ทุกทุกครั้งยังจดจำความช้ำเศร้า คราบเขม่าหัวใจไฟไหม้แผล รอยบาดลึกสึกกร่อนจนอ่อนแอ ยอมพ่ายแพ้แลมองนองน้ำตา หลายหลายคราวหนาวเหน็บจนเจ็บปวด รักขมวดอวดปมแน่นแสนผวา เป็นอดีตขีดเส้นใต้ในคำลา หมดคุณค่าล้าแรงจะแข่งใคร ต่อต่อไปคงไม่หวังถึงฝั่งฝัน เพราะหวาดหวั่นอนาคตไม่สดใส ลุกขึ้นสู้สู้เพื่อแพ้รู้แก่ใจ สู้แล้วได้เพียงเหรียญทองของคนตรม
หน้าส่วนตัว
2060
