19 มิถุนายน 2546 12:07 น.
เจือจันทร์
@เสียงไก่ขันรำพันเพลงบรรเลงแว่ว
ว่าเช้าแล้วเจ้าดวงแก้วของพี่เอ๋ย
อย่ามัวซัวงัวเงียเพลียอยู่เลย
พี่เฉลยเอ่ยให้เจ้าเฝ้าตื่นนอน
@ยินเสียงเพรียกเรียกขันรำพันว่า
ฉันจึงตื่นลืมตาตามว่าสอน
กรุ่นกลิ่นฉุนฝุ่นไฟไหม้ฟืนฟอน
กระอายร้อนระอุไอจากในครัว
@เก็บที่นอนก่อนเดินไปในครัวกว้าง
แสงสว่างส่องไสวไล่สลัว
เห็นคุณยายก่อเตาไฟอยู่ในครัว
ละอายกลัวด้วยว่าตัวมัวแต่เซา
@เพลาเช้าคุณยายฉันท่านตื่นก่อน
ยามจักนอนท่านพักผ่อนทีหลังเขา
ทุกทุกเช้าท่านจักยุ่งอยู่หน้าเตา
หุงหาข้าวทำสำรับสำหรับพระ
@ชั่วธูปก้านจากข้าวสารเป็นข้าวสุก
ชิ้นปลาดุกคลุกพะแนงแกงมะระ
หอมมะลิที่ผลิดอกออกระดะ
ถวายพระสะสมบุญให้หนุนนำ
@ตักบาตรแล้วดวงแก้วแผ่วผ่องใส
ดั่งเปลวเทียนแถลงไขไม่ให้ถลำ
อิ่มเอิบใจเหลือล้นในผลกรรม
ดั่งแสงธรรมอำไพส่องใจเอย
15 มิถุนายน 2546 12:42 น.
เจือจันทร์
@ฉันทอดกายหงายหน้าบนหญ้านุ่ม
เขียวชะอุ่มชุ่มละอองของน้ำฝน
แหงนมองไม้ใบบังยังเบื้องบน
ใต้โคนสนปฏิพัทธ์ระบัดใบ
@แสงแดดส่องล่องรอดตลอดช่อง
ขับหญ้าผ่องพลิ้วระเนนให้เอนไหว
หอมประทิ่นกลิ่นไม้ป่ามาแต่ไกล
ขับกล่อมใจพลิ้วผ่องใสให้ไหวเอน
@ยินนกร้องก้องไกลจากในป่า
แว่วเห่ช้าอารมณ์เราเจ้ากางเขน
ยินฆ้องกลองร้องมาเพลาเพล
แว่วพระเณรเถรชีที่สอนธรรม
@เสียงลมพัดระบัดเพลงบรรเลงโปร่ง
เห็นเรือโคลงเคลงไปมาช่างน่าขำ
แลดอกไม้ไหวระเริงเหลิงระบำ
เจ้างามล้ำจำลองไว้ในใจตน
@ชายชุดดำล่ำสันพลันปรากฏ
จับฉันกดคว่ำหน้าไว้ใต้เงาสน
ฟันมีดปาดขาดท้ายทอยถ่อยเหลือทน
ก่อนจักปล้นเอาความฝันของฉันไป
@ฉันทอดกายคว่ำหน้าบนหญ้านุ่ม
ใต้เงาพุ่มปฏิพัทธ์ระบัดไหว
เสียงลมพัดสงัดเยียบก็เงียบไป
คงเหลือไว้กางเขนนั้นกล่อมฉันนอน
11 มิถุนายน 2546 14:00 น.
เจือจันทร์
@ เย็นละไมไอละอองของอากาศ
สายฝนสาดซ่านกระเซ็นเป็นฟองฟอย
เย็นยะเยียบหยาดยะยาบทาบดินรอย
ราวกวีที่เรียงร้อยลงรอยดิน
@ โลกเรานี้มีตำนานการพลัดพราก
จำใจจากยากบรรจบสบถวิล
เป็นตำนานเล่าขานมาคู่ฟ้าดิน
ยังแว่วยินให้ได้ยลยามฝนมา
@ แต่แรกเริ่มเดิมทีที่โลกเกิด
ฟ้าบรรเจิดดินบรรจบคู่คบหา
สนิทแนบอิงแอบจิตชิดกายา
โอบกอดฟ้าบรรจงจูบลูบผิวดิน
@ อันความรักหวานล้ำมักซ้ำซาก
หวานนั้นยากจักคงอยู่คู่ธรรมศีล
มิเว้นแม้แต่ความรักของฟ้าดิน
ยังแยกผินแลผกผันห่างกันไกล
@ กาลต่อมาคู่ดินฟ้าถึงคราห่าง
เว้นที่ว่างเอาไว้จัดสัตว์อาศัย
เกิดพืชพันธุ์อันหลายหลากแลกว้างไกล
ให้ชีวิตทั้งน้อยใหญ่ได้เกิดตาย
@ แม้นพบหน้าไม่อาจพากายาใกล้
ได้ดั่งใจสมจิตปองประคองหมาย
ฟ้าทำได้เพียงหลั่งน้ำตาด้วยอาลัย
ดินทำได้เพียงมอบดอกไม้ปลอบใจฟ้า
1 พฤษภาคม 2546 13:44 น.
เจือจันทร์
... ลมพัดต้นกล้าเดือนเมษาปีก่อน
พี่จำจากจรเมื่อยามลมร้อนแผ่วมา
นักศึกษาคนยากต้องจากบ้านมา
กอดน้องแก้วตาเจ้าอย่าร้องไห้
เห็นน้ำตาน้องใจพี่หมองหม่น
สงสารหน้ามลคนจนคงเหงาเศร้าใจ
แต่นี้ไปใครเล่าช่วยเจ้าหว่านไถ
ห่วงน้องคนไกลไม่อยากจากลา
จำพี่จำได้มั่นเมื่อวันสงกรานต์ปีกลาย
พี่สวมเสื้อลายส่วนแม่หวานใจเจ้าใส่เสื้อฟ้า
ได้กลิ่นแก้มนวลอบอวลน้ำปรุงฟุ้งมา
พี่ให้สัญญาจะกลับมาปีหน้าสงกรานต์
ข้างแรมสิบห้าเดือนเมษาปีใหม่
พี่ฝึกงานเดียวดายคิดถึงขวัญใจไกลบ้าน
นักศึกษาคนเศร้าห่วงเจ้านงคราญ
ผ่านพ้นสงกรานต์ไม่ได้กลับไป...
นักศึกษาคนเศร้า ดัดแปลงจาก ทหารเกณฑ์คนเศร้า อีกบทเพลงที่ชื่นชอบครับ
บาดใจดังจ๊วบๆ
29 เมษายน 2546 14:43 น.
เจือจันทร์
หญ้าเอยหญ้าเจ้าชู้
แสนสงสารปู่หนักหนา
เวลาย่าไม่อยู่ปู่โศกา
เพราะว่าปู่มีย่าอยู่คนเดียว
ย่าเอยอย่าเจ้าชู้
ปู่ยังรอย่าอยู่ย่ารู้ไหม
หากคุณฤกษ์ทิ้งย่าวันใด
หวานใจมาหาปู่อยู่ด้วยกัน
หน้าส่วนตัว
930
