแม่ผมทำการ์ดให้คุณแม่ด้วยสวยไหมครับ? ไม่มีคำตอบจากชายผู้เสียคนที่เป็นที่รัก มีแต่เพียงการสวมกอดจากลูกชายคอยปลอบใจเท่านั้น
นับตั้งแต่วันที่เขาเสียภรรยาให้กับพญามัจจุราช เขาเป็นเพียงคนเดียวที่จะคอยดูแลลูกชายผู้เป็นตัวแทนความรักระหว่างเขาและภรรยา แต่อาจเป็นเพราะขาดความอบอุ่นจามารดา จึงทำให้ลูกของเขาก่อปัญหามากมายเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น แต่ท้ายที่สุดก็สามารถเรียนจบและมีงานสุจริตทำ
เด็กตัวน้อยในตอนนั้นได้เป็นผู้ใหญ่ที่ทำงานหาเลี้ยงชายชรา ชายชรามองลูกชายแล้วนึกถึงตนเอง เขารู้สึกภูมิใจที่สามารถดูแลเลี้ยงดูจนลูกชายสามารถดูแลตนเองได้ แต่แล้วลูกชายและความสุขสุดท้ายของเขาก็ขอไปแต่งงานและขอย้ายออกไป เป็นเวลานานกว่าที่ลูกชายจะมาเยี่ยมที่บ้านของตนซักครั้ง นานวันเข้าระยะเวลาที่จะมาเยี่ยมชายชรายิ่งเนิ่นนานออกไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้ชายชราอยู่ตัวคนเดียวและคิดถึงลูกชายอย่างสุดหัวใจ
ดาวในตอนนี้เหมือนกับตอนที่เขาได้ให้ลูกชายได้นั่งตักแล้วเล่นนับดาวกับลูก มันเป็นการละเล่นที่ไม่เคยเบื่อเลยสำหรับตนและลูกชายวัยขวบเศษและทุกครั้งที่เล่นเด็กชายตัวน้อยก็จะค่อย ๆ หลับลงในอ้อมกอดของตน ชายชราน้ำตาไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง พูดคุยเพียงลำพังว่า
ลูกรัก เรามาเล่นดับดาวกันไหม ? ลูกรักนับกับพ่อนะ 1.............
ไม่มีเสียงตอบแต่อย่างใดมีเพียงแต่ลมหายใจที่ขาดหายไปของชายชรา และรูปชายหนุ่มที่อุ้มลูกชายตัวน้อย ๆ ก็หล่นลงกับพื้น
หน้าส่วนตัว
617
