28 ธันวาคม 2547 12:29 น.
เจ้าชายสามสลึง
นอนหลับไหลใจเหมอมองดูวิว
ที่ทิ้งไว้เพียวทิวต้นไม้ใหญ่
ดูๆแล้วทุกข์ร้อนสะท้อนใจ
เพราะอะไรกรรมอันใดที่ฉันทำ
อยู่ทำงานซื่อสัตว์สุจริต
แต่แล้วพิษลมคลื้นมาพัดซ้ำ
ก็ยังดีที่เพื่อนไทยร่วมมือทำ
ทุกๆกรรมกิจการบรรเทาภัย
ทั้งทหารตำรวจหน่วยอาสา
พากันมาช่วยเหลือเผื่อแผ่ให้
แม้จักเสี่ยงจากฤทธิวาตภัย
ช่วยเพื่อนไทยจากจิตจากภายใน
พระองค์เจ้าล้นกระหม่อมคอยเป็นห่วง
ลูกทั้งปวงชาวไทยไม่พลักไส
บริจาค30ล้านท่านให้ไป
กำลังใจจากเมืองหลวงพระภูบาล
ขอเอาใจส่งไปให้สู้ต่อ
โปรดอย่างท้อจงลุกช่วยสืบสาน
ในไม่ช้าไม่นานให้เสียกาล
คงได้บ้านที่อบอุ่นกลับคืนมา
คืนมาสู่ชีวีที่สุขสันต์
ทุกชีวันเป็นสุขทุกเคหา
ใต้ใบบุญพระพุทธเสมา
ผู้คุ้มหล้าในหลวงช่วยอวยชัย
25 ธันวาคม 2547 14:23 น.
เจ้าชายสามสลึง
มีกี่คนได้ฝันมาดั่งใจคิด
มีน้อยนิดที่ก้าวสู่ผู้นำผอง
ซักกี่คนที่แก่กล้าไม่เป็นรอง
แต่เราสองพบกันได้เพราะเหตุใด
วันๆหนึ่งเดินผ่านมากผู้คน
ที่ปะปนมากมายไม่สงสัย
แต่พบเธออยากรู้ว่าทำไม
ต้องยิ้มให้อันเหตุผลหาไม่เจอ
หรือมีใครยิ่งใหญ่มาดลใจ
หรือทำไปมิได้รู้เลยพลั้งเผลอ
หรือเพียงฝันที่ฉันหลงละเมอ
หรือว่าเธออยู่คู่ฉันมาก่อนกาล
บอกได้เพียงวันนี้ที่ใจภัก
ลูกศรรักปักอกไม่สงสาร
ถ้าปล่อยไว้ดูถ้าจะป่วยการ
โอ้น้องนางโปรดช่วยบอกรักฉันที
2 ธันวาคม 2547 19:49 น.
เจ้าชายสามสลึง
มองทะเลดูรอยเท้าที่ติดตาม
มองแล้วถามถึงสิ่งที่ผ่านไป
มองแล้วคิดเคยทำพลาดเคยเหลวไหล
มองแล้วไซร้เห็นถึงชีวิตเรา
รอยย่ำเน้นคือมั่นคงและแน่วแน่
รอยไฉแฉเปะปะเด็กวัยเยาว์
รอยนอกทางที่เราทำผิดเข้า
รอยเก่าๆจะสอนให้ก้าวต่อไป
จงคิดก่อนให้ดีที่จะทำ
จงน้อมนำธรรมะมานำใจ
จงบอกตนตั้งแต่นี้ตลอดไป
จงทำให้เป็นรอยเท้าที่ภูมิใจ
2 ธันวาคม 2547 19:37 น.
เจ้าชายสามสลึง
เสียใจเจ็บแต่ได้บทเรียนมา
เสียน้ำตาแต่ได้ลองได้เรียนรู้
เสียโอกาศแต่ได้ลองทำดู
เสียโฉมตรูแต่ฉันได้อะไรมา
ได้โอกาสพบคนใหม่แต่เสียเธอ
ได้พบเจอคนมากมายแต่เพ้อหา
ได้ความโสดที่แลกด้วยน้ำตา
ได้จากมาความมืดบอดที่หลอกลวง
รู้แล้วว่าเสียเธอทำให้นึก
รู้ให้ลึกว่ายังมีเพื่อนทั้งปวง
รู้ให้จริงว่าใครที่ควรห่วง
รู้ถึงทรวงวันที่เธอจากไป
1 ธันวาคม 2547 19:25 น.
เจ้าชายสามสลึง
ในเมื่อวานฉันยังคงมีเธออยู่
ในวันนี้มองดูเห็นแต่เงา
ในเมื่อวานยังคงอยู่คำว่าเรา
ในวันนี้เหง๊าเหงาเดินคนเดียว
ในเมื่อวานยังมีเธอเดินจูงมือ
ในวันนี้ที่เหลือคือความเปล่าเปลี่ยว
ในเมื่อวานมีรสรักหวานอมเปรี้ยว
ในวันนี้มองเหลียวไม่เหลือใคร
ในไม่ช้าความเจ็บปวดก็คงหาย
ในไม่ช้าคงมลายไม่สงสัย
ในไม่ช้าฉันคงได้พบหวานใจ
ในไม่ช้ารู้แล้วใครที่รักเรา
หน้าส่วนตัว
563
