14 กันยายน 2547 03:35 น.
เจรนัย
โลกใบนี้ถึงเล็กดีดูแคบคับ
เธอจะนับคนได้ซักแค่ไหน
มองรถเมล์คันใหญ่วิ่งผ่านไป
เธอรู้ไหมว่าในนั้นมีกี่คน
แม้จะเห็นพระอาทิตย์ก่อนพระจันทร์
เธอรู้ยังว่ามันขึ้นมากี่หน
เห็นทะเลใสครามน้ำเวียนวน
เธอทราบไหมว่ากี่คนเคยว่ายมา
อย่างใจฉันและเธอก็สี่ห้อง
ต่างมีใครจับจองมากหนักหนา
แต่โปรดรู้เอาไว้นะแก้วตา
โฉนดใจนั้นทำสัญญาอยู่กับเธอ...
3 กันยายน 2547 17:12 น.
เจรนัย
หันมองมาด้านหลัง
เห็นเด็กนั่งน้ำตาไหล
ย้อนมองที่ผ่านไป
เห็นผู้ใหญ่เดินโซเซ
เหลียวมองที่เดินมา
ผู้ชราอาจล้มเห่
มองกลับที่เดินเร่
สาวก้มเหหาของพลัน
ลองย้อนไปดูไหม
เราทำใครลำบากกัน
มารยาทของไทยนั้น
ขอโทษกัน...จะเป็นไร