16 มิถุนายน 2552 20:59 น.
เจน_จัดให้
ในอารมณ์...ขมขื่น...ที่ฝืนทน...
ความสับสน...เวียนวน...จนอ่อนล้า
ในบางคืน...บางวัน...ที่ผ่านมา
เหนื่อยใช่ไหม...ในแววตา...ปวดปร่าใจ
ก้าวต่อก้าว...ร้าวราน...ที่พานพบ
ยากบอกได้...จะบรรจบ...ชาติภพไหน
หากไม่คิด...ปล่อยวาง...ทางของใจ
แบ่งที่ว่าง...บ้างได้ไหม...ให้ตัวเอง
หากจะเปรียบ...โลกเหงา...อย่างเข้าใจ
ท่ามหนทาง...ยาวไกล...ที่คว้างเคว้ง
อาจทำเธอ...ร้องไห้...ด้วยหวั่นเกรง
ไร้ผู้ใด...บรรเลง..เพลงปลอบใจ
แต่เธออาจ...ลืมไป...ในความจริง
มีหนึ่งสิ่ง...เคียงข้าง...ไม่ไปไหน
คอยเป็นเพื่อน...สนิท...อย่างชิดใกล้
ส่องกระจก...แล้วมองไป...นั่นไงเธอ
ไม่มีใคร...ทดแทน...เพื่อนคนนี้
ทั้งร้ายดี...ณ ที่ใด...ใกล้เสมอ
จะสุขเศร้า...เหงาใด...ใจพบเจอ
มีตัวเธอ...เกลอเก่า...เข้าใจกัน
บทส่งใจ...
ณ มุมห้องมุมเดิมที่เคยใช้เป็นที่ทอดอารมณ์อาลัยตายอยาก...ในเวลานี้ ณ มุมห้องมุมเดียวกันนี้ ก็ทำให้เข้าใจได้ว่า...อารมณ์อะไรก็ไม่สามารถยืนยงคงคู่กับชีวิตเราไปได้ตลอด เมื่อเกิดอารมณ์ในแบบที่พอใจอะไรก็ดูดีมีความสุข...มันมาแล้วมันก็ไป เมื่อเกิดอารมณ์ในแบบที่ไม่พอใจอะไรก็ทุกข์ไปหมด...มันมาแล้วมันก็ไปเช่นกัน...รัก รัก แล้วก็ อกหัก....ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ มีน้ำตา... จนดูเหมือนกับว่าสิ่งต่างๆที่บันดลบันดาลจากอารมณ์มันก็แค่ปรากฎการณ์ธรรมชาติอย่างหนึ่ง... ฉะนั้นในเมื่อปรากฎการณ์ธรรมชาติต่างๆเรายังทำความเข้าใจได้...กับใจตัวเองมันก็คงไม่ต่างกัน...พักตรงนี้นั่งมองดูใจสักนาทีแระกัน
ปล.แต่งเองงงเอง หุหุ ขออภัยเพิ่งสร่างไข้จ้า หุหุ